بریده‌هایی از کتاب روح یک زن

آدم‌ها می‌آیند و می‌روند و حتی زندگیِ نزدیک‌ترین اعضای خانواده‌ام نیز سرانجام ازهم می‌پاشد. چسبیدن به هر س یا هرچیزی بی‌فایده است، چراکه در این جهان، همه‌چیز نه به انسجام، بلکه به جدایی، هرج‌ومرج و بی‌نظمی گرایش دارد. من زندگی ساده‌تر را برگزیده‌ام، با مادیات کمتر و فراغت بیشتر، نگرانی‌های کمتر و خوشی بیشتر، مسئولیت اجتماعی کمتر و دوستی واقعی‌تر، سروصدای کمتر و سکوت بیشتر.

شادی، مانند خوشی یا لذت، افراطی یا پرسروصدا نیست، بلکه بی‌صدا، آرام و آهسته است؛ یک احساس درونی از سعادت و خوشی است که با دوست داشتنِ خودم شروع می‌شود. من مستقل و آزادم. مجبور نیستم هرچیزی را به هرکسی ثابت کنم. مجبور نیستم از فرزندان یا نوه‌هایم مراقبت کنم. همگی آدم‌های بزرگ و خودکفایی هستند. به گفتهٔ پدربزرگم، من وظیفه‌ام را انجام داده‌ام، و بیشتر از حدی که از من انتظار می‌رفت، انجام داده‌ام.

احترام، اطاعت و ترس، که از نوزادی در مغز زنان فرومی‌کنند، آن‌چنان برای ما زیان‌بارند که حتی از قدرت خود خبر نداریم. این قدرت' بسیار بزرگ است؛ هدفِ مردسالاری این است که به هر شیوه‌ها، ازجمله بدترین اشکال خشونت، این قدرت را از بین ببرد.

اطاعت و حرف‌شنوی، که همچون فضیلتی زنانه ستوده می‌شود، بدترین دشمن ماست؛ هیچ‌وقت به‌درستی به ما خدمت نکرده است، بلکه فقط به‌درد مردان می‌خورد.

کنیم. لوری مرا به یاد آن آدم‌های دلیر و فداکاری می‌اندازد که در شرایط بسیار دشواری کار می‌کنند و هیچ هدفی جز برآورده ساختن نیازها و تسکین رنج دیگران ندارند. آن‌ها با ابراز خود، مجبورمان می‌کنند تا دیو بی‌اعتنایی را از خود دور کنیم.

به گفتهٔ جرالد جی. جَمپُلسکی، روان‌پزشک مشهور و نویسندهٔ بسیاری از پرفروش‌ترین کتاب‌های روانشناسی و فلسفه، تمایل به شادکامی' ۴۵ درصد با ژن‌ها و ۱۵ درصد با شرایط تعیین می‌شود. این بدین معناست که ۴۰ درصد باقی‌مانده براساس باورها و نگرش ما به زندگی شکل می‌گیرد.

صاف می‌ایستم و صدای آدم‌های پیر رو درنمی‌آرم، نفس‌نفس نمی‌زنم، ناله نمی‌کنم، سرفه نمی‌کنم یا پا روی زمین نمی‌کشم.» شعار او' نگرش محسوب می‌شود