بریده‌هایی از کتاب چگونه مانند یک امپراطور فکر کنیم

جنگیدن با چیزهایی که در اختیار ما نیست بیش از آنکه دردی از ما دوا کند، آسیب می‌زند.

ما در پی کسب خردمندی و تقویت شخصیت‌مان هستیم، تا در زندگی همان کسی شویم که می‌خواهیم نه‌اینکه به‌واسطهٔ کسب فضایل به اهداف بیرونی برسیم.

نوعی خشنودی درونی وجود دارد که از زندگی‌ای حاصل می‌شود که پیوسته مطابق ژرف‌ترین ارزش‌هایمان باشد و این خشنودی می‌تواند لذات معمولی را سطحی و کم‌عمق جلوه دهد.

«آنکه می‌داند چگونه تاب آورد، رنج کمتری می‌برد.»

رواقیون همیشه این پارادوکس را به یاد خود می‌اندازند که هیجانات ناسالم مثل ترس و خشم بیش از اموری که به‌واسطهٔ آن‌ها پریشان شده‌ایم، به ما آسیب می‌زنند. نیز آموختن تسلط بر نفس می‌تواند در نهایت فایدهٔ بیشتری برای ما داشته باشد تا کسب همهٔ چیزهای بیرونی که در آرزویشان هستیم.

ارزش‌داوری‌هایمان کیفیت زندگی را تعیین می‌کنند، زیرا آن‌ها هیجانات ما را شکل می‌دهند. وقتی عمداً به خود یادآوری کنیم که ما ارزش‌هایمان را بر وقایع خارجی سوار می‌کنیم و قضاوت‌هایمان از آن‌ها هستند که ناراحتمان می‌کنند، فاصله‌گیری شناختی کرده‌ایم و بر ذهنِ خود مسلط شده‌ایم.

انسانِ خردمند و خوب حتی در مواجهه با بیماری، فقر و دشمن هم شکوفا می‌شود. هدف راستین زندگی برای رواقیون دستیابی به امتیازهای فراوان نیست، بلکه استفادهٔ خردمندانه از هر واقعه‌ای است که حادث شود، چه بیماری باشد چه سلامتی؛ ثروت یا فقر؛ دوست یا دشمن. یگانه نیاز رواقیِ دانا یا مرد خردمند استفادهٔ درست از همه چیز است؛ فرد نادان به اعتقاد خودش چیزهای بی‌شماری «نیاز» دارد، اما از هیچ کدام به‌خوبی استفاده نمی‌کند.

زندگی چیزی نیست جز نبرد و اقامتی موقتی در سرزمینی بیگانه.

آنچه به استقبال روشنایی نمی‌رود، محکوم به ماندن در تاریکی است.

گفتارِ آدمیان شهرت و شکوهی به تو نمی‌دهد که ارزش طلبیدن داشته باشد.