بریده‌هایی از کتاب آپارتمان پاریس

مهم نیست اهل کجایی یا قبلاً چه بلایی سرت اومده. فقط به این فکر کن که کی هستی و با فرصت‌هایی که زندگی پیش پات می‌ذاره، چی‌کار می‌کنی.»

حس می‌کنم داخل بدنم گیر افتاده‌ام. دلم می‌خواهد چنگ بکشم و خودم را خلاص کنم.

آدم نمی‌تواند خانواده‌اش را انتخاب کند. در هر حال فقط آن‌ها را دارم.

«می‌شه یه چیزی بهت بگم؟ سال‌ها توی این شغل بودم و یه چیزهایی یاد گرفته‌ام.» «چی؟» «معمولاً وقتی توی مسیر درست قدم می‌ذاری، همه بهت می‌گن دست از جست‌وجو بردار.»

وضعیت ما از یتیم‌ها بدتره. چون باباهامون ما رو نمی‌خوان. اون‌ها زنده‌ان، ولی ما رو نمی‌خوان.

در فرانسوی چنین اصطلاحی داریم: اِتغ بیان دان سَپو. یعنی با خودت راحت باش. من معمولاً چنین حسی ندارم.

آن لحظه عاشقش شدم. فکر می‌کردم قبلاً عشق را تجربه کرده‌ام، ولی به نتیجه نرسیده‌ام. حالا می‌دانستم تمام تجربه‌های قبلی سوءتفاهم بودند. متوجه شدم. تمام این سال‌ها منتظر بن بودم.

آدم نمی‌تواند خانواده‌اش را انتخاب کند

وقتی زغال یا قلم‌مو در دست می‌گیرم، حس می‌کنم کامل شده‌ام و می‌تونم درست‌وحسابی حرف بزنم.

انگار یک نفر سعی کرده وجودش را از صفحه روزگار پاک کند.

خانواده از همه چیز مهم‌تره.»

من فرانسوی بلد نیستم. تازه، زن هم هستم. برای همین انگار وجود خارجی ندارم.

گیجی خطرناک است و آدم را آسیب‌پذیر می‌کند.

پلاک گردن‌بندم را در مشت می‌گیرم که تصویر کریستوفر قدیس رویش است. مامان برای هر کدام از ما، یکی خرید تا همیشه محفوظ بمانیم؛ اگرچه این وظیفه خودش بود که از ما محافظت کند، نه یک قدیس فلزی کوچک.

حوصله نداشتم بیرون بروم. دلم می‌خواست همین جا بمانم و از چشم دنیا قایم شوم.

انگار فقر آلوده‌اش خواهد کرد.

خیلی سریع به اوج رسید؛ این‌طوری سقوطش سنگین‌تر خواهد بود.

همیشه پای مردهای زیبا و مهربانی وسط است که در ظاهر بی‌آزارند.

دخترم هم‌سن آن‌ها بود که به پاریس آمد. باورش سخت است، ولی در مقایسه با این بچه‌ها، خیلی پخته بود. فقر همین بلا را سر آدم می‌آورد؛ عمر کودکی کم می‌شود و آرزوها از بین می‌روند.

توی حوضی که ماهی نیست، قورباغه سپهسالاره...»