بریده‌هایی از کتاب شجاعت

«می‌دانم که مرد نیستم، اما تمام قدرتی را که نیاز دارم تا در کنار شما خدمت کنم، دارم.»

دنیای عزیز. نامه‌ای خطاب به دنیا بنویسید و طی آن کناره‌گیری و رها کردن منصب خود به‌عنوان مدیریت جهان را اعلام کنید و حتماً زمان دقیقی را که پست خود را ترک می‌کنید قید نمایید (تذکر. هر چه زودتر، بهتر) .

«باید کاری را انجام دهی که فکر می‌کنی نمی‌توانی انجامش دهی.

تنها راه درک ترس‌های‌مان این است که آن‌ها را همان‌طور که هستند به رسمیت بشناسیم. به این معنا که بپذیریم آن‌ها برداشت‌های نادرستی هستند که از دل تجارب گذشته ما بیرون آمده‌اند و یا بخشی از مسیر رشد و تعالی ما هستند. ترس، ساخته و پرداخته سیستم تدافعی انسان است. احساسی مفید که در عین حال می‌تواند به‌طور جدی از مسیر خود منحرف شود.

ما بنا به یک دلیل و تنها یک دلیل اینجا حضور داریم: برای اینکه به نیروی الهی که هدایت‌کننده جهان است نزدیک‌تر شویم، خواه آن را قدرت خداوند بنامید، روح، عشق یا نیروی برتر.

جنگجوی شجاع، زنی است که با شهامت با آن دشمن جهانی، یعنی جهل فردی مبارزه می‌کند.

جنگجوی شجاع در مقابل اهریمن‌های درون خود که قصد نابودی‌اش را دارند، سر تسلیم فرود نمی‌آورد. در عوض، به‌خاطر حقیقتی والاتر و در واقع عشقی متعالی‌تر می‌جنگد.

باید برای خودمان بجنگیم و پای آنچه هستیم و آنچه می‌خواهیم که باشیم، بایستیم. باید به‌جای قربانی بودن، جنگجو باشیم، و به‌جای دنباله‌روی، مبارزه کنیم. چرا یک جنگجو؟ چون زندگی و عملکرد یک جنگجو با قدرت، انسجام و مسئولیت‌پذیری بسیار زیادی همراه است. یک جنگجو، آتش شجاعت درونی خود را برافروخته است. او می‌تواند با صعب‌ترین مشکلات عاطفی رویارو شود و الگوهای قدیمی را بشکند. یک جنگجو در مقابل حریف خود حالتی تهاجمی دارد، همان حریف‌هایی که اغلب اوقات صداهای رعب‌آور دشمن درونی ما هستند.

باید برای خودمان بجنگیم و پای آنچه هستیم و آنچه می‌خواهیم که باشیم، بایستیم. باید به‌جای قربانی بودن، جنگجو باشیم، و به‌جای دنباله‌روی، مبارزه کنیم.

برای این‌که اعتماد به‌نفس داشته باشیم، با تمام قوای خود زندگی کنیم و در مورد خودمان احساس خوبی داشته باشیم، چه باید بکنیم؟ باید اعتماد به‌نفس خود را بازسازی کنیم؛ و این کار را با بهبود بخشیدن عزت نفس‌مان آغاز کنیم. باید یاد بگیریم هر آنچه هستیم؛ اعم از گذشته‌مان، اشتباهات‌مان، بدگمانی‌های‌مان، ضعف‌های‌مان و ترس‌های‌مان را دوست بداریم. حتی بیش از آن‌که یاد بگیریم خودمان را دوست داشته باشیم، باید به عشق همچون یک آرمان بنگریم. باید جنگجویان عشق باشیم.

به این نقطه از شجاعت یک جنگجو، باید نمایش بشری خود را رها کنیم. باید از داستان‌هایی که زمام زندگی‌مان را در اختیار دارند، دست بکشیم و تصویری را که برای تأیید آن‌ها از خود ساخته‌ایم درهم بشکنیم. باید اقرار کنیم و بپذیریم که برای تأیید داستان خود، به روش‌هایی متوسل شده و با گذشته خود تبانی کرده‌ایم. باید باورهایی که ما را محصور در گذشته قرار داده‌اند و نمی‌گذارند به سمت آینده عظیم‌تری که ما را فرا می‌خواند گام برداریم، بشناسیم و رها کنیم. باید بخواهیم هر بخش محدودکننده از وجودمان را رها کنیم تا بتوانیم به همان جنگجوی قدرتمند، توانا و شجاعی که در بدو تولد بودیم، بدل شویم.

حفظ و به دوش کشیدن کینه‌ها و سرزنش خود، از ویژگی‌های «من» هستند، در حالی که رها کردن و بخشایش، از ویژگی‌های الهی است.

وقتی دروازه شفقت قلبی به روی‌مان بسته باشد، نمی‌توانیم پیام‌آور الهی باشیم؛ همان هدفی که به‌خاطرش اینجا هستیم،

وقتی دروازه شفقت قلبی به روی‌مان بسته باشد، نمی‌توانیم پیام‌آور الهی باشیم؛ همان هدفی که به‌خاطرش اینجا هستیم،

«تنها زمانی که شجاعت رویارویی با مسائل را، درست همان‌گونه که هستند داشته باشید و از خودفریبی یا توهم بپرهیزید، نوری از دل وقایع ساطع می‌گردد که مسیر موفقیت را برای‌تان آشکار خواهد ساخت.»

تا وقتی کسی با خود عهد نبندد، همواره با تردید، فرصت عقب‌نشینی و همان احساس پوچی همیشگی، دست به گریبان خواهد بود

همه ما به آن نیروی برتر متصل‌ایم، همه ما مهم هستیم؛ هر چه می‌گوییم مهم است، هر کاری که انجام می‌دهیم مهم است و هر تعاملی که با افراد داریم حائز اهمیت است

جنگجوی شجاع، به هر انسان به مثابه موجودی الهی می‌نگرد و هر تجربه را آزمونی الهی می‌شمارد.

جنگجوی شجاع کسی است که وقتی همه نجواکنان از او می‌خواهند که سکوت اختیار کند، با صدای بلند سخن می‌گوید. او می‌داند که منشأ قدرتش چیزی عظیم‌تر از خود اوست

این خویشتن دروغین که در خانه شبح‌زده گذشته و از دل مشکلات حل‌نشده ما پدید آمده، وجودمان را به تمامی تسخیر نموده است و با واژگانی ساده و محدود تعریف می‌شود