بریده‌هایی از کتاب شجاعت

چیزی برای ترسیدن وجود ندارد، زیرا خواه بتوانیم ببینیم یا نه و خواه باور کنیم یا نه، هر رویدادی قرار است درسی به ما بدهد، بصیرتی به ما بدهد و یا عنصری کلیدی است تا ما را به والاترین خویشتن خود سوق دهد و به تکامل روح‌مان کمک کند.

اخیرا قطعه‌ای از بیشاپ تی دی جیکس خواندم که می‌گوید: «رهای‌شان‌کن!» هستند کسانی که می‌توانند از تو دور شوند. وقتی این را به تو می‌گویم، حرفم را بشنو! وقتی افراد می‌توانند از تو دور شوند، بگذار بروند. از تو نمی‌خواهم از فردی دیگر بخواهی که نزدت بماند، دوستت داشته باشد، با تو تماس بگیرد، به تو توجه کند، به دیدنت بیاید، یا در کنارت بماند. می‌خواهم که سخنم را بشنوی. وقتی افراد می‌توانند از کنارت بروند، بگذار بروند. تقدیر تو، هرگز به کسی که ترکت کرده، گره نخورده است.

راه بازستانی این قدرت، نه شکست دادن ترس‌های‌تان، بلکه گشودن قلب‌تان و دیدن بخش زخمی وجودتان است؛ همان گربه کوچک ترسوی‌تان. من گربه ترسوی درونم را دوست دارم و به او غذا می‌دهم. سعی نمی‌کنم او را از خودم برانم یا به چیزی غیر از خودش تبدیل نمایم؛ او بخشی از من است که ترسم را به دوش می‌کشد. وقتی نمی‌توانم آن را بپذیرم و برای خود ترسویم غمخواری می‌کنم، گرفتار چرخه‌ای نزولی و منفی می‌شوم.

اجتناب شکل دیگری از ترس است که شاید موجب شود روی هر چیزی تمرکز کنید بجز حقیقتی که زندگی‌تان هم‌اکنون برپایه آن بنا شده است، حقیقتی محض و نه داستان و قصه. شاید بخورید، شایعه‌پراکنی کنید، سرزنش کنید، مهمانی بدهید، به‌طور افراطی کار کنید، یا صدها روش دیگر پیدا کنید که روی هر چیزی غیر از آنچه می‌خواهید و نیاز دارید که هم‌اکنون در زندگی‌تان به آن توجه کنید، تمرکز نمایید. با وجود این‌که ممکن است بخواهید که قوی باشید، شجاع باشید و اعتماد به‌نفس داشته باشید، از فکر این‌که در زندگی خود تغییرات لازم را پدید آورید، بهراسید و بپندارید که نخواهید توانست این کار را انجام دهید. بنابراین، سرتان را برمی‌گردانید و در سکوت به وضعیت انکار روی می‌آورید. چرا؟

آرمان بنگریم. باید جنگجویان عشق باشیم. باید برای خودمان بجنگیم و پای آنچه هستیم و آنچه می‌خواهیم که باشیم، بایستیم. باید به‌جای قربانی بودن، جنگجو باشیم، و به‌جای دنباله‌روی، مبارزه کنیم.

گرچه، ترس سرکوب شده، عامل اصلی رنج وحشتناک ماست، وقتی ترس را بپذیرید، به مثابه سوختی خواهد بود که شما را به سمت دنیای شجاعت و اعتماد به‌نفس خواهد راند. دوستی با ترس، پیوند ارزشمندی است که موجب می‌شود در بخش‌هایی از زندگی‌تان که در آن‌ها ناکام مانده یا به لحاظ عاطفی دچار مشکل شده‌اید، پیشروی نمایید.

ندای شجاعت، ندای آینده‌ای جدید و ندای بزرگی و عظمت خودمان، وقتی به‌آرامی به گوش می‌رسد که هر فعالیت دیگری را متوقف کنیم، به‌خصوص فعالیت ذهنی‌مان را زیرا اذهان ما قادر نیستند ما را به همان جایی ببرند که قلب‌های‌مان می‌خواهند بروند.

قانون هدایت الهی به ما می‌گوید، قدرت و نیرویی معنوی و خلاق وجود دارد که فراتر از حد تصور بشری ماست. من آن را «قدرت الهی» می‌نامم، زیرا به‌واقع می‌تواند مسیر زندگی ما را از بنیان دگرگون کند و افکار، احساسات، عملکردها، انتخاب‌ها و آینده ما را از نو بسازد. وقتی اطمینان داشته باشیم که بالاترین مصلحت و تکامل روح ما در زمره والاترین اولویت‌های الهی است، بارقه درون خود را حس خواهیم کرد، بارقه‌ای که همیشه هست و ما را به سمت رشد و تکامل می‌راند، ترغیب می‌کند و سوق می‌دهد. چیزی برای ترسیدن وجود ندارد، زیرا خواه بتوانیم ببینیم یا نه و خواه باور کنیم یا نه، هر رویدادی قرار است درسی به ما بدهد، بصیرتی به ما بدهد و یا عنصری کلیدی است تا ما را به والاترین خویشتن خود سوق دهد و به تکامل روح‌مان کمک کند. تجاربی که ما را به مصاف خود می‌خوانند، تنها فرصت‌هایی هستند برای اینکه خود را بشناسیم، بیاموزیم، رشد کنیم و به والاترین و خردمندترین بخش‌های وجودمان دست پیدا کنیم. بنابراین، چرا نمی‌توانیم هر کس و هر چیز را به دیده موجودی الهی بنگریم، همچون بخشی از آن نیروی الهی؟ شاید از آن روست که خود را در این قالب نمی‌بینیم. ما فکر نمی‌کنیم که هر نفس‌مان، نفس خداوند است. فکر می‌کنیم نفس خودمان است.

هر گاه متوجه شدید فکری منفی درباره خودتان دارید، یا چیزی می‌گویید که باعث حقارت یا سرافکندگی‌تان می‌شود، باید چنان متواضع و دانا باشید که بدانید این کار مثل این است که بخواهید کودکی را بارها و بارها مورد آزار قرار دهید. تصور کنید یک عصای پلاستیکی یا هر شی‌ء دردآور دیگری در دست دارید و به‌ازای هر فکر منفی که به ذهن‌تان می‌رسد، با آن، کودکی را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهید. تصور وحشتناکی است، اما، وقتی گذشته را به پایان نمی‌رسانید و نمی‌خواهید خودتان را ببخشید، در واقع همین بلا را سر خود می‌آورید.

هر آن‌چه در مقابلش مقاومت کنیم، پابرجا می‌ماند.