بریده‌هایی از کتاب سوسویی در تاریکی

گذشته هرگز جایی که سعی می‌کنیم نگهش داریم نمی‌ماند. نمی‌توانیم گذشته را پشت کمد پنهان کنیم و امیدوار باشیم فراموش‌مان شود.

وقتی مردم از لحاظ فیزیکی آسیب می‌بینند می‌توانی آن را در کبودی‌ها و زخم‌ها ببینی ولی وقتی به لحاظ احساسی و ذهنی آسیب می‌بینند تا اعماق وجودشان رسوخ می‌کند. می‌توانی تمام شب‌های بی‌خوابی را در انعکاس چشم‌های‌شان ببینی. می‌توانی لکه‌های دائمی اشک را روی صورت‌شان و هر کشمکش خشم را در چین‌های پیشانی‌شان ببینی.

اعتماد همه‌چیزه. صداقت همه‌چیزه.

امیدی کاذب که بدتر از ناامیدی کامل است.

ما زنان در طول روز به روش‌های نامحسوس زیادی از خودمان محافظت می‌کنیم: از خودمان در برابر سایه‌ها، مهاجمان نادیده، داستان‌های تخیلی و افسانه‌های شهری محافظت می‌کنیم. درواقع چنان نامحسوس که خودمان هم به‌سختی متوجه انجام آن می‌شویم. قبل از تاریک شدن هوا محل کار را ترک می‌کنیم. در غیر این صورت، کیف‌مان را یک‌دستی به سینه می‌فشاریم

«حتی خداحافظی هم نکرد. لعنتی حتی یه دلیل هم برامون نیاورد. فقط رفت.»

ترسیدن یک روند یادگیری است، پیشرفتی مداوم از یک تهدید ملاحظه شده به تهدید دیگر که خطرناک‌تر از قبلی است.

هرکسی که با هیولاها مبارزه می‌کند باید مراقب باشد در طی این روند به هیولا تبدیل نشود. اگر مدتی طولانی به یک پرتگاه خیره شوید، پرتگاه نیز به شما خیره خواهد شد. فریدریش نیچه

ما زنان در طول روز به روش‌های نامحسوس زیادی از خودمان محافظت می‌کنیم: از خودمان در برابر سایه‌ها، مهاجمان نادیده، داستان‌های تخیلی و افسانه‌های شهری محافظت می‌کنیم. درواقع چنان نامحسوس که خودمان هم به‌سختی متوجه انجام آن می‌شویم.

ترسیدن باید یک روند تکاملی آهسته باشد