بریده‌هایی از کتاب راز فال ورق

کسی که متوجه شود چیزی را نمی‌فهمد، روی‌هم‌رفته در مسیر درست فهمیدن همه چیزها قرار گرفته است.»

«وقتی مردم به «ماوراءطبیعه» علاقه نشان می‌دهند، گرفتار نوعی نابینایی جدّی‌اند. آنها اسرارآمیزترین چیزی را که در مقابل‌شان است نمی‌بینند ــ اینکه جهان وجود دارد. به مریخی‌ها و بشقاب‌های پرنده بیشتر علاقه نشان می‌دهند تا کل این آفرینش گیج‌کننده‌ای که پیش‌پای ما گشوده می‌شود.

آنها بیشتر زنده بودند تا آگاه.

هیچ چیز مهمتر از بودن در کنار کسی که دوستش داریم نیست.

امّا تا وقتی که مردم به آنها اعتقاد داشته‌اند، به طریقی در این جهان بوده‌اند. مردم چیزی را که به آن اعتقاد دارند می‌بینند ــ تا وقتی که مردم دچار شک و تردید نمی‌شدند، خدایان هم پیر و فرسوده نمی‌شدند.

امّا مگر مردم نمی‌توانند ریشه‌های این خطا را تا آدم و حوا دنبال کنند؟ می‌دانم که این مقایسه قدری آب برمی‌دارد. یکی از این موارد حول خوردن سیب دور می‌زند، و دیگری به ذغال‌اخته مربوط می‌شود.

با خود فکر کردم، در مورد همه چیز ــ در مورد همه جهان ــ همیشه همین طور است. تا وقتی بچه هستیم می‌توانیم چیزهای اطراف‌مان را تجربه کنیم، امّا وقتی بزرگ می‌شویم به جهان عادت می‌کنیم. بزرگترها تجربه حسی را در عالم مستی تجربه می‌کنند.

ما با افسونی بر صحنه می‌آییم و با حقه‌ای خارج می‌شویم. همواره چیزی در انتظار آن که جای ما را بگیرد وجود دارد و سرشته می‌شود. چون ما روی زمین سفت نایستاده‌ایم، حتی روی ماسه هم نایستاده‌ایم ــ ما خود ماسه‌ایم.»

با خود فکر می‌کردم، زندگی ما بخشی از یک ماجرای بی‌نظیر است. با این همه، اغلب ما فکر می‌کنیم جهان کاملا «طبیعی» است، و همیشه در پی شکار چیز عجیب و غریبی مانند فرشتگان یا موجودات مریخی هستیم. علتش آن است که درک نمی‌کنیم جهان پدیده‌ای رازآمیز است.

با خود فکر می‌کردم، زندگی ما بخشی از یک ماجرای بی‌نظیر است. با این همه، اغلب ما فکر می‌کنیم جهان کاملا «طبیعی» است، و همیشه در پی شکار چیز عجیب و غریبی مانند فرشتگان یا موجودات مریخی هستیم. علتش آن است که درک نمی‌کنیم جهان پدیده‌ای رازآمیز است.

در اینجا پرسیدم، «درباره بدشانس‌ها چه می‌گویید؟» تقریباً با فریاد گفت، «آنها وجود ندارند! آنها هرگز به دنیا نیامده‌اند. زندگی بخت‌آزمایی بزرگی است که در آن فقط بلیط‌های برنده را می‌توان دید.» مدت زیادی

ژوکر یک احمق کوچولو است که با همه فرق می‌کند. خاج، خشت، دل، یا پیک نیست. هشت لو یا نُه لو، شاه یا سرباز نیست. یک غریبه است. او نیز مانند سایر کارت‌ها در یک دست ورق گذاشته شده است، امّا به آنها تعلق ندارد. بنابراین، می‌توان آن را برداشت، بدون آنکه کسی فقدانش را حس کند.

«اگر ستاره‌شناسان، سیاره دیگری کشف کرده بودند که در آن حیات وجود داشت، مردم پاک دیوانه می‌شدند، امّا به خود اجازه نمی‌دهند از سیاره‌ای که متعلق به خودشان است شگفت‌زده شوند.»

زیرا مگر ما که هستیم، هانس توماس؟ می‌توانی به من بگویی؟ ما از تجمع ذرات کوچک غبار ستارگان پدید آمده‌ایم. و این چیست؟ این جهان از کدام جهنمی آمده است؟

خود فکر می‌کردم، زندگی ما بخشی از یک ماجرای بی‌نظیر است. با این همه، اغلب ما فکر می‌کنیم جهان کاملا «طبیعی» است، و همیشه در پی شکار چیز عجیب و غریبی مانند فرشتگان یا موجودات مریخی هستیم. علتش آن است که درک نمی‌کنیم جهان پدیده‌ای رازآمیز است.

«وقتی مردم به «ماوراءطبیعه» علاقه نشان می‌دهند، گرفتار نوعی نابینایی جدّی‌اند. آنها اسرارآمیزترین چیزی را که در مقابل‌شان است نمی‌بینند ــ اینکه جهان وجود دارد. به مریخی‌ها و بشقاب‌های پرنده بیشتر علاقه نشان می‌دهند تا کل این آفرینش گیج‌کننده‌ای که پیش‌پای ما گشوده می‌شود.