بریده‌هایی از کتاب هی آدم!

تمام شهر را از آیینه پر کرد... داروغه میدانست... شهر از آن موقع ناامن شد که هر کس خودش را گم کرد!...

حیف! از آن روزها تنها گرمای خورشید بوی سابق میدهد

ای غریبه از کدام من میپرسی؟! جعل شده‌ام! مرا بی‌نام بخوان...

به خیالت نمیدانم!... به گمانت من زبان قاصدک‌ها را نمی‌فهمم... من اما هرگز ناسپاس نبوده‌ام! ای کاش تو لهجه‌ی سکوت را میدانستی...

شهر برایم تکرارست... تکراری که هر ثانیه‌اش اجبارست... کوچه‌های آشنا، ردپای دروغ... بوتیک‌های روشن، دکه‌های شلوغ..

هی آدم! آنقدر نمی‌شود شناختت که حتم دارم حتی آیینه هم برای دیدنت عینک به چشم میزند!...

دنیا باید برود تا فصل چیدن شکلات‌ها وگردوها و موزها و توت فرنگی‌ها...

پشت سرت را رفیق من آیا دیده‌ای؟ غرور من به زیر پایت فرش هزار شانه میشود

من هیچ وقت از تاریخ و ریاضیات سر در نیاوردم! اما حالا اگر بپرسید مساحت یک سال را برایتان حساب میکنم...

اگر دیر کنیم، هر چه قدر هم دور شویم، یک روز، یک جا، با یک حرف، با یک مکث، با یک سکوت، با یک عطر، با یک صدا، با یک رنگ! تمام راه رفته را در یک آن برمیگردیم!

شوخی نمی‌کرد! اگر دیر کنیم، اگر آن وقت که باید برویم بمانیم! اگر دیر شود، جا میگذاریم... خیلی چیزها را... اعتمادمان را... و فراموشمان میشود خیلی چیزها را... گذشتن و بخشیدن را... آنقدر کوچک میشویم که بزرگ شدن را فراموش میکنیم و قید خیلی چیزها را میزنیم... قید قد کشیدن را...

نمی‌دانستم رسیدن جاده‌ی امن میخواهد! چشم بسته با عصایشان راه میرفتم، نمی‌دانستم اعتماد عصای دست نمیشود اگر چشم بسته راه بروی! همین شد که همیشه وسط راه ماندم و حالا کلی کار نیمه تمام دارم...

بعید نیست ندیدن چشم‌های تو... در شهری که خبری از سحر و جادو نیست... باید قدری تو را معمولی ببینم!

گلها همه خاکستری شدند پدر! قاصدک خبر آورد از پدری که رفت و دیگر نیست که نیست...

چند سالیست که قاپ زدید لبخندم را... پاییز زرد زرد به درون کوچه میریزد... باران تابستان هم به درون چشمان من! قشنگ میشود در هوای بارانی... کوچه آری... چشم‌هایم اما شبیه زندان میشود!

هی آدم! یک روز صبح خوب شو! یک روز صبح بیدار که میشوی، به هر کجا که میروی، خودت را هم بردار و ببر یک روز صبح آیینه را ببخش و در جیبت بگذار... با تو ام! با تو که با آیینه‌ها قهری! چند صباحی ست ندیدمت، سرسنگین شده‌ای! با من هم؟!

هی آدم! یک روز صبح خوب شو! یک روز صبح بیدار که میشوی، به هر کجا که میروی، خودت را هم بردار و ببر یک روز صبح آیینه را ببخش و در جیبت بگذار... با تو ام! با تو که با آیینه‌ها قهری! چند صباحی ست ندیدمت، سرسنگین شده‌ای! با من هم؟!

چیزی نگو! دروغ گو کم حافظه است... حرف که میبافی، الفبا آلزایمر میگیرد!...

اگر هنوز هم یک قناری در شهر مانده باشد و میدانی؟! دلم روشن است که هست... اما به او بگو، بگو که آواز نخوان ای قناری! کسی باورش نمیشود!... اینجا گناه یکدیگر را به پای دروغ بودن مقدسات مینویسند...

شاید میان داد و قال این آهن پاره‌ها یا سلام‌های نکرده‌ی آقای رئیس یا چشم غره‌های پیرزن بداخلاقی که تمام دنیا را سهم خودش میداند، از صندلی‌های اتوبوس گرفته تا صف شلوغ نانوایی... یا میان جواب‌های نداده‌ی کارمندهای‌ بی‌حوصله یا وقت نداریم‌های خانم منشی جناب دکتر! یا تشکرهای نکرده‌ی همان‌ها که از دماغ فیل افتاده‌اند... یا میان احوال پرسی‌های رفع تکلیفی آقا یا خانم فامیل... و حتی خداحافظی‌های نکرده‌ی بعضی‌ها یا ماندن‌های آزار دهنده‌ی باز هم بعضی‌ها! که به خیالشان با همه بله ولی با آنها نه! یا میان خاله زنک بازی و غیبت‌های خانم یا اتفاقاً آقای به اصطلاح دوست و همکار و فامیل و همسایه و آشنای با معرفت! یا میان زورگویی‌های از ما بهتران، دلم هوای پختن یک کیک خوشمزه کند! که با یک فنجان چای به تمامشان کج دهنی کنم! دنیا باید برود تا فصل چیدن شکلات‌ها وگردوها و موزها و توت فرنگی‌ها...