بریده‌هایی از کتاب سنت شکن

رنج ما را که توان برد به یک گوشه چشم... شرط انصاف نباشد که مداوا نکنی!

سنت‌های اشتباهی را باید شکست. از دل تمام این شکستن‌ها،‌ نوری می‌تابد که شاید یک روز، سلول تاریکی را روشن کند. سایه‌ها کنار بروند و شهاب، در آسمانی تاریک رد شود و آن موقع بشود نیک‌بختی و عشق را آرزو کرد...

گریه، جایی شفاست که مرهم باشد، نه حسرت!

ــ تقدیر، تقدیره! دست روزگار و آدما با هم توشه! زورت که کم باشه، می‌خواد خودشو بهت نشون بده!

گناه آدم را برای چیدن یک سیب فقط از زن گرفتی؟ که تا دنیا، دنیاست به خاطر یک اشتباه، به خاطر یک سست‌ارادگی، گوش به فرمان و بردهٔ آفریدهٔ دیگرت شود؟ قرار بود خودت آدمیزاد را تنبیه کنی و درس ایمان و اعتقاد را به خوردش دهی اما چرا نصیب زن، همیشه ته‌ماندهٔ مرحمت‌ها شد؟ چرا دوباره مرد سوار بر مرکب غرور تازاند و عنوان جنسیت برتر را گرفت!

"تقدیر هر غریق نجاتی، شاید یک روز غرق شدن در همان موج‌های وحشی باشد که یکی را از میانش بیرون کشیده!"

"جز خودت و خدا، یه وقتا هیچکی نیست تا کمکت باشه، اما... خودت، قهرمان خودت باش. نترس. بجنگ. محکم باش.

درست لحظاتی که آرزو داریم خودمان تمام بلاها را تحمل کنیم و بلایی سر عزیزانمان نیاید.

درست لحظاتی که آرزو داریم خودمان تمام بلاها را تحمل کنیم و بلایی سر عزیزانمان نیاید.

اگر با اشک ریختن و ماتم زدن، مُرده‌ها زنده می‌شدند، دیگر هیچ‌کس از دنیا کم نمی‌شد.