بریده‌هایی از کتاب فداکاری مظنون X

از هیچ‌چیز پشیمان نبود. مرگش هیچ معنای خاصی نداشت. درست همان‌طور که زندگی‌اش هیچ معنای خاصی نداشت.

گاهی برای اینکه نجات‌دهندهٔ کسی بودی تنها کاری که باید می‌کردی این بود که وجود داشته باشی.

ظاهراً گرفتار این عقیده شدی که تا وقتی حقیقت رو نگی، حقیقت هیچ‌وقت افشا نمی‌شه، ولی عقیده‌ت کاملاً درست نیست.

سیاست بیمارستان این بود که بدون رضایت خونواده چیزی در مورد سرطان به بیماراشون نگن، پس نمی‌دونم اون هیچ‌وقت فهمید چه مشکلی داشته یا نه.

سیاست بیمارستان این بود که بدون رضایت خونواده چیزی در مورد سرطان به بیماراشون نگن، پس نمی‌دونم اون هیچ‌وقت فهمید چه مشکلی داشته یا نه.»

«دیگه زیاد کسی به خودش زحمت نمی‌ده اسمش رو روی دوچرخه‌ش بنویسه. گمونم این روزا مردم دیگه نمی‌خوان غریبه‌ها اسمشون رو بدونن. ولی خیلی وقت پیش نبود که همه اسمشون رو روی دوچرخه‌هاشون می‌نوشتن. جالبه که چطور بعضی از رسوم به مرور زمان عوض می‌شن.»

«زیر نظر گرفتن مردم یکی از سرگرمی‌های منه. در واقع سرگرمی خیلی جذابیه.»

کدوم سخت‌تره: طرح کردن یه مسئلهٔ غیرقابل‌حل یا حل کردن اون مسئله؟

«وقتی مردم رو از قیدوبند زمان آزاد کنی همین‌طور می‌شه. خودشون یه برنامهٔ انعطاف‌ناپذیر می‌ریزن.»

او همیشه ریاضی را مثل جست‌وجوی گنج در نظر گرفته بود. اول باید تصمیم می‌گرفتی کجا را بگردی؛ بعد باید مسیر کندوکاو مناسبی را که به پاسخ منتهی می‌شد مشخص می‌کردی. اگر نتیجه‌ای به دست نمی‌آوردی، باید برمی‌گشتی به ابتدای کار و مسیر دیگری را انتخاب می‌کردی. فقط با تکرار صبورانه ولی جسورانهٔ این کار می‌توانستی امیدوار باشی که گنج را پیدا می‌کنی ـ راه‌حلی که هیچ کس دیگری تا به حال پیدایش نکرده بود.

به خودش گفت: هر کاری که می‌کنی، فقط هول نشو. هول شدن کمکی به یافتن راه‌حل نمی‌کرد. او مطمئن بود که مسئله‌شان راه‌حلی دارد. هر مسئله‌ای راه‌حلی داشت.

دنیا به همهٔ چرخ‌دنده‌هاش احتیاج داره؛ و حتی خود چرخ‌دنده‌ها می‌تونن در این مورد که چه استفاده‌ای ازشون بشه تصمیم‌گیرنده باشن. در واقع، فقط یه چرخ‌دنده می‌تونه نقش نهایی خودش رو تو سیستم تعیین کنه.

حیف که برای من و تو کار کردن بدون ساعت غیرممکنه. چه خوشت بیاد چه نیاد، ما لای چرخ‌دنده‌های جامعه گیر افتادیم. این چرخ‌دنده‌ها رو که از هم باز کنی، ساعت‌هامون از کار میفته. یا بهتره بگم ما چرخ‌دنده‌های داخل ساعتیم. هرچی هم پیش خودمون فکر کنیم متکی به خودمون هستیم، آخرش معلوم می‌شه که این‌طور نیست. این مطمئناً یه مقدار اطمینان خاطر بهمون می‌ده، ولی به این معنی هم هست که آزادی کامل نداریم.