بریده‌هایی از کتاب فداکاری مظنون X

«آدما چهره‌های زیادی دارن. تعقیب‌کننده‌ها هیچ‌وقت اون آدمایی نیستن که تصور می‌کنی.»

ایشیگامی از خود پرسید: من اینجا دارم چه‌کار می‌کنم؟ اولین باری نبود که این را از خودش می‌پرسید.

هروقت به این حقیقت دلگیر فکر می‌کرد که ممکن است قبل از اتمام آن بمیرد، انجام هر کاری غیر از آن برایش آزاردهنده می‌شد.

هرجا که می‌رفت پوشه‌هایش را با خودش می‌برد. تا زمانی که پژوهشش هنوز جای پیشرفت داشت استراحت و تنفسی در کار نبود. و برای کار کردن روی آن فقط به مداد و کاغذ احتیاج داشت. اگر می‌شد به حال خودش رهایش کنند تا به پژوهشش بپردازد، دیگر چیزی از این دنیا نمی‌خواست.

با خودش می‌گفت نیازی هم به این ندارد که کسی کارش را تصدیق کند. مسلماً دوست داشت فرضیه‌هایش را منتشر کند، کارش شناخته شود و مورد نقد قرار بگیرد؛ ولی جوهر حقیقی ریاضیات این نبود. در دانشگاه همیشه بر سر اینکه چه کسی اول از همه قلهٔ کدام کوه بخصوص را فتح می‌کند رقابت بود، ولی تا زمانی که او می‌دانست خودش چه قله‌هایی را کشف کرده، همین برایش کافی بود.

باید تا آخر عمرش با این عذاب‌وجدان زندگی می‌کرد و هیچ‌وقت روی واقعی آرامش را نمی‌دید. با خودش گفت: ولی شاید تحمل این عذاب‌وجدان خودش نوعی مجازاته.

«این رو بگیر، ولی نذار سربارت بشه. این فقط یه هدیه‌ست. اگه به این نتیجه برسی که دوست داری با من زندگی کنی، اون‌وقت حلقه همون معنای اصلیش رو پیدا می‌کنه. لطفاً بهش فکر کن.»

«بعضی چیزا تو زندگی هستن که مجبوریم به عنوان حقیقت بپذیریمشون، با اینکه نمی‌خوایم باورشون کنیم.»

می‌شه یه نوجوون رو به زور برد رستوران، ولی نمی‌شه مجبورش کرد ازش لذت ببره.

طراحی مسئله از حل کردنش سخت‌تره. تنها کاری که باید برای حلش انجام داد اینه که همیشه برای طراح مسئله احترام قائل باشی.