بریده‌هایی از کتاب آپارتمان پاریس

گیجی خطرناک است و آدم را آسیب‌پذیر می‌کند.

پلاک گردن‌بندم را در مشت می‌گیرم که تصویر کریستوفر قدیس رویش است. مامان برای هر کدام از ما، یکی خرید تا همیشه محفوظ بمانیم؛ اگرچه این وظیفه خودش بود که از ما محافظت کند، نه یک قدیس فلزی کوچک.

حوصله نداشتم بیرون بروم. دلم می‌خواست همین جا بمانم و از چشم دنیا قایم شوم.

انگار فقر آلوده‌اش خواهد کرد.

خانواده از همه چیز مهم‌تره.»

همیشه پای مردهای زیبا و مهربانی وسط است که در ظاهر بی‌آزارند.

من فرانسوی بلد نیستم. تازه، زن هم هستم. برای همین انگار وجود خارجی ندارم.

توی حوضی که ماهی نیست، قورباغه سپهسالاره...»

خیلی سریع به اوج رسید؛ این‌طوری سقوطش سنگین‌تر خواهد بود.

به‌علاوه به او فهماندم در آن شرایط، کار دیگری از دستش برنمی‌آمد. همان‌طور که جان یک نفر را گرفت، دیگری را نجات داد. او هم از سر عشق آن کار را کرد. نگفتم شاید من هم همان مسیر را انتخاب می‌کردم. نگفتم برای مدت کوتاهی، آن مرد همه چیزِ من هم بود. ولی فکر کنم از رابطه‌مان خبر دارد. اگرچه مطمئن نیستم بتوان اسم آن چند هفته سرشار از خودخواهی، بی‌ملاحظگی و جنون را رابطه گذاشت.