بریده‌هایی از کتاب یک چتر باران، یک آسمان عشق

غروب پاییز توچای می‌نوشی و من قند دردلم آب می‌شود

به‌ بادبادک هم اگر نخ ندهی عاشق آسمان نمی‌ماند

نه من کرم ابریشمم نه تو درخت توت اما آنقدر غمت را می‌خورم تا پروانه شوم

به باد اعتمادی نیست با دلت بیا قاصدک

نه‌تنفس در هوای آلوده‌ی تهران نفسم را بند می‌آورد نه غرق شدن در آب‌های شمال فکری به حال نبودنت کن

امان ازشهری که شبش چشمان توست

با عشق برایم پاپوش دوخته‌ای آنقدر تنگ که بدون خیالت نمی‌شود قدم ازقدم بردارم

خرمای چشمانِ من خوزستان لبانِ تو دلم مرداد می‌خواهد نازنین

لبخند بزن امضا کن پای نفس‌های مرا

باران که تو باشی تمام عمر زیر آسمان قدم میزنم