بریده‌هایی از کتاب وابی سابی

فهمیدن این‌که راه‌های زیادی برای دیدن و درک دنیا وجود دارد، مواهب زیر را برای ما به ارمغان می‌آورد: -قاب‌بندی مشکلات و تعویض و تعدیل در هر قابی که می‌خواهید. -شکرگزاری، نه احساس گناه. -رشد و یادگیری، نه زمین خوردن و از پای درآمدن.

وابی سابی به ما می‌آموزد که باید بپذیریم گذشته متعلق به همان گذشته است و همانی بود که بود. الان زمان حال است و هر آنچه هست، واقعاً هست. زندگی شما همین لحظه و همین‌جا در حال اتفاق افتادن است و هر روز یک شروع است، شروع پذیرش زمان حال.

-کامل و عالی بودن مختص اسطوره‌ها و افسانه‌هاست. شما کاملاً ناکامل هستید، درست همان‌گونه که باید باشید.

-تغییر، اجتناب‌ناپذیر است. بنابراین تلاش برای درجا زدن در زمان گذشته و یا حال بی‌فایده است. پذیرا باشید، زندگی‌تان همین‌جا و همین لحظه در حال تغییر و اتفاقات جدید رخ می‌دهند.

هر وقت احساس می‌کنید تحت فشار هستید، نگران و غمگینید، آشفته و تنهایید، تکیه بر حقیقت حال بزنید. ببینید در بدنتان چه اتفاقی در حال وقوع است و البته در محیط اطرافتان. الان چه احساسی را تجربه می‌کنید. این را بدانید که این همین یک لحظه است و به زودی جایش را به دمی دیگر خواهد سپرد.

وابی سابی عکس‌العملی شهودی است به زیبایی منعکس‌گشته در ذات حقیقی زندگی

یک زندگی خوب و درخور به مثابهٔ انجام حرکات موزون و ظریف و البته مداوم میان رؤیاپردازی و اقدام کردن است.

می‌توانیم برای خودمان رسم و سومی خلق کنیم تا ما را در زمان حال و هوشیار نگه دارد.

بدون استثنا تمام آدم‌های مسنی که من برای تحقیق در مورد این کتاب با آن‌ها صحبت می‌کردم، در مورد اهمیت ادراک زیبایی در زندگی روزمره سخن می‌گفتند. ما می‌توانیم این کار را خیلی ساده فقط با یک زندگی آهسته انجام دهیم و هم‌چنین در زندگی‌مان به دنبال کارهایی بگردیم که می‌توانیم با انجام آن‌ها خدا را شاکر باشیم، آب دادن به گل‌ها، پختن یک کیک، تماشای غروب خورشید، شمردن ستارگان در آسمان شب، خواندن یک شعر، قدم زدن، ساختن و خلق اثری. حتی کارهای سادهٔ روزمره هم می‌تواند در حکم مدیتیشن برای ما باشد اگر با همین دید به آن‌ها بنگریم.

در هر برهه از زندگی‌مان، خواه در شرایط دشوار و خواه آسان و روبه زوال، می‌توانیم این‌چنین سؤالاتی را از خودمان بپرسیم: -این زمان چه چیزی می‌توانم بیاموزم؟ -در حال حاضر چگونه می‌توانم به رشد و بالندگی بیش‌تری نایل شوم؟ -چه چیزی را باید رها کنم تا بتوانم وارد مرحلهٔ بعدی زندگی‌ام شوم؟ -چگونه می‌توانم الان بهتر به خودم توجه کنم و بیش‌تر مراقب باشم؟

گذار از مراحل مختلف زندگی می‌تواند دشوار باشد به خصوص اگر آگاهی لازم را نداشته باشیم یا نپذیریم که جسم، ذهن و احساساتمان دارد دچار چه تغییراتی می‌شود. وقتی در موقعیت‌های گذار اساسی و بزرگ قرار می‌گیریم، همه‌چیز سخت‌تر، گیج‌کننده‌تر، حتی ترسناک‌تر می‌شود اما درست در همین مواقع است که می‌توانیم شاهد رشد و شکوفایی هم باشیم.

وابی سابی یادآورمان می‌شود که هر مرحله از زندگی را باید با کمال میل پذیرا بود تا بتوانیم با عزت و بزرگی پیر شویم. اگر به مفهوم وابی سابی دقت کنید، توصیف فرایند پیر شدن در آن به خوبی روشن شده است. این توصیف با مفهوم بودایی این واژه، موجو یعنی ناپایداری و میرایی در ارتباط است.

تصور کردن اتفاقات ممکنِ متفاوت برای چیزی که نمی‌توانیم از روال آن و سرانجامش سر در بیاوریم ــ مثلاً این‌که چه مدت زندگی خواهیم کرد ــ می‌تواند ابراز مناسبی برای باز شدن ذهن و کشف آن چیزهایی باشد که واقعاً برایمان مهم هستند و براساس آن اولویت‌بندی‌هایمان را تغییر خواهیم داد.

-در روند شغلی فعلی‌تان، برنامه‌ریزی‌های مالی بلندمدت و اولویت‌هایتان چه تغییراتی به وجود خواهد آمد اگر بدانید ده سال دیگر بیش‌تر زنده نخواهید بود؟ اگر فقط یک سال بیش‌تر زنده نباشید، چطور؟ -فکر می‌کنید آن کسی که در لحظات آخر عمرتان هستید دربارهٔ کیفیت روند زندگی فعلی‌تان چه نظری خواهد داشت؟ -فکر می‌کنید آن لحظات آخر عمر چه اندرزی برای خودِ فعلی‌تان داشته باشید؟

انرژی خود را بیهوده برای نگرانی دربارهٔ چیزهایی که ندارید، به هدر ندهید، که راهی به سوی سیه‌روزی و تباهی است. به جای آن تمام هم و غم خود را معطوف همهٔ آن چیزهای خوبی بکنید که در زندگی‌تان دارید و در هر کاری که انجام می‌دهید، بهترینِ خودتان باشید. لذت و سرور در همین رضایت و اقتناع است. شاید مهم‌ترین پند کانیه‌سان این باشد: همیشه شاد باشید. خیلی نگران چیزهایی نباشید که واقعاً اهمیتی ندارند.

۴. ناپایداری: مشخص کنید چه چیزی را از دست دادید، چه چیزی به دست آوردید و چه چیزی در وجودتان تغییر کرده است و به خاطر داشته باشید هیچ‌چیز در جهان، ماندگار نیست. ۵. ناکامل بودن: به چیزهای ناکاملی که در خودتان یا در دیگری وجود دارد اقرار کنید، یا آن را ببخشید و یا بپذیرید و به مسیر خود ادامه دهید و به یاد داشته باشید ناکامل بودن در ذات بشر است. ۶. ناتمام بودن: این را درک کنید که این اتفاق، پایان ماجرا نیست. فقط کافی است تصمیم بگیرید که پس از این چه خواهید کرد.

شش رهنمود زیر را به کار گیرید تا بتوانید هر اتفاق خاص یا موقعیتی را که به عنوان یک شکست پذیرفته‌اید و رهایش هم نمی‌کنید، به راحتی پردازش کنید: ۱. حقیقت: دربارهٔ آنچه اتفاق افتاده حقیقت را بگویید. ۲. پذیرش و قبول مسئولیت: دقیقاً روشن کنید که در حال سرزنش چه کسی هستید و نقش شما در رخ دادن آن اتفاق چه‌قدر مهم بوده است. ۳. ساده کردن مشکل: فقط کافی است یک درس مهم از آن اتفاق بگیرید.

ما دیگر نباید به خودمان بگوییم که همه دارند ما را تماشا می‌کنند و منتظر نشسته‌اند که ببینند شکست می‌خوریم. هیچ‌کس واقعاً حواسش به ما نیست! شکی نیست که شکست تأثیرات ناخوشایندی بر روح و ضمیر دارد. بنا نیست شکست حتماً آخر ماجرا باشد. بلکه می‌تواند آغاز مرحلهٔ بعدی باشد به شرطی که ناکامل بودن خود را بپذیرید، با خود مهربان باشید و بخواهید که به مسیرتان ادامه دهید.

هیچ‌کس نمی‌گوید شکست خوردن آسان است. اما خبر خوب این است که می‌توانید انتخاب کنید که چگونه و از چه راهی با آن کنار بیایید. اگر سعی کنید آن شکست را به سمت تأسف خوردن و خودخوری کردن هدایت کنید، فقط شکل آن را تغییر داده‌اید و تبدیل به چیزی سیاه‌تر و سنگین‌تر کرده‌اید.

۶. از پس هر کاری که به خوبی برمی‌آیید، حتماً آن را یادداشت کنید تا هر از گاهی به خودتان یادآوری کنید که چقدر توانمند هستید. ۷. اجتماعی‌تر باشید و برای خودتان یک گروه حمایتی از آدم‌های مناسب اطرافتان تشکیل دهید. ۸. آدم‌های منعطف اطرافتان را پیدا کنید و آن‌ها را الگوی خود کنید و از ایشان بیاموزید. ۹. دور تا دور اتاقتان را پر از جملات الهام‌بخش کنید. ۱۰. هر روز به دنبال دلیلی برای مثبت اندیشیدن باشید.