بریده‌هایی از کتاب زنی با موهای ژولیده

ناخن به دیوار می‌کشم و گل سرخ می‌شکفد کودک خیالم ولد ناخلفی‌ست

آسمان که کوتاه می‌آید ماه را برمی‌دارم درونش دلم را جای می‌دهم تا برود بالا هرچه می‌کنم بالا نمی‌رود خواب‌های زیادی را با قلبم دیده‌ام ماه هم پسِ سنگینی خاطره‌هایم برنمی‌آید... این بار من کوتاه می‌آیم

دانه‌دانه از چشم‌های مادرم رها می‌شوم و قطره‌قطره در لحظه غوطه‌ور زمین آبستن من است... هنوز به دنیا نیامده دنیا تمام می‌شود

چقدر ظالمی به دوست داشتنم چقدر مؤمنم به دست‌هایت

چه بی‌غیرت است جنگ

تمام جغرافیای جهان لبخند بی‌مرز توست و ماهی همیشه نگرانِ چشم‌هایت در پهنه‌ی اقیانوس شور ثروتِ تمام‌نشدنی من... حصار سپیدت را بشکن با من از روزگارت بگو چه می‌کنی... وقتی من نیستم...

سنگ نیستم که رو بگردانی فقط نگاه کنم دردم می‌آید از بی اعتناییت قدری بخند

جای غمگینی است زمین تکرار مکررات است به دنیا می‌آیی تا بار دیگر به دنیا نیایی... یادم نیست چند بار عاشقت شده‌ام و یا چند بار متولد... ولی میدانم همیشه تو را دوست خواهم داشت

مترادف منی در جمله‌های نیامده موهایت را که پس بزنی جهان جای دیگری‌ست... کمی بی‌تفاوت‌تر کمی خاکستری