بریده‌هایی از کتاب راهنمای سفر به تباهی

از قول «مهاتما گاندی» نوشته‌بود: «اکثر انسان‌ها حتی جسارت دور ریختن لباس‌های کهنهٔ خود را ندارند، بعد از آن‌ها توقع داریم که باورهای غلطی را که قرن‌هاست در ذهنشان زنجیر شده است، به‌راحتی کنار بگذارند...!»

«مردم با یک روان‌پزشک راحت‌تر صحبت می‌کنند تا با یک کشیش؛ چون روان‌پزشک آن‌ها را به دوزخ تهدید نمی‌کند.»

سال‌هاست منتظر آمدن روزهای بهترم؛ ولی نمی‌دانم چرا هنوز هم دیروزها بهترند.

«وقتی تنهاییم دنبال دوست می‌گردیم، پیدایش که کردیم دنبال عیب‌هایش می‌گردیم. وقتی که از دستش دادیم، در تنهایی دنبال خاطراتش می‌گردیم. مراقب قلب‌ها باشیم؛ هیچ چیز آسان‌تر از قلب نمی‌شکند.»

: «سال‌هاست منتظر آمدن روزهای بهترم؛ ولی نمی‌دانم چرا هنوز هم دیروزها بهترند.»

بیشتر اوقات وقتی فکر و ذهن از شدت تنهایی بیمار شده باشد، بدترین تصمیم‌ها را می‌گیریم و با خود می‌گوییم از تنهایی که بهتر است. توجیه و باز توجیه.

چه عاملی، چیزی را ارزشمند می‌کند؟ گم شدن و پیدا شدن دوباره! مثل بازی قایم‌باشک که هیچ‌وقت ازشیرینی نمی‌افتد. لذت پیدا کردن گمشده.

یاد من باشد فردا دم صبح، جور دیگر باشم

«اگر برای یک اشتباه هزار دلیل بیاوری، می‌شود هزار و یک اشتباه».

: «بازی سرنوشت هم خوب بهانه‌ای است تا با آن خود را فریب دهیم و آن‌را مُسکنی کنیم برای رهایی از عذاب وجدانمان. تمام تقصیرها را گردن کلمهٔ موهوم تقدیر و سرنوشت بیندازیم و بار آن را از شانه‌های گناهکار خودمان برداریم. در نهایت هم ترحم اطرافیان را به‌عنوان مرهم بر زخم‌هایمان بکشیم.