بریده‌هایی از کتاب کودک، خانواده، انسان

زبانی که من به‌کار می‌برم ارزیابی نمی‌کند. من از کلماتی که شخصیت و توانایی بچه را مورد قضاوت قرار می‌دهد پرهیز می‌کنم. من از کلماتی مانند «احمق، چلفتی، بد» و حتی کلماتی مانند «قشنگ، خوب، عالی» نیز دوری می‌کنم، به خاطر اینکه کمکی به کارها نمی‌کنند. این کلمات راه را بر کودک می‌بندند. در عوض، من از واژه‌هایی استفاده می‌کنم که توصیف می‌کنند. من چیزهایی را که می‌بینم توصیف می‌کنم. آن چیزی را که حس می‌کنم توصیف می‌کنم.

یک ابراز موافقت صمیمانه: «آره، می‌فهمم»، به فرزند شما می‌فهماند که «تمام احساسات تو، همه‌اش، برای من مهم است، چه احساسات خوب و چه بد. همه آنها بخشی از تو هستند. احساسات تو، نه مرا می‌ترساند و نه برایم تعجب‌آور است.»

مسئولیت والدین تنها خوشحال‌کردن کودک نیست، بلکه ساختن شخصیت اوست. صرفاً با خوشحال‌کردن بچه، ما خدمتی به او نکرده‌ایم. این چه ارزش‌هایی است که به فرزندان‌مان می‌دهیم اگر اجازه دهیم نسبت به حیوانات ظلم روا دارند؟ آیا می‌دانستی که «نه» می‌تواند پاسخی بس مهرآمیز باشد؟ آیا می‌دانستی که وقتی ما وارد عمل می‌شویم و بچه‌ای را از ارتکاب به کاری غیرانسانی باز می‌داریم، به او خدمت کرده‌ایم؟ اضافه بر این، ما به او می‌آموزیم چگونه یک فرد بالغ می‌تواند پای حرفی بایستد که به آن ایمان دارد.»

هر عملی که در رابطه با کودک انجام می‌شود مهم است، به حساب می‌آید و بخشی از وجود او می‌شود.

بایستی اشیای خلاقیت‌آفرین، مانند قلم، مداد، مدادرنگی، رنگ، کاغذ، مقوا، جعبه، گچ و غیره، به‌وفور در خانه‌ها یافت شوند.»

دکتر جینات پاسخ داد: «از نظر من خنده و گریه کودک یک اندازه ارزش دارد. من هرگز نخواهم خواست از یک کودک مواهبی مانند رنجش، و غم و غصه را بگیرم. عواطف بشری شخصیت انسان را رشد می‌دهد. هر چه عواطف ما عمیق‌تر شود، انسان‌تر می‌شویم.» اِولین این مطلب را به‌راحتی قبول نمی‌کرد: «منظور شما این است که غم و غصه برای بچه خوبست؟»