بریده‌هایی از کتاب هی آدم!

شهره بودی تو در شهر به مهربانی... پس چرا سهم من شده یک عالمه پریشانی!

من سالهاست که چشم به این زمین سنگی دوخته‌ام... نمیدانی چه قدر آسمان این شهر برایم غریب است!... سنگ فرش‌های خیابان را تا به حال شمرده ای؟ من می‌شمارم... من می‌شمارم تا خیلی چیزها از یادم برود...!

مراقب باش، کوچه‌های اینجا پر از چاله است، گویی گورت را پیش پیش کنده‌اند و آنگاه که از ترس چاله‌ها قدم از قدم بر نمی‌داری، تو خود مرده‌ای!... اما در این مردن آرامشی نیست و هیچ فاتحه‌ای هم تو را شاد نمیکند!...

چه قدر خندیدند و ما! چه سوژه‌ی خوبی بودیم... چه قدر بر دهانمان زدند و لبخند لعنتیمان را فراموش نکردیم!... چه قدر شیر خوردیم اما بزرگ نشدیم و کوچک ماندیم!... چه قدر شیطنت نکردیم و وقارمان را به بازی گرفتند... چه قدر سخت به رویمان نیاوردیم و چه احمق جلوه کردیم... چه قدر ساختیم و خراب کردند... چه قدر خراب شدیم اما خم به ابرو نیاوردیم!... چه قدر قانع بودیم و چه بی‌اندازه کم حافظه!... این جماعت اگر قدر مطلقمان را هم حساب کنند شک ندارم منفی میشود!

مرده‌ام، مرده‌ای که حرکت میکند! شهر خوابیده، در خواب حرکت میکند! باخته‌ام خود را و شما تبریک! برنده شدید... به خیالتان بال درآورده، پرنده شدید! سلام نمی‌کنم دوباره! خداحافظی بهتر است... جواب سلامم ندادید، خداحافظی در دیارتان ارجح است...

شهر برایم تکرارست... تکراری که هر ثانیه‌اش اجبارست...

تمام شهر را از آیینه پر کرد... داروغه میدانست... شهر از آن موقع ناامن شد که هر کس خودش را گم کرد!...

کسی نمی‌فهمد چرا سکوت کرده‌ام!... برو! بمانی دلم برای خودم تنگ میشود...

پشت سرت را رفیق من آیا دیده‌ای؟ غرور من به زیر پایت فرش هزار شانه میشود

رفتنت را به چشم خود دیده‌ام بمانی دلم برای خودم تنگ میشود

خسته‌ام با که درد دل کنم آخر؟! گوش‌هایشان جای امنی برای شنیدن نیست که نیست!..

سیب و حوا عمریست سوژه‌ی شعرها شده است... آدم ولی سالهاست روی زمین گم شده است!

دم نکشیده روحم اسیر فنجان شد!...

شبیه مرده‌ای که سرگردان مانده است! شبیه زنده‌ای که خیلی وقتست مرده است!...

شاید صدای هیچ فریادی آهسته‌تر از سکوت‌های من نمیشد...

چه توقعی میرود از تو برای فهمیدنم! از تو که مرا با نامی میخوانی که دیگران برایم گذاشته‌اند!...

بچه جان! بنویس خواب، بخوان خاب... بنویس خوان، بخوان خان... نوشتن قانون دارد! اینجا هرج و مرج نیست، فقط بعضی قانون‌ها آنطور که نوشته میشوند، خوانده نمی‌شوند!!!...

عادت هم که کرده باشم باید بلند شوم... باید انجامش دهم... باید دوباره شروع کنم...

شهر از آن موقع ناامن شد که هر کس خودش را گم کرد!...

زبان واژه‌هایم زبان بیگانه میشود...