بریده‌هایی از کتاب چند گفتار درباره توتالیتاریسم

آنها ارزش انقیاد کامل را نیک می‌دانند. و تا روزی که انسان قدر این انقیاد را نشناسد، شادمان نخواهد شد. مسئول این نادانی انسان‌ها کیست؟ بگو چه کسی رمه را پراکند و هرکس را به راهی ناشناخته فرستاد. اما رمه بار دیگر گرد هم خواهد آمد و از نو طوق بندگی بر گردن خواهد گذاشت، و این‌بار این بندگی همیشگی خواهد بود. شادکامی آرام و بی‌تکلّفی را که برازندهٔ مخلوقاتی ضعیف چون آنهاست ارزانی‌شان خواهیم کرد. به‌راستی که متقاعدشان می‌کنیم سرانجام غرور را وابگذارند، چون تو آنها را برکشیدی و به آنان غرور را آموختی. نشان‌شان خواهیم داد که ضعیف‌اند؛ که کودکانی رقّت‌بارند، اما ملاحت همین شادکامی کودکانه بیش از هر شادکامی دیگر است.

کار تو را اصلاح کردیم و آن را بر شالودهٔ معجزه، رمز و اقتدار پی ریختیم. و انسان‌ها شادمان شدند که دیگربار به‌سان گوسپندانی هدایت گشتند و سرانجام دل‌هاشان از زیر بار هدیه‌ای که ملازم این همه رنج و عذاب بود فارغ شد.

برای انسان و جامعهٔ انسانی هیچ چیز غیرقابل تحمل‌تر از آزادی نیست.

زمانی که انسان آزاد است، در هیچ کاری به اندازهٔ کارِ یافتن کسی برای پرستش بی‌وقفه و بی‌پروا تلاش نمی‌کند. اما انسان برآن است که چیزی متقن و ورای شک و تردید را بپرستد تا از این راه همگان بی‌درنگ به پرستش موافقت کنند.

بزرگ‌ترین اضطراب انسان آن است که با سرعتی هرچه تمام‌تر کسی را پیدا کند تا ودیعهٔ آزادی را، که این مخلوق بدبخت با آن به دنیا آمده، تقدیمش کند.