بریده‌هایی از کتاب فداکاری مظنون X

تا به حال در عمرش چنین فداکاری عمیقی ندیده بود. حتی تصورش را هم نکرده بود که چنین چیزی وجود داشته باشد.

یاسکو میل شدیدی به فرار پیدا کرد؛ دلش می‌خواست با تمام سرعت بدود و خودش را از آنجا دور کند. ولی جاذبهٔ عجیبی او را سر جایش نگه داشت. کنجکاو شده بود حرف‌های او را بشنود.

مگه دانشمندها نباید در مقابل اثبات‌های منطقی، شک‌وتردیدهاشون رو مسکوت بذارن؟

«خیلی‌ها تصور نمی‌کنن کسی که تازه دیدنش قصد کشتنشون رو داشته باشه.»

آیا تحقیق درستیِ نتایج یه نفر دیگه به آسونیِ اینکه خودت مسئله رو حل کنی هست یا نه؟

وقتی یه آماتور سعی می‌کنه چیزی رو مخفی کنه، هرچی استتارش رو پیچیده‌تر کنه، گور عمیق‌تری برای خودش می‌کَنه. ولی در مورد نابغه‌ها این‌طور نیست. نابغه یه کار خیلی ساده‌تر می‌کنه، ولی کاری که یه آدم عادی به خواب هم نمی‌بینه، آخرین چیزی که به فکر یه آدم عادی می‌رسه. و از همین سادگی، پیچیدگی گسترده‌ای به وجود میاد.

با این دید محدود پژوهشگر نمی‌شی. مفروضاتت بدترین دشمنتن. اگه زیادی به مفروضاتت اعتماد کنی چیزی رو که درست جلوی روته نمی‌بینی.

نگاه کارآگاه نافذ و قوی بود ـ نگاه کسی که از ته دل معتقد است وقتی مظنونی حقیقت را نمی‌گوید، از چشمانش معلوم می‌شود.

امتحان گرفتن از شاگردها فقط برای گرفتن نمره هیچ ربطی به معنای حقیقی ریاضیات نداشت. هیچ معنا و ارزشی نداشت. ریاضی نبود. حتی آموزش هم نبود.

چندی پیش، به این نتیجهٔ غم‌انگیز رسیده بود که زندگی‌اش مفهوم خود را از دست داده است. پیش خودش استدلال کرده بود که تنها استعدادش در ریاضی است ولی با این حال در همان مسیر هم نمی‌تواند پیشرفتی بکند، هستی‌اش چه ارزشی دارد؟ هر روز به مرگ اندیشیده و احساس کرده بود اگر بمیرد، هیچ‌کس برایش ناراحت نمی‌شود. شک داشت که حتی کسی متوجه شود.