بریده‌هایی از کتاب ذهن توسعه یافته

Grit: سرسختی یا عزم در روان‌شناسی یک مشخصهٔ مثبت و غیرشناختی است که مبتنی بر اشتیاق افراد برای رسیدن به یک هدف بلندمدت ویژه است. این اشتیاق توأم با یک نیروی انگیزشی قدرتمند است. مداومت در تلاش در افراد دارای این ویژگی باعث می‌شود فرد بتواند بر موانع یا چالش‌هایی غلبه کند که در مسیر دشوار رسیدن به موفقیت وجود دارند.

Grit: سرسختی یا عزم در روان‌شناسی یک مشخصهٔ مثبت و غیرشناختی است که مبتنی بر اشتیاق افراد برای رسیدن به یک هدف بلندمدت ویژه است. این اشتیاق توأم با یک نیروی انگیزشی قدرتمند است. مداومت در تلاش در افراد دارای این ویژگی باعث می‌شود فرد بتواند بر موانع یا چالش‌هایی غلبه کند که در مسیر دشوار رسیدن به موفقیت وجود دارند.

اصل نهایی توسعهٔ ذهنی دوباره به همان نگاه خودارجاعانه برمی‌گردد. ما چه نوع موجوداتی هستیم؟ ما نوعی هستیم که در صورت فراهم شدن فرصت، مشتاقانه و پرانرژی خود را توسعه می‌دهیم.

توضیح دادن مطالب در حین ضبط ویدئو برانگیختگی فیزیولوژیکی افراد را تا حدی افزایش می‌دهد که می‌توان آن را اندازه‌گیری کرد. این برانگیختگی حالتی است که با افزایش حافظه، توجه و هوشیاری همراه است. با این حال، حالت ایدئال همان تعامل رو در رو بین معلم و دانش‌آموز است که مزایایی فراتر از پیشرفت تحصیلی به همراه دارد.

پژوهشگران دریافته‌اند در حالی که دانش‌آموزان اغلب دارای ابزارهای ذهنی مورد نیاز برای درک محتوای درسی چالش‌برانگیز هستند، هنگام مطالعهٔ انفرادی اصلاً از آن‌ها استفاده نمی‌کنند. با این حال، وقتی در نقش معلم قرار می‌گیرند مجبور می‌شوند از این ابزارها استفاده کنند و به‌این‌ترتیب از مزایایی برخوردار می‌شوند که قبلاً در مطالعات انفرادی خود از آن بهره‌مند نبودند.

بخش عمدهٔ یادگیری در جریان تدریس برای معلم اتفاق می‌افتد. معلم هنگام توضیح محتوای درسی، مجبور است به جزئیاتی بپردازد که شاید پیش‌تر خودش به آن‌ها توجه نکرده باشد و به‌این‌ترتیب شکاف‌های موجود در دانش و درک خود او برایش آشکار می‌شود. وقتی معلم مهم‌ترین جنبه‌های موضوع و ارتباط بین این مسائل را برای دانش‌آموز بیان می‌کند، خودش هم به سطح عمیق‌تری از پردازش ذهنی می‌رسد.

چرا عمل آموزش دادن به دیگری باعث یادگیری معلم می‌شود؟ پاسخ این است: تدریس عملی بسیار اجتماعی است که با آغاز مجموعه‌ای از فرایندهای شناختی، توجهی و انگیزشی قدرتمند بر طرز تفکر معلم تأثیر می‌گذارد.

وقتی پیکسل‌های صفحه‌نمایش بیشتر باشند، به ما این امکان را می‌دهند تا برای درک و حل مسائل از "پیکسل‌های مغزی" خود بیشتر استفاده کنیم.

دنیای واقعی هم پر از موقعیت‌های پویا و نامطمئن است و فرصتی برای اندیشیدن در مورد تمام جوانب مثبت و منفی این موقعیت‌ها وجود ندارد. اگر تنها به ذهن آگاه خود تکیه کنیم، ضرر می‌کنیم.

دوک در کتاب خود، سرسختی را این‌طور تعریف می‌کند: «پشتکار و اشتیاق برای اهداف بلندمدت.»

«بسیاری از مردم بر این باورند که یک شخص، یا باهوش یا متوسط یا خنگ به دنیا می‌آید و همین طور باقی می‌ماند. اما تحقیقات جدید نشان می‌دهند که مغز بیشتر شبیه عضله است و می‌توان آن را تغییر داد و با کار کشیدن آن را تقویت کرد.»

بنجامین فرانکلین در طول سال‌هایی که در لندن زندگی می‌کرد -از ۱۷۶۴ تا ۱۷۷۵ میلادی- ساعت‌های زیادی را در قهوه‌خانه‌ای در نزدیکی کلیسای جامع سنت پل می‌گذراند. جانسون در کتاب خود با عنوان اختراع هوا تعریف می‌کند چطور فرانکلین آنجا با گروهی از "آزاداندیشانی" -دانشمندان، ریاضی‌دانان و فیلسوفانی- درآمیخت که با گفت‌وگوهای فراوان خود محرک و الهام‌بخش یکدیگر بودند. جانسون در کتابش گفته است: «باید لوحی برای بزرگداشت آن قهوه‌خانه وجود داشته باشد. واقعاً فضای فوق‌العاده سازنده‌ای بود.» رهبران و مدیران امروزی نیز این مفهوم را درک کرده‌اند: مردم را وادار به "ارتباط" با یکدیگر کنید، با این کار تفکر جریان می‌یابد و جادو اتفاق خواهد افتاد.

درواقع طبیعت "داروی" بسیار قابل‌اعتماد و مؤثری است که روند تکامل گونهٔ انسان طی هزاران سال آن را ساخته و پرداخته است. به نظر می‌رسد این دارو همهٔ ما را به‌طور یکسان تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ در عرض بیست تا شصت ثانیه پس از قرار گرفتن در معرض طبیعت، ضربان قلب ما کند می‌شود، فشار خون ما کاهش می‌یابد، تنفسمان منظم‌تر و فعالیت مغزی ما آرام‌تر می‌شود. حتی حرکات چشم ما هم تغییر می‌کنند؛ ما به مناظر طبیعی بیشتر خیره می‌مانیم تا مناظر ساختگی، بدین ترتیب تمرکزمان هم کمتر تغییر می‌کند.

پژوهشگران این‌طور نتیجه‌گیری کردند که: «پیاده‌روی موجب می‌شود ایده‌ها آزادانه جریان پیدا کنند.» حتی مطالعات سایر پژوهشگران نشان داده است که ممکن است راه رفتن در مسیری پُرپیچ‌وخم و پُرفرازونشیب -برخلاف مسیری ثابت و مشخص- فرایند تفکر خلاق را بیشتر تقویت کند.

ظرفیت خوب اندیشیدن -باهوش بودن- یک ویژگی ثابت و مختص به شخص نیست، بلکه حالتی در حال تغییر است که به دسترسی ما به منابع فراعصبی و دانش ما درخصوص نحوهٔ استفاده از آن‌ها بستگی دارد.

کلارک و چالمرز این پرسش را مطرح می‌کنند: «دربارهٔ شناخت توسعه‌یافتهٔ اجتماعی چه نظری دارید؟ آیا حالات ذهنی دیگر متفکران می‌تواند بخشی از حالات ذهنی من را تشکیل دهد؟ حتماً همین طور است.»

اما این کتاب به چیزی خلاف این می‌پردازد: این کتاب می‌گوید ذهن بیشتر شبیه همان پرندهٔ آشیانه‌سازی است که هنگام پیاده‌روی دیدم. چوب‌ها و شاخه‌ها را از این طرف و آن طرف جمع می‌کند و از مصالح در دسترس، یک کلِ واحد می‌سازد

ما از محدودیت‌هایمان پا را فراتر می‌گذاریم؛ نه با کار کشیدن از مغزمان مثل ماشین یا تقویت آن مثل عضله، بلکه با استفاده از مصالح غنی برای ساخت دنیای خودمان و سازمان دادن به رشتهٔ افکارمان.