بریده‌هایی از کتاب آیا قرن آمریکا به پایان رسیده است؟

شورای ملی اطلاعات آمریکا، که ارزیابی‌هایی را در اختیار رییس‌جمهور آمریکا قرار می‌دهد، اخیرا گزارشی درباره سال ۲۰۳۰ منتشر کرده که در آن پیش‌بینی شده است که ایالات‌متحده قدرتمندترین کشور در جهان خواهد بود، اما «هژمونی» ای در کار نخواهد بود. جهان تک‌قطبی پایان یافته است، و ایالات‌متحده قدرت گذشته را نخواهد داشت.[ ۵ ]اما درجه‌ای از افول نسبی به معنای پایان عصر آمریکایی نخواهد بود.

پس از تخریب دیوار برلین در سال ۱۹۸۹ و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی (که عمدتا به دلایل داخلی بود) در سال ۱۹۹۱، آمریکا به تنها ابرقدرت جهان تبدیل شد. گرچه کاربرد اصطلاح جهان «تک‌قطبی» مایه تاسف است، اما نظریه‌پردازان روابط بین‌الملل این دوره را به این نام خواندند.

مایکل لیند اخیرا عنوان کرده است: در سال ۱۹۱۴، قرن آمریکایی آغاز گشت.[ و ]در این سال[ ۲۰۱۴ ]قرن آمریکایی به پایان رسید. سیاست خارجی آمریکا رو به افول است، اقتصاد آمریکا به خوبی عمل نمی‌کند، و دموکراسی آمریکایی شکست خورده است.

جایگاه کانونی ایالات‌متحده در موازنه قدرت و رهبری آمریکا در ایجاد منافع مشترک استمرار خواهد یافت

عقل جمعی همواره بر این باور بوده است که چیرگی با حکومتی است که قدرت نظامی بیشتری دارد، اما در عصر اطلاعات، پیروزی با دولتی (یا نهادهای غیردولتی‌ای) است که بهترین روایت را بازگو کند.

اگر اقتصاد ایالات‌متحده در هم بشکند، علاوه بر قدرت نرم، قدرت سخت خود را نیز از دست خواهد داد. و حتی اگر آمریکا همچنان امکان حفظ منابع ارتش، اقتصاد و قدرت نرم را داشته باشد، احتمالا قابلیت تبدیل این منابع به نفوذ موثر را از دست خواهد داد.

گسترش دامنه اطلاعات به این معناست که قدرت به شکلی وسیع‌تر توزیع خواهد شد و شبکه‌های ارتباطی غیررسمی زیر پایه‌های انحصار بوروکراسی سنتی را خالی خواهند کرد

برخی تحلیلگران استدلال می‌کنند که هزینه‌های سنگین اعمال قدرت در خارج از کشور، موجب تضعیف اقتصاد داخلی شده و به دلیل «بسط شدید امپراتوری» به زوال کامل منجر می‌شود.[ ۲ ]واقعیات مربوط به آمریکا تا کنون خیلی در این چارچوب نظری نمی‌گنجد، زیرا طی چند دهه گذشته از سهم هزینه‌های دفاع و امور خارجه از تولید ناخالص داخلی کاسته شده است. با این‌حال، ایالات‌متحده به لحاظ قدرت نسبی ممکن است دچار افول شود البته نه به علت «بسط شدید امپراتوری» بلکه به علت عوامل داخلی. وقتی در روم اعتماد مردم به فرهنگ و نهادهایشان خدشه‌دار شد، نخبگان بر سر حکومت به جان هم افتادند، فساد گسترده شد، و اقتصاد از رشد بازایستاد و نهایتا از درون دچار پوسیدگی شد