بریده‌هایی از کتاب هی آدم!

دندان واژه‌هایم تیر میکشد... مرداد یا تیر، صد سال طول میکشد... آنقدر در آینه مانده‌ام که دارد دیر میشود آنقدر دیر کرده‌ام که راه هم دور میشود زوزه‌ی گرگ‌های پیر در سرم سوت میکشد به جاده میزدم اما جاده خودش را به بیراهه میکشید

با خودم لج کردم، من به دل بد کردم، من چرا عادت به رفتن کردم! و چرا لمس لطیف خنده را از زندگی محو کردم؟ من دلم خوناب حسرت شد به طعم تلخ غربت!

نمیدانم به کدامین بهانه چترم را رها کنم... مردم اینجا خیلی وقت است حرف سهراب یادشان رفته... زیر باران باید رفت...

غصه نخور، پیر میشوی... آسان نیست فراموش کردن، اما تکرار سخت‌تر است... بگذار از تو بد بگویند! عادت کرده‌اند به خراب کردن!... تو نه! پل‌های پشت سرشان را میگویم... تو نه! گیرم سر به زیر و چشم بپوشند از آسمان، مگر خورشید خاموش میشود؟! بگذار دهانشان را چتر کنند بر خوبی‌های تو! غصه نخور، پیر میشوی! پیرت میکنند... خورشید باش بر جهان بتاب...

خسته‌ام با که درد دل کنم آخر؟! گوش‌هایشان جای امنی برای شنیدن نیست که نیست!..

تو اگر میشنیدی حرف‌هایی که نگفته‌ام! ‌ بی‌گمان تنها نامم برایت آشنا می‌آمد...

قطعا با هر سختی آسانی‌ست... آری با هر سختی آسانی‌ست... چه قدر این نجواها هوای دلم را تازه میکنند...

تو اگر میشنیدی حرف‌هایی که نگفته‌ام! ‌ بی‌گمان تنها نامم برایت آشنا می‌آمد...

گاهی که حواسمان نیست قسمتی از وجودمان را جا میگذاریم!... و خیلی دیر میفهمیم بعضی شوخی‌ها خنده‌دار نیستند!...

تاوان بدی داد! ابری که به جرم پوشاندن خورشید هر بهار گریست...

و آنگاه که از ترس چاله‌ها قدم از قدم بر نمی‌داری، تو خود مرده‌ای!... اما در این مردن آرامشی نیست و هیچ فاتحه‌ای هم تو را شاد نمیکند!...

شاید به همین خاطر بود حرفی که یک جا نزدم! دادی که یک جا نکشیدم! نه‌ای که هیچ وقت نگفته‌ام! نمی‌شودی که جایی به زبانم نیامد... و چشمی که بارها گفته‌ام...

ای کاش تو لهجه‌ی سکوت را میدانستی...

عادت هم که کرده باشم باید بلند شوم... باید انجامش دهم... باید دوباره شروع کنم...

سوزاندند دل مرا... کجایی پدر؟ دست‌هایت به روی شانه‌ام نیست که نیست... کوه نمی‌خواهم پشت من باشد! تکیه‌گاهم پدری بود که از حرم نگاهش اثری نیست که نیست...

سر سفره پا نمی‌شوند رفیق من! بنشین! سفره‌ی دلم گرچه جای نشستن نمی‌شود رفتنت را به چشم خود دیده‌ام بمانی دلم برای خودم تنگ میشود پشت سرت را رفیق من آیا دیده‌ای؟ غرور من به زیر پایت فرش هزار شانه میشود

تمام شهر را از آیینه پر کرد... داروغه میدانست... شهر از آن موقع ناامن شد که هر کس خودش را گم کرد!...

هی آدم! آنقدر نمی‌شود شناختت که حتم دارم حتی آیینه هم برای دیدنت عینک به چشم میزند!...

نگاهم نکن، از نگاهت دلم سنگ میشود تو یادت نمی‌آید روزهایی که خندیدیم! وگرنه زخم زبان سهم من نمیشود! نه یادت نمی‌آید صدای رفیق گفتنم! نه یادم نمی‌ماند صدای رفیق گفتنم! کسی نمی‌فهمد چرا سکوت کرده‌ام!... برو! بمانی دلم برای خودم تنگ میشود...

دیشب عجب شبی بود! اگر تو با من سخن نمی‌گفتی هرگز صبح نمی‌شد!... و خورشید در گورستانی که دفن نشد برای همیشه سرگردان میماند!