بریده‌هایی از کتاب دل بستگی

این جام دل ماست که بند است به مویی ماییم و غم عشق... چه سنگی! چه سبویی!

ما کشتگان عاقبت‌اندیشی خودیم عمر من و تو با غم فردا گذشته است

چون شمع گریه کردم و در خود گداختم ای دوست! با تو سوختم و با تو ساختم افسون عشق بود که از قلب سنگ تو یک عمر در خیال خود آیینه ساختم گفتی که تیره‌روزی عاشق مقدر است آن شب که تار زلف تو را می‌نواختم گویی قمارخانۀ هیچ است روزگار هربار شادمان شدم از برد، باختم هرچند دست عشق به من زخم‌ها زده‌ست شکرخدا که دشمن خود را شناختم

از دورنگی‌های مردم خسته‌ام، حق با تو بود باده پنهان در قبا دارند و قرآن در بغل

دلم به راه تو افتاد و خویش را گم کرد خوشا به راه تو رفتن، خوشا به گمراهی

چه باک ازینکه پیامت دعاست یا دشنام؟ برای عاشق چشم‌انتظار، هر دو یکی‌ست

اگر غم تو نباشد، هلاک خواهم شد حیات موج، گره‌خورده با پریشانی‌ست...

به زاهدان نصیحت‌فروش گوش مکن سزای حرف سبک‌عقل، گوش سنگین است

مرا به کار نیامد هزار فضل و هنر همیشه میوه برای درخت‌ها «بار» است