بریده‌هایی از کتاب سرنوشت انسان (جلد چهارم)

امیرالمؤمنین (ع) فرمودند: «فَمَنْ اَرادَنا فَلْیَأْخُذْ بِقُوْلِنا وَ لْیَعْمَلْ بِعَمَلِنا…»؛ هرکس ما را می‌خواهد، باید سخن ما را بگیرد و طبق عمل ما رفتار کند.

شاید برخی فکر کنند خدا با انجام کارهایی مثل نماز، روزه، حج، جهاد، خمس، انجام واجبات، ترک دروغ، ظلم، غیبت و شراب‌خواری راضی می‌شود؛ ولی امام حسین (ع) کاری به این کارها ندارد و رضایتش در گرو آن است که مثلاً برای جوانش، علی‌اکبر، گریه کنیم و همین که شور حسینی به راه بیندازیم و سینه و زنجیر بزنیم، کافی است. در واقع نتیجه این تفکر این است که شما امام حسین را راضی کن، او خودش در دستگاه خدا نفوذ دارد و کارها را اصلاح می‌کند. حتی نمازنخواندن و روزه‌نگرفتن و نپرداختن خمس را نیز تصفیه می‌کند. عزاداری یک دهه از محرم جای همهٔ کارهایی را که در طول سال انجام نداده‌ایم، پر می‌کند. واردشدن به بهشت از در خدا دشوار است؛ پس از در امام حسین (ع) وارد می‌شویم. اما در واقع اعتقاد چنین انسانی به عقیدهٔ مشرکان شباهت دارد و حتی می‌تواند نوعی جسارت به حضرت ابا عبدالله (ع) باشد

بنابراین کسانی که از شفاعت محروم‌اند، به چند دسته تقسیم می‌شوند: ۱) کسانی که نماز را ترک می‌کنند؛ ۲) کسانی که حق مردم را ادا نمی‌کنند؛ ۳) کسانی که در زخارف دنیا غرق می‌شوند؛ ۴) کسانی که آخرت را تکذیب و تمسخر می‌کنند؛ ۵) کسانی که با اهل‌بیت (ع) دشمنی می‌کنند

شفاعت در آخرت از دستگیری در دنیا شروع می‌شود و ظهور و تجسم رابطه‌ای است که در دنیا با خدا و اولیای الهی برقرار کرده‌ایم. همین رابطه در آخرت به شکل شفاعت که همان رحمت و مغفرت خاص خداست، نمود پیدا می‌کند. بنابراین، اگر کسی با خدا و معصومان (ع) که تقسیم‌کنندهٔ رحمت الهی به شمار می‌روند، رابطه‌ای نداشته باشد، از رحمت خاص الهی یا همان شفاعت محروم می‌گردد و شفاعت کس دیگری هم شامل حالش نمی‌شود.

شجرهٔ طیبه، اسلام است. در کتب روایی تفسیری، مثل «نورالثقلین» و تفسیر «البرهان»، آمده است که ریشهٔ این درخت پیامبر اکرم (ص) است که انجام تمام مراحل پرورش و رشد و نمو و تغذیهٔ درخت با اوست. بدنه و تنهٔ آن حضرت امیر (ع)، شاخه‌های آن امامان معصوم (ع) و برگ‌های این درخت شیعیان هستند. امام باقر (ع) فرمودند: وقتی شیعه و مؤمنی به دنیا می‌آید، یک برگ به این درخت اضافه می‌شود. این یعنی همین حالا نیز تغذیه و رشد معنوی و بار کار ما به عهدهٔ پیامبر و بر دوش ایشان است. هر کار خیری که از ما سر می‌زند، از ریشه آب می‌خورد. هر ترک معصیتی به امداد حضرت است و از ریشه آب می‌خورد. هر بلا و مصیبت و فشاری که بر مؤمن وارد می‌شود، به ایشان فشار می‌آید. طوفان‌هایی که بر درخت و شاخه‌ها و برگ‌ها وارد می‌شود، بر ریشه هم سنگینی می‌کند.