بریده‌هایی از کتاب معنای زندگی

خانه‌های ما نیز بدون اینکه نیازی به ایده‌های بزرگ و خارق‌العاده‌ای داشته باشند، معابدمان محسوب می‌شوند ‌. انتظار نداریم مورد پرستش قرار بگیریم، اما در تلاشیم تا مکانی بسازیم که -مانند یک معبد- ارزش‌ها و شایستگی‌های معنوی‌مان را به اندازه کافی به‌تصویر بکشد.

«در ذهن نابغه‌ها، -ما بار دیگر- افکاری که نادیده‌شان گرفتیم را می‌بینیم

همان‌طوریکه قدرت بدنی یا زیبایی، موجب تأثیرگذاری و نفوذ بیشتر می‌شود، پول نیز، موجب می‌شود مهربان‌تر باشیم و تصمیمات منطقی‌تری بگیریم که این اهداف در طولانی مدت تحقق می‌یابد.

آنچه روزهای خوب و بد ما را تعیین می‌کند لزوماً بدون استرس بودن و یا زودتر به به خانه برگشتن نیست، بلکه یک روز خوب، احساس ملموسی است که از ایجاد تغییر در زندگی دیگران به‌دست می‌آوریم. بدیهی است که صرفاً خوشحال بودن خودمان کافی نیست.

آنچه موجب اعتبار یک شغل می‌شود، میزان تناسب عمیق فردی بین ماهیت نقش‌مان، استعدادها و لذتی است که از آن کار می‌بریم.

دوستی‌ها و ارتباطات شغلی ما، اگر چه بسیار کارآمد هستند، اما می‌توانند برایمان آسیب‌زا باشند زیرا تنها بر اساس رده سنی، درآمد مشخص یا جریانات ایدئولوژیکی خاصی ما را به هم نزدیک نگه می‌دارند. معمولا کسانی که از دیدگاه و جهان‌بینی مان تعریف و تمجید نکنند را با ظرافتی خاص اما قاطعانه از دنیای خود بیرون می‌کنیم. اما در زندگی خانوادگی این‌طور نیست.

با توجه به اینکه به‌طور کلی جایگاه‌مان نزد دیگران سست و شکننده است، خانواده یک منبع عاطفی مداوم و همیشگی برای ماست.

رابطه جنسی هیجان روانی زیادی ایجاد می‌کند. منشأ لذت و شعف ما در این است که اجازه داریم با همسرمان لحظات بسیار خصوصی‌ای داشته باشیم. از آنجایی‌که بدن هر شخصی حریم بسیار محافظت شده و خصوصی‌اش می‌باشد، بنابراین نزدیک شدن و لمس کردن بدن شخصی دیگر، بسیار ناخوشایند است و نوعی تعرض محسوب می‌شود. اجازه و رضایت متقابل در این خصوص هیجان‌انگیز است و هستهٔ اصلی خواسته ماست. ما به‌طور ضمنی، این پیام را به همسرمان می‌دهیم که در جایگاه خاص و امنی قرار دارد و از امتیاز فوق‌العاده‌ای نزد ما برخوردار است. بنابراین آنچه که موجب هیجان می‌شود، رابطه جنسی نیست بلکه آن چیزی است که در ذهنمان اتفاق می‌افتد. در پشت همه تغییرات و لذت‌هایی که در بدن ایجاد می‌شود مانند جریان سریع خون، تغییر سوخت‌وساز بدن یا داغ شدن پوست، لذتی کاملاً متفاوت و عمیق در ذهن‌مان نهفته است: احساس پایان تنهایی‌مان

احساس می‌کنیم وجود داریم. به هویت‌مان احترام گذاشته می‌شود. در مسیر داستان زندگی‌مان دیگر تنها نخواهیم بود. زمانی که از ناملایمات زندگی می‌ترسیم و خسته می‌شویم، می‌توانیم به آغوش همسرمان پناه ببریم و خودمان را آنگونه که هستیم در کنارش ببینیم و از این بابت احساس آرامش و امنیت را تجربه کنیم. با وجود اینکه در ناملایمات و نامهربانی‌هایی زندگی کم‌وبیش محاصره می‌شویم، اما حداقل می‌دانیم که در نهایت، در آغوش فردی صبور ومهربان که لایق بی‌نهایت قدردانی است، آرام می گیریم و برایش مهم هستیم.

در حضور همسر، قضاوت‌ها آنچنان تند و بدبینانه نخواهند بود. زمان زیادی برای ما صرف می‌کند. مادامی‌که به چیزی با تردید اشاره می‌کنیم، از خودش اشتیاق و هیجان نشان می‌دهد. وقتی دچار تعلل و دودلی می‌شویم، به ما انگیزه می‌دهد. اینطور نیست که در ظاهر بگوید «حیوونکی» و بعد با بی‌توجهی راه خودش را برود بلکه به همه جزئیات اهمیت می‌دهد و عادلانه، از درون ما تصویری دقیق می‌سازد. از بخش‌های آسیب‌پذیر وجودمان سوء استفاده نمی‌کند و ما بی‌اندازه قدردان شخصی خواهیم بود که به نظرمان کاری دشوار و غیرممکن انجام می‌دهد: شخصی که ما را به‌درستی بشناسد و همچنان دوستمان داشته باشد و از این احساس همیشگی و ویران‌گر، رهایی می‌یابیم اینکه برای دوست داشته شدن باید خود واقعی‌مان را پنهان کنیم.

-زندگی معنادار در طولانی مدت نمایان می‌شود. پروژه‌ها، روابط، علایق و تعهدات همه با هم رشد می‌کنند و در نهایت فعالیت‌های معنی‌دار اثرشان را به جا می‌گذارند.

برای خلاق بودن نیاز نیست رمان بنویسیم بلکه فقط کافی است مداوم به‌دنبال راه‌هایی هرچند بسیار کوچک، در جهت بهبود زندگی باشیم.