بریده‌هایی از کتاب دل بستگی

بیزاری‌ات مجال «خداحافظی» نداد آهسته گفتمت «به سلامت...»، گریستم

عشق را فریاد می‌زد چشم ما، اما دریغ بر زبان هرگز نیاوردیم... مغروریم ما

با اینکه دلشکسته، ولی ایستاده‌ایم هرلحظه یاد دوست توان می‌دهد به ما

این جام دل ماست که بند است به مویی ماییم و غم عشق... چه سنگی! چه سبویی!

هرلحظه مرگ، چهره نشان می‌دهد به ما دنیا مگر پس از تو امان می‌دهد به ما؟

می‌روی؟ باشد، ولی رسم است هنگام وداع یکدگر را گرم می‌گیرند یاران در بغل...

اگر غم تو نباشد، هلاک خواهم شد حیات موج، گره‌خورده با پریشانی‌ست...

کسی که رفته ز دست تو یوسف است عزیز بر این زیان گران خون ببار! حق داری

دریغ! شادی دنیا چقدر کوتاه است شکفت تا گل لبخند من، بهار گذشت

از تو ای درد جدایی! سخت رنجوریم ما رنج ما درمان ندارد، زخم ناسوریم ما

تبسمی و سلامی؛ گذشت زود از من چقدر ساده دل سخت را ربود از من به روی آینۀ جانم از غم دنیا غبار مختصری داشتم، زدود از من

به‌جز خیالِ وصالش چه بود قسمت ما؟ شدیم یک نفر از خیل دوست‌دارانش

برای چیست که از رفتن تو دلنگرانم؟ مگر چقدر قرار است بی‌تو زنده بمانم

ما کشتگان عاقبت‌اندیشی خودیم عمر من و تو با غم فردا گذشته است

ز غربتم چه بگویم که در سراسر عمرم کسی نبوده که او را رفیق خویش بخوانم

چون شمع گریه کردم و در خود گداختم ای دوست! با تو سوختم و با تو ساختم افسون عشق بود که از قلب سنگ تو یک عمر در خیال خود آیینه ساختم گفتی که تیره‌روزی عاشق مقدر است آن شب که تار زلف تو را می‌نواختم گویی قمارخانۀ هیچ است روزگار هربار شادمان شدم از برد، باختم هرچند دست عشق به من زخم‌ها زده‌ست شکرخدا که دشمن خود را شناختم

رفته از یادت که چندین کشته داری؛ کاشکی در حیاط خانه‌ات سنگ مزاری داشتیم

ناگاه دل بریدنت ای جان عجیب نیست دنیای ما ز حادثۀ ناگهان پر است

شکرخدا که مهر تو افتاد در دلم این یوسف عزیز به کنعان من رسید

در او نشانی از غم دوری نیافتم سخت است گرچه گفتنش، انگار شاد بود...