بریده‌هایی از کتاب دل بستگی

این جام دل ماست که بند است به مویی ماییم و غم عشق... چه سنگی! چه سبویی!

ما کشتگان عاقبت‌اندیشی خودیم عمر من و تو با غم فردا گذشته است

چون شمع گریه کردم و در خود گداختم ای دوست! با تو سوختم و با تو ساختم افسون عشق بود که از قلب سنگ تو یک عمر در خیال خود آیینه ساختم گفتی که تیره‌روزی عاشق مقدر است آن شب که تار زلف تو را می‌نواختم گویی قمارخانۀ هیچ است روزگار هربار شادمان شدم از برد، باختم هرچند دست عشق به من زخم‌ها زده‌ست شکرخدا که دشمن خود را شناختم

اگر غم تو نباشد، هلاک خواهم شد حیات موج، گره‌خورده با پریشانی‌ست...