بریده‌هایی از کتاب هی آدم!

دمادم سحر بود که صدای داد و قال ناودان از ریزش سرد قطره‌های باران، خیال خاطراتم را کلافه میکرد...

دیشب عجب شبی بود! اگر تو با من سخن نمی‌گفتی هرگز صبح نمی‌شد!... و خورشید در گورستانی که دفن نشد برای همیشه سرگردان میماند!

اگر روزی‌ بی‌خبر بروم، برای هیچ کس غیر منتظره نخواهد بود...

چیزی نگو! دروغ گو کم حافظه است... حرف که میبافی، الفبا آلزایمر میگیرد!...

مراقب باش، کوچه‌های اینجا پر از چاله است، گویی گورت را پیش پیش کنده‌اند و آنگاه که از ترس چاله‌ها قدم از قدم بر نمی‌داری، تو خود مرده‌ای!... اما در این مردن آرامشی نیست و هیچ فاتحه‌ای هم تو را شاد نمیکند!...

چه قدر سخت به رویمان نیاوردیم و چه احمق جلوه کردیم...

چشم بسته با عصایشان راه میرفتم، نمی‌دانستم اعتماد عصای دست نمیشود اگر چشم بسته راه بروی!

هی آدم! آنقدر نمی‌شود شناختت که حتم دارم حتی آیینه هم برای دیدنت عینک به چشم میزند!...

این جماعت اگر قدر مطلقمان را هم حساب کنند شک ندارم منفی میشود!

عادت هم که کرده باشم باید بلند شوم... باید انجامش دهم... باید دوباره شروع کنم... باید از پشت بام خانه نگاهی به شهرکنم و خانه‌های روشن را بشمارم... باید حدس بزنم کدام خانه فردا چراغش روشن خواهد شد... من اگر شروع نکنم! من اگر شروع نکنم و اگر خانه‌های روشن خاموش شوند و خاموش‌ها همچنان و همچنان خاموش و خاموش... آن وقتست که من اگر ستاره نگاهم کند، تحقیر خواهم شد...

تو یادت نمی‌آید روزهایی که خندیدیم! وگرنه زخم زبان سهم من نمیشود! نه یادت نمی‌آید صدای رفیق گفتنم! نه یادم نمی‌ماند صدای رفیق گفتنم! کسی نمی‌فهمد چرا سکوت کرده‌ام!... برو! بمانی دلم برای خودم تنگ میشود...

نیست مادرم که در خانه نیست خانه هم جای امنی نیست... ایوان با عطر بهارنارنج‌ها جای خوبی برای خوابیدن نیست... شیراز با کافه‌های دنج!... مادرم! اینجا بدون تو فال خوبی برای شنیدن نیست...

حالم به لطف شما خوبست؟! و مادربزرگ هنوز بر این باورست که سری که درد نمیکند دستمال نمی‌پیچند! شاید به همین خاطر بود حرفی که یک جا نزدم! دادی که یک جا نکشیدم! نه‌ای که هیچ وقت نگفته‌ام! نمی‌شودی که جایی به زبانم نیامد... و چشمی که بارها گفته‌ام... او چه میدانست روزی این سر سازگاری به تنم زیادی میکند!

اینجا خیلی زود تغییر ذائقه میدهند! عسل هم که باشی در دهانشان تلخ میشوی!...

شهر هم بدون تو خودنما نیست که نیست... رفتنت را سنگ شنید، فورا شکست... به گنجشک بگویید سنگ دیگر سخت نیست که نیست...

در آسمان دلم پرنده پر نمیزند شبیه گورستانی که کسی پرسه نمیزند

هی مادربزرگ! من شیر خوردم اما بزرگ نشدم! آخر میگویند بزرگ که باشی، آسان می‌بخشی... اما دروغ چرا! من هنوز هم گیر داده‌ام به چند ده روز که نمیدانم چند سال زندگیشان کرده‌ام!... میگویند بزرگ که باشی، ساده میگذری... اما من هر چه قدر شیر خوردم باز هم نتوانستم از بعضی روزها، از بعضی خیابان‌ها، از بعضی خاطرات، از بعضی کلمات، آری! حتی از بعضی کلمات هم نتوانستم ساده بگذرم! اصلاً از بعضی‌ها که نگو!... همیشه در گوشم میخواندند بزرگ که باشی، حقت را میگیری... اما من هر چه قدر هم شیر خوردم، همیشه حق را به دیگران دادم... میگویند بزرگ که باشی، نمی‌توانی ظلم را ببینی و سکوت کنی... اما دروغ چرا؟ زیاد شیر خورده‌ام اما حرف‌هایم را بیشتر...

چه قدر شیطنت نکردیم و وقارمان را به بازی گرفتند...

تاوان بدی داد! ابری که به جرم پوشاندن خورشید هر بهار گریست...

این جماعت اگر قدر مطلقمان را هم حساب کنند شک ندارم منفی میشود!