بریده‌هایی از کتاب آدمی همان است که می خواند

خواندنْ مسائل بیش‌ازپیش بغرنج زندگی را حل نمی‌کند ولی می‌تواند نگاه ما را به آنها ژرف‌تر کند و سبب تسکینمان شود. خوب خواندن به ما کمک می‌کند چالش‌های مشترکمان را بهتر درک کنیم و درد و رنجمان را کاهش دهیم. درضمن می‌تواند ذهنمان را برای مدتی از این مسائل دور کند.

ادبیات ذهن ما را سرشار از ایده می‌کند. ادبیات به ما کمک می‌کند وسیع و عمیق بیندیشیم، چون سرشار از پیچیدگی و استدلال‌های تقابلی، مملو از «ارزیابی دوباره و جرح‌وتعدیل» (۲۰۸) است. ادبیات به‌منزلهٔ ابزار مؤثری برای اندیشیدن، سؤال می‌کند و به چالش می‌کشد و درعین‌حال وصف می‌کند و به تصویر می‌کشد. به گفتهٔ کری، ادبیات در مقام نیرویی برای وسعت‌بخشی به ذهن «حس خویشتنی و فردیتمان را تقویت می‌کند» و درعین‌حال «تخیل شخصی و فردی» (۲۱۳) ما را بسط می‌دهد. به قول رابرت ایگِلستون، از طریق خوانش ادبیات «خودمان را برای خودمان فهمیدنی می‌کنیم»

و بی‌گمان خواندن چیزی جز این نیست: بازخوانی متن اثر در متن زندگی خودمان رولان بارت

با خوب خواندن، زنده‌تر خواهی بود. خوب خواندن ذهن را بیدار و گشوده می‌کند. قلمرو گسترده‌ای از تجربهٔ درونی پدید می‌آورد که از زندگی روزمره به‌مراتب فراتر می‌رود. وقتی خوب بخوانی، همچنان خودت خواهی ماند، اما آدم بهتر و جالب‌تری از خود قبلی‌ات خواهی‌شد.‌

من «ایده» (idea) را به «تز» (thesis) ترجیح می‌دهم، چراکه «ایده» اشاره به نوعی گشودگی و شرح‌وبسط اندیشه دارد، اما «تز» این‌طور نیست. «تز» ناظر به چیزی برای ثابت‌کردن یا به‌کرسی‌نشاندن است. «تز» به‌نوعی یادآور استدلالی است که یک‌بار برای همیشه تمام شده، مختومه شده و به نتیجهٔ قطعی رسیده است. از سوی دیگر، «ایده» دال بر چیزی است که باید بررسی شود و در ذهن نویسنده و خوانندگان سبک‌سنگین شود، چیز ناتمامی که می‌توان درباره‌اش بیشتر حرف زد و به خواننده نکتهٔ جالبی برای اندیشیدن عرضه کرد.

ما از خواندن چندین هدف داریم‌کسب اطلاعات، لذت‌بردن، برآوردن خواسته‌هایمان، رشد شخصی؛ آموختن، سرگرم‌شدن، به هیجان‌آمدن و الهام‌گرفتن. ما می‌خوانیم که به درک و شناخت برسیم، که رشد و تحول پیداکنیم.

جستارها سه ویژگی اساسی را در اختیار خوانندگانشان می‌گذارند: ایده‌ای جالب، شواهدی برای اثبات آن ایده و فرمی که ایده در قالب آن بسط می‌یابد. اگر یکی از این کیفیات غایب باشد، جستاری در کار نخواهد بود. متن بدون یکی از این عناصر ممکن است یک حکایت یا خاطره، گزارش یا مقاله باشد، اما جستار نیست.

ما حقیقتا همانی هستیم که می‌خوانیم. هر آدمی بی‌همتاست، ولی همهٔ ما قابلیت نامحدودی داریم.

رویکرد اسکولز به تحلیل ادبی این موارد را شامل می‌شود: «خواندن» (غالباً واکنش‌های شخصی)؛ «تفسیر» (تحلیل عینی‌تر از تمهیدات و جلوه‌های ادبی) و «نقد» (مجالی برای تمرین داوری و بررسی ارزش‌هااعم از اجتماعی، فرهنگی، شخصی، ایدئولوژیک و زیبایی‌شناختی).

دست ما تا همیشه از کمال کوتاه است. پس بهتر و هشیارانه‌تر شکست بخور تا جلوی فاجعه را بگیری. هرگز هیچ چیزی عایدت نخواهد شد. تلاش نکن. خودت را ببخش؛ خرابکاری کن. به خودت زحمت نده. هشیارانه‌تر شکست بخور تا از فاجعه پرهیز کنی. شکست، و نه موفقیت، آن چیزی است که در پی‌اش هستی. غافلگیری‌ها، شگفتی‌ها، کشف‌ها همه در آنجا خفته است. دشوار نیست خبره شدن در هنر شکست خوردن. به شکست مهر بورز. از لذت دردناکش نترس. گام‌های غلط سرلوحه‌ات باشندپذیرایشان باش، نیک فهمشان کن و قدرشان را بدان. هنر شکست خوردن چیزی است که می‌توانی خبره شدن در آن را بیاموزی.

به‌کارگیریِ طیفی از پرسش‌ها دربارهٔ متون ما را به بررسی ابعاد فراتفسیری آنها فرامی‌خواندیعنی احساسات و واکنش‌های غیرشناختی‌مان که، برخلاف انتظار، اتفاقاً می‌توانند ما را به تفسیر بسیار پرمایه‌تر و ظریف‌تری رهنمون شوند. گسترش دامنهٔ سؤالاتی که دربارهٔ متون می‌پرسیم نه‌تنها به ما کمک می‌کند چیزهای بیشتری را در آنها ببینیم، بلکه الهام‌بخش تجربهٔ خواندنی است که بسیار ارزنده‌تر نیز هست.

دعوی اصلی من این است که خواندن، آنگاه که قرین مهارت و اعتمادبه‌نفس باشد، زندگی ما را بهبود می‌بخشد و کمکمان می‌کند از آن به‌شکلی بی‌کم‌وکاست‌تر لذت ببریم. چنین لذتی حاصل از تقویت قوای مشاهده‌گری ما و افزایش ظرفیتمان برای خوب فکرکردن است. خلاصه آنکه به عقیدهٔ من ما با خواندن راه به زندگی بهتری خواهیم برد.

پرسیدن اینکه متن چه‌کاری انجام می‌دهد نیروی بیانگریِ آن، توانایی‌اش در انگیزش احساس و نیز برانگیختن اندیشه را تصدیق می‌کند

دعوی اصلی من این است که خواندن، آنگاه که قرین مهارت و اعتمادبه‌نفس باشد، زندگی ما را بهبود می‌بخشد و کمکمان می‌کند از آن به‌شکلی بی‌کم‌وکاست‌تر لذت ببریم

دارم «بهترین حکومت آن است که اصلا حکومت نکند»؛ و اگر مردم آمادهٔ آن باشند، حکومتی خواهد شد از آنِ خودشان

بلکه درک خود را از جهان شفاف و عمیق سازیم و جایگاه خود را در جهان بهتر بشناسیم. ادبیات به بهترین شکل این نیازهای متفاوت را تأمین می‌کند.

کار ما نیز با داستان هرگز تمام نمی‌شود؛ همواره چیزهای بیشتری برای گفتن، پرسیدن، اندیشیدن و حیرت‌کردن وجود دارند (۳۶). این یکی دیگر از لذاتی است که داستان به ما می‌بخشد.

به قول ماریان ولف در خواننده، به خانه برگرد، «عمیق خواندن همواره با پیوندها سروکار دارد: پیونددادن آنچه می‌دانیم با آنچه می‌خوانیم، آنچه می‌خوانیم با آنچه احساس می‌کنیم، آنچه احساس می‌کنیم با آنچه می‌اندیشیم و طرز اندیشیدنمان با روش زندگی‌مان در جهانی به‌هم‌پیوسته»

وقتی خوب بخوانی، همچنان خودت خواهی ماند، اما آدم بهتر و جالب‌تری از خود قبلی‌ات خواهی‌شد.‌

ما همچنین داستان می‌خوانیم تا یاد بگیریم چطور زندگی کنیم، تا بفهمیم چه چیزی عملی و امکان‌پذیر است، که سرگرم و شگفت‌زده شویم و به‌لحاظ عاطفی، روان‌شناختی و حتی معنوی متحول شویم. افزون بر این، داستان‌ها به ما کمک می‌کنند خودمان را هم درک کنیم.