بریده‌هایی از کتاب هی آدم!

شهر از آن موقع ناامن شد که هر کس خودش را گم کرد!...

و برای لمس پرواز قلندر، من جنون یک سقوط تا ته دره‌ی مرگ در پس هر رویا به تمام پیکرم بخشیدم...

انگار میخواهید بگویید صفر چیز خیلی بدی است اما خیلی هم بد نیست، اصلا کسی روی ما حساب نکند بهتر است!...

اگر دیر کنیم، هر چه قدر هم دور شویم، یک روز، یک جا، با یک حرف، با یک مکث، با یک سکوت، با یک عطر، با یک صدا، با یک رنگ! تمام راه رفته را در یک آن برمیگردیم! و آش همان آش میشود و کاسه همان کاسه... گاهی که حواسمان نیست قسمتی از وجودمان را جا میگذاریم!...

هر وقت یاد بگیری چیزی را جا نگذاری یعنی بزرگ شده‌ای...

یک روز صبح خوب شو، یک روز صبح آیینه را ببخش و در جیبت بگذار...

چشم بسته با عصایشان راه میرفتم، نمی‌دانستم اعتماد عصای دست نمیشود اگر چشم بسته راه بروی!

خسته‌ام با که درد دل کنم آخر؟! گوش‌هایشان جای امنی برای شنیدن نیست که نیست!..

عوض شدن گاهی چه بی‌اندازه میتواند بی‌رحمانه و سخت باشد...

بگذار هفت رنگ باشند یا اصلا هفتاد رنگ! تو آنقدر سفیدی که رنگی نشوی...

بگذار هفت رنگ باشند یا اصلا هفتاد رنگ! تو آنقدر سفیدی که رنگی نشوی...

اینجا خیلی زود تغییر ذائقه میدهند! عسل هم که باشی در دهانشان تلخ میشوی!...

بگذار از تو بد بگویند! بگذار چشمشان را ببندند و دهانشان را باز کنند... آنقدر که قد و قواره‌ی واژه‌هایشان تنها به دهان خودشان بیاید...

مادرم که در خانه نیست خانه هم جای امنی نیست...

گلها همه خاکستری شدند پدر! قاصدک خبر آورد از پدری که رفت و دیگر نیست که نیست... شهر را‌ بی‌تو گشته‌ام پدر اما! شیراز بدون تو جای ماندن نیست که نیست... در خانه نشسته‌ام شاید بیایی و پیدا کنی مرا... صد حیف که زندگی بازی قایم باشک نیست که نیست! گوش سپرده‌ام اما در خانه صدایت نیست که نیست... سوزاندند دل مرا... کجایی پدر؟ دست‌هایت به روی شانه‌ام نیست که نیست... کوه نمی‌خواهم پشت من باشد! تکیه‌گاهم پدری بود که از حرم نگاهش اثری نیست که نیست... شهر ماتم گرفته، بیدها همه می‌لرزند... بوی عطرت بدون تو شوخی خنده داری نیست که نیست... مادرم چای دم نمی‌کند دیگر... ‌ بی‌تو خستگی رفتنی نیست که نیست... اشک نمی‌ریزد، گریه نمی‌کند مادر... بغل گرفته قاب عکسی که صاحبش هر کجا باشد غایب نیست که نیست...

سیب و حوا عمریست سوژه‌ی شعرها شده است... آدم ولی سالهاست روی زمین گم شده است!

ز زندگی را با زهر نوشتند...

دروغ گو کم حافظه است... حرف که میبافی، الفبا آلزایمر میگیرد!...

من اما همیشه به معجزه‌های کوچک اعتقاد دارم

اینجا گناه یکدیگر را به پای دروغ بودن مقدسات مینویسند...