بریده‌هایی از کتاب چگونه مانند یک امپراطور فکر کنیم

جنگیدن با چیزهایی که در اختیار ما نیست بیش از آنکه دردی از ما دوا کند، آسیب می‌زند.

ما در پی کسب خردمندی و تقویت شخصیت‌مان هستیم، تا در زندگی همان کسی شویم که می‌خواهیم نه‌اینکه به‌واسطهٔ کسب فضایل به اهداف بیرونی برسیم.

«آنکه می‌داند چگونه تاب آورد، رنج کمتری می‌برد.»

رواقیون همیشه این پارادوکس را به یاد خود می‌اندازند که هیجانات ناسالم مثل ترس و خشم بیش از اموری که به‌واسطهٔ آن‌ها پریشان شده‌ایم، به ما آسیب می‌زنند. نیز آموختن تسلط بر نفس می‌تواند در نهایت فایدهٔ بیشتری برای ما داشته باشد تا کسب همهٔ چیزهای بیرونی که در آرزویشان هستیم.

نوعی خشنودی درونی وجود دارد که از زندگی‌ای حاصل می‌شود که پیوسته مطابق ژرف‌ترین ارزش‌هایمان باشد و این خشنودی می‌تواند لذات معمولی را سطحی و کم‌عمق جلوه دهد.

زندگی چیزی نیست جز نبرد و اقامتی موقتی در سرزمینی بیگانه.

ارزش‌داوری‌هایمان کیفیت زندگی را تعیین می‌کنند، زیرا آن‌ها هیجانات ما را شکل می‌دهند. وقتی عمداً به خود یادآوری کنیم که ما ارزش‌هایمان را بر وقایع خارجی سوار می‌کنیم و قضاوت‌هایمان از آن‌ها هستند که ناراحتمان می‌کنند، فاصله‌گیری شناختی کرده‌ایم و بر ذهنِ خود مسلط شده‌ایم.

انسانِ خردمند و خوب حتی در مواجهه با بیماری، فقر و دشمن هم شکوفا می‌شود. هدف راستین زندگی برای رواقیون دستیابی به امتیازهای فراوان نیست، بلکه استفادهٔ خردمندانه از هر واقعه‌ای است که حادث شود، چه بیماری باشد چه سلامتی؛ ثروت یا فقر؛ دوست یا دشمن. یگانه نیاز رواقیِ دانا یا مرد خردمند استفادهٔ درست از همه چیز است؛ فرد نادان به اعتقاد خودش چیزهای بی‌شماری «نیاز» دارد، اما از هیچ کدام به‌خوبی استفاده نمی‌کند.

تفکر فلسفی یعنی: انسان آن گوهر درون یا شراره‌های الهی باطنی خود را از خشونت و آسیب و از همه مهم‌تر از دردها و لذات زیان‌آور محفوظ نگه دارد. هرگز کاری را بی‌هدف، به دروغ یا ریاکارانه انجام ندهد و در بندِ کرده‌ها و ناکرده‌های دیگران نباشد. او با خرسندی تن به قضا می‌دهد، زیرا هر آنچه بر او حادث شود از همان منشأیی می‌آید که خود او آمده است. چنین فردی با متانت انتظار مرگ را می‌کشد و آن را چیزی جز انحلال و تجزیۀ عناصر سازندۀ موجودات زنده نمی‌داند.

پس چه می‌تواند هدایت‌گر انسان باشد؟ تنها یک چیز: فلسفه. عشق به خردمندی.

آنچه به استقبال روشنایی نمی‌رود، محکوم به ماندن در تاریکی است.

گفتارِ آدمیان شهرت و شکوهی به تو نمی‌دهد که ارزش طلبیدن داشته باشد.

تا زمانی که ذهنمان را تحت فرمان داشته باشیم، حتی در میدان نبرد و یا ـ همان‌طور که سقراط به‌کرات نشان داد ـ در هیاهوی سنا هم می‌توان آرامش داشت. مارکوس سخنانش را با شش کلمهٔ یوناییکه شاید نقل قولی از نویسندهٔ پیشین‌اش باشد پایان می‌دهد: جهان سراسر تغییر است و زندگی، باور.

به خود یادآوری می‌کند که مهم نیست کجا باشد، یا چه کار انجام دهد؛ در زندگی فرصت کمی دارد و باید بیاموزد طوری «زندگی کند که انگار بر فراز قلهٔ کوه هست» فارغ از محیط اطراف. درحقیقت، هر جا که بروی آسمان همین رنگ است ـ طرز نگاه ما مهم است.

وقتی همه چیز را تغییرپذیر ببینیم، همچون رودی جاری، وابستگیِ هیجانی‌مان به آن‌ها ضعیف می‌شود. گاهی پا فراتر می‌گذارد و فناپذیریِ خودش را متذکر می‌شود.

بین ذهن و احساساتتان فاصله ایجاد کنید. به خود یادآور شوید که چیزها یا احساسات سبب رنجش ما نیستند، بلکه قضاوت ما آن‌ها را رنج‌آور می‌کند و این‌گونه «فاصله‌گیری شناختی» کسب کنید.

امراض در بدن ایجاد اختلال می‌کنند اما تا زمانی‌که نخواهیم دامنگیر آزادی ارادهٔ ما نخواهند شد. لَنگی، نقص پاهایمان است نه ذهنمان.

مارکوس می‌گوید مادامی که به‌یاد داشته باشیم نگاه ما است که حدومرز درد را تعیین می‌کند، درد تحمل‌پذیر است. همان‌طور که رواقیون می‌گویند قضاوت ما از بیماری‌ها ودردها است که پریشانمان می‌کند، نه خود آن‌ها به‌تنهایی.

۱. رواقیون نشاط را هدف زندگی نمی‌دانستند. هدف خردمندی است و نشاط نتیجهٔ جانبی‌اش؛ بنابراین ایشان باور داشتند اگر مقصودمان فقط رسیدن به نشاط باشد و بهایش خردمندی، ممکن است به بیراهه برویم.

ارزش انسان را براساس ارزش چیزهای مورد علاقه‌اش می‌سنجند.