بریده‌هایی از کتاب گام‌های آگاهی: از آیین «آورندگان نور» تا هنر «بازآفرینی»

زندگی، حرکت است. همه چیز، حرکت می‌کند. حقیقت، در بر دارندۀ همه چیز است. حقیقت، ساکن نیست. هر حرکتی، تغییر است. شما تغییر می‌کنید. هر تغییری آفرینش است. شما می‌آفرینید.

معمولاً هنگامی‌ که‌ به‌ نظر می‌رسد زندگی شما‌ از هم‌ پاشیده‌ شده‌، در واقع‌ در حال مرتب‌ شدن است

«هیچ رویدادی تصادفی نیست؛ طرح و نقشه‌ای وجود دارد و خدا به شیوه‌ای دوستانه در ارتباط با همۀ این طرح‌هاست!»

آنچه حقیقت خود می‌نامیم، به راستی حقیقت ماست؟

جهان پر از خوابگرد است بسیاری از مردم با ناآگاهی در جهان پرسه می‌زنند. این حالت را می‌توانید در چهره‌های آن‌ها در مراکز خرید ببینید که هیچ آگاهی و علاقه‌ای به هر مطلبی که به «آگاهی» یا «جنبش آگاهی» مربوط می‌شود، ندارند. اغلب، این مردم شبیه جنازه‌هایی هستند که راه می‌روند. آن‌ها لبخند بر لب ندارند، بانشاط گام برنمی‌دارند و بدنشان بی‌انرژی‌ست. دیدن این آدم‌ها ناراحت‌کننده است، اما از آن ناراحت‌کننده‌تر این است که آن‌ها حتی متوجه نیستند چه بر سر خودشان می‌آورند. مردم به اندازه‌ای از درک عواطف خود دور افتاده‌اند که اغلب حتی نمی‌دانند، یعنی آگاه نیستند که واقعاً غمگینند؛ چه رسد به این که بدانند چرا غمگین هستند.

اوقات‌ بسیاری‌ را صرف‌ انجام‌ کارهایی‌ کرده‌اید که‌ در پایان زندگی‌ برای‌ شما و دیگران‌ مهم‌ نخواهد بود و هیچ‌ معنایی‌ نخواهد داشت‌.

اکنون جهان به نور شما نیاز دارد، نه‌ فردا؛ هم‌اکنون‌! حتماً این‌ موضوع‌ را می‌دانید و از همین‌ روست‌ که‌ خواندن‌ این‌ کتاب‌ را آغاز کرده‌اید.

«انجام‌ دادن‌» کار بدن‌ است‌، «بودن» کار روح است. به‌ ندرت‌ پیش‌ می‌آید که‌ گذران‌ درست‌ زندگی، ‌ از طریق‌ تصمیم‌ به‌ انجام‌ دادن‌ حاصل‌ شود، اما ممکن‌ است‌ طی‌ این‌ مسیر، در جایی‌ به‌ انجام‌ کاری‌ نیاز باشد.

تنها راه‌ تشخیص‌ دانسته‌هایتان‌ این‌ است‌ که‌ به‌ خودتان‌ رجوع‌ کنید تا بدانید. مشکل‌ این‌ نیست‌ که‌ شما هدف‌ زندگی‌ را نمی‌دانید، مشکل‌ این‌ است‌ که‌ باور نمی‌کنید می‌دانید

زندگی، بی‌معنی‌ست. تنها معنای زندگی، ‌ همان مفهومی‌ست که ما به آن می‌دهیم. به همین ترتیب‌ تجارب، پیشامدها و رویدادهای فردی و دیگر پدیده‌های شخصی به خودی خود هیچ معنایی ندارند؛ به جز معنایی که ما به آن‌ها می‌دهیم....

فقط فکر است که چیزی را «بد» می‌کند. فکر شما در بارۀ هر چیزی، به آن ـ شخص، مکان یا رویداد ـ معنی می‌بخشد. در ضمن، این فکر که به ما می‌گوید چیزی «بد» است، الزاماً «بد» نیست. در واقع یکایک ما از این طریق که چه چیزهایی را «خوب»، «بد»، «درست» و «نادرست» می‌خوانیم، خود را تعریف می‌کنیم و تصمیم می‌گیریم چه کسی هستیم. اما باید همواره به یاد داشته باشیم، این ما هستیم که این تعریف‌ها را درست می‌کنیم و تصمیم می‌گیریم. برخلاف عقیدۀ عمومی، این تعاریف‌، حقیقت مطلق نیستند.

کار شما این است که هدف زندگی‌تان را بیافرینید. با انجام این کار، شما خودتان‌ را می‌آفرینید. شما تعیین‌ می‌کنید که به‌ راستی‌ چه‌ کسی‌ هستید و چه‌ کسی‌ خواهید شد. شما هستید که‌ باید دلیلی‌ برای‌ بودن‌ بیافرینید. این‌ کار را تا کنون‌ انجام‌ نداده‌اید؛ هنوز دلیلی‌ برای بودن نیافریده‌اید.

تو در اتاق هستی تا اتاق را درمان کنی. تو در فضا هستی تا فضا را درمان کنی. دلیل دیگری برای وجود تو در اینجا نیست.

درد، از ندیدن و درک نکردن این نکته و حرکت نکردن با آنچه هست حاصل می‌شود

به‌ همین‌ ترتیب‌ می‌توان‌ ترس‌ را هم‌ با یک‌ یادآوری‌ ایجاد کرد تا واکنش‌های‌ بدن‌ از نو درست‌ به‌ همان‌ شکل‌ نخستین‌ بار پدید آیند.

واقعاً در بارۀ هدف‌ اصلی‌ زندگی‌ فکر کنید. در این‌ هنگام‌ انواع‌ نظریه‌ها به‌ ذهنتان‌ می‌آیند و چنان‌ فکر شما درگیر می‌گردد که‌ سردرگم‌ می‌شوید. اما اگر همچنان‌ به‌ فکر کردن‌ ادامه‌ دهید، خیلی‌ زود شروع‌ به‌ تشخیص‌ دادن‌ می‌کنید. یعنی‌ ذهن‌ شما عقاید احمقانه‌ را بیرون‌ می‌ریزد و فقط‌ چند نظریۀ خوب‌ در فکرتان‌ باقی‌ می‌ماند. سپس‌ همین‌ فهرست‌ هم‌ کوتاه‌تر می‌شود تا این‌ که‌ ناگهان‌ می‌بینید فقط‌ یک‌ فکر در سرتان‌ باقی‌ مانده‌ که‌ به‌ نظر شما هدف‌ زندگی‌ست‌. شما پیش‌ از آن‌ که‌ بدانید، می‌دانید. در حقیقت‌ شما مطالب‌ بسیاری‌ را می‌دانید که‌ نمی‌دانید می‌دانید. شما اطلاعاتی‌ را با خود حمل‌ می‌کنید که‌ از آن‌ها آگاه نیستید. به‌ سخنی‌ دیگر، می‌توان چنین گفت: شما نیمی‌ از آنچه‌ را می‌دانید، نمی‌دانید. تنها راه‌ تشخیص‌ دانسته‌هایتان‌ این‌ است که‌ به‌ خودتان‌ رجوع‌ کنید تا بدانید.