بریده‌هایی از کتاب آنی شرلی در ویندی پاپلرز (کتاب چهارم)

رفتار آنها خیلی ملایم و نرم است... آن‌قدر نرم که ممکن است پایت لیز بخورد.

همیشه عاشق شب بوده‌ام. دوست دارم، بیدار بمانم و به گذر عمر فکر کنم؛ به گذشته، حال و آنچه که در راه است. به‌خصوص به آنچه که در راه است.

همه مژدهٔ آمدن بهار را می‌دهند... جویبار کوچک و پرنشاط، مه آبی‌رنگ روی شاه توفان، افراهای بیشه‌زار که برای خواندن نامه‌هایت به میانشان می‌روم، درختان گیلاس سفیدپوش حاشیهٔ جادهٔ اسپوک، سینه‌سرخ‌های براق و جسوری که در حیاط پشتی سربه‌سر داستی میلر می‌گذارند، پیچک سبزرنگ و آویخته بر فراز نیم‌دری که الیزابت برای گرفتن شیرش به آنجا می‌آید، کاج‌هایی که با منگوله‌های نورسته‌شان اطراف قبرستان قدیمی سرک می‌کشند... حتی خود قبرستان قدیمی که تمام بوته‌های کنار قبرهایش گل داده‌اند و سبز شده‌اند، گویی فریاد می‌زنند که حتی اینجا هم زندگی بر مرگ، غلبه می‌کند.

خصومت پرینگل‌های بزرگ‌سال، مثل مهی که پرتوی خورشید بر آن تابیده باشد، ناپدید شد.

خانم شرلی خیلی تودار بود... خیلی تودار!

هر کاری کردند، تسلیم نشوید. آنها نمی‌توانند در مقابل وسوسه‌های شیطان مقاومت کنند.

تابه‌حال متوجه شده‌ای چند نوع سکوت وجود دارد؟ سکوت جنگل... سکوت ساحل... مرغزار... شب... بعدازظهر تابستانی.

همیشه اگر بخواهی، می‌توانی راه درست را پیدا کنی.

از پشه‌ها متنفرم. یک پشه بیشتر از یک وجدان ناراحت می‌تواند مرا بی‌خواب کند.

آنی شرلی! تو فکر می‌کنی با یک فنجان چای همه چیز درست می‌شود؟

چیزی در وجود آنی نهفته بود که باعث می‌شد مردم جلوی او مشکلاتشان را به زبان بیاورند.

گیلبرت! هم آدم‌ها خیلی جالب‌اند، هم زندگی و هم من. متعلق به توام!

شب‌هایی را که قرار است برف ببارد، دوست دارم.

آنی سوار درشکه شد، ولی هنوز زیاد از ویندی پاپلرز دور نشده بود که آخرین پیغام به دستش رسید.