بریده‌هایی از کتاب هی آدم!

او همیشه به حکومت خان اعتراض داشت... حتی تصمیم گرفت خان را نابود کند اما تنها چیزی که از خان گرفت خفه بود!...

چیزی نگو! دروغ گو کم حافظه است... حرف که میبافی، الفبا آلزایمر میگیرد!...

آنگاه که دستانم را دراز کردم، اما به جز سایه‌ام چیزی ندیدم، باران گرفت!... سایه‌ام را برداشته‌ام بروم، چتر نمیخواهم بر سر بگیرم، گر گرفته‌ام! ببار ای باران! اما‌ بی‌صدا! بگذار خواب بمانند، ندیدند خاکسترم را!... من اما همیشه به معجزه‌های کوچک اعتقاد دارم، خودم بارها دیده‌ام دستی به خاکستر میخورد، طلا میشود... ببار ای باران اما‌ بی‌صدا...

آه! غربت جمعه دیده‌ای؟ وطن برایم عصر جمعه میشود...

هی آدم! آنقدر نمی‌شود شناختت که حتم دارم حتی آیینه هم برای دیدنت عینک به چشم میزند!...

جعل شده‌ام چه توقعی میرود از تو برای فهمیدنم! از تو که مرا با نامی میخوانی که دیگران برایم گذاشته‌اند!... پلاک‌ها گردن آویز هر من، به سه جلد‌های با نام‌ بی‌من، مهر انقضا میزنند... ای غریبه از کدام من میپرسی؟! جعل شده‌ام! مرا بی‌نام بخوان...

خورشید باش بر جهان بتاب...

بگذارآنقدر دورو باشند که به مزاج همه خوش بیایند...

چه قدر سخت به رویمان نیاوردیم و چه احمق جلوه کردیم...

هی آدم! آنقدر نمی‌شود شناختت که حتم دارم حتی آیینه هم برای دیدنت عینک به چشم میزند!...

این شهر تاریخ انقضای شیرهایش گذشته است! انگار هیچ وقت نمی‌خواهد بزرگ شود! اینجا فقط صدای کلاغ‌ها به گوش میرسد... گوش‌هایت را نگیر، عادت میکنی!...

سنگ فرش‌های خیابان را تا به حال شمرده ای؟ من می‌شمارم... من می‌شمارم تا خیلی چیزها از یادم برود...!

سنگ فرش‌های خیابان را تا به حال شمرده ای؟ من می‌شمارم... من می‌شمارم تا خیلی چیزها از یادم برود...!

دندان واژه‌هایم تیر میکشد... مرداد یا تیر، صد سال طول میکشد... آنقدر در آینه مانده‌ام که دارد دیر میشود آنقدر دیر کرده‌ام که راه هم دور میشود

من همانم که خودم نیستم! چند سالیست که کسی نیستم...

زود بیایم خانه تا چه کنم؟! خانه بدون تو غربتی ست که گفتنی نیست که نیست... خسته‌ام با که درد دل کنم آخر؟! گوش‌هایشان جای امنی برای شنیدن نیست که نیست!..

نمیدانم باورت میشود یا نه؟ من خیابان‌های شهرم را نمیشناسم! من سالهاست که چشم به این زمین سنگی دوخته‌ام... نمیدانی چه قدر آسمان این شهر برایم غریب است!... سنگ فرش‌های خیابان را تا به حال شمرده ای؟ من می‌شمارم... من می‌شمارم تا خیلی چیزها از یادم برود...!

چه قدر بر دهانمان زدند و لبخند لعنتیمان را فراموش نکردیم!... چه قدر شیر خوردیم اما بزرگ نشدیم و کوچک ماندیم!... چه قدر شیطنت نکردیم و وقارمان را به بازی گرفتند... چه قدر سخت به رویمان نیاوردیم و چه احمق جلوه کردیم... چه قدر ساختیم و خراب کردند... چه قدر خراب شدیم اما خم به ابرو نیاوردیم!... چه قدر قانع بودیم و چه بی‌اندازه کم حافظه!... این جماعت اگر قدر مطلقمان را هم حساب کنند شک ندارم منفی میشود!

چیزی نشده! اما تو نشنیده بگیر...

دمادم سحر بود که صدای داد و قال ناودان از ریزش سرد قطره‌های باران، خیال خاطراتم را کلافه میکرد... و سردی ملایم هوا که داغی زخم‌های دلم را برافروخته میکرد... و صدای پای خورشید... که دردلم دعا میکردم زودتر بر طبل آسمان بکوبد که آرام آرام در آغوش فراموشی پلک بر هم گزاردم...