بریده‌هایی از کتاب خوب گوش نمی دهی

اینکه می‌تونی حال‌وهوای فضای اطرافت رو تعیین کنی فوق‌العاده‌س. آدم‌ها نمی‌دونن که اگه گوش‌کردن رو یاد بگیرن، چه قدرتی پیدا می‌کنن

طبق تحقیقات، هرچه در طول زندگی به افراد بیشتری گوش کنیم، می‌توانیم در ذهنمان یک مسئله را از جوانب بیشتری بسنجیم، و می‌توانیم به راه‌حل‌های بیشتری فکر کنیم

سازمان سیا شنونده‌های خوب را به‌عنوان مأمور استخدام می‌کند، نه اینکه به مأمورها آموزش دهد شنونده‌های خوبی باشند. بهترین شنونده‌ها را برای بازجویی و جاسوسی می‌فرستند و بقیه را مثلاً به تحلیل اطلاعات یا جنگ سایبری مشغول می‌کنند.

گوش‌کردن نیازمند تلاش است. درک و صمیمیت را باید با لیاقت به دست آورد. با اینکه معمولاً آدم‌ها می‌گویند «الان نمی‌تونم صحبت کنم»، اما منظورشان درواقع این است که «الان نمی‌تونم گوش کنم»

رفتارهای زیر را می‌توان جزء رفتارهایی دانست که بیشتر آدم‌ها آن‌ها را به‌عنوان شاخصه‌های یک شنوندهٔ بد می‌شناسند: پریدن وسطِ حرفِ گوینده جواب‌های مبهم یا غیرمنطقی به چیزی که گفته شده نگاه‌کردن به گوشی همراه، ساعت، اطراف، یا هر چیز دیگری جز گوینده بی‌قراری (کوبیدنِ انگشت روی میز، جابه‌جاشدنِ مداوم روی صندلی، مدام دکمهٔ فنری خودکار را فشاردادن و ...)

فناوری جلوی گوش‌کردن را نگرفته است، بلکه باعث شده گوش‌کردن غیرضروری به نظر برسد. دستگاه‌هایمان به ترسمان از صمیمیت میدان می‌دهند. فریبمان می‌دهند که فکر کنیم ارتباط اجتماعی داریم، حتی درحالی‌که گرفتار تنهاییِ رنج‌آوری هستیم.

درواقع همهٔ ما دربارهٔ کسانی که دوستشان داریم فکر و خیال‌هایی می‌کنیم. این را سوگیریِ نزدیکی-ارتباطی می‌گویند. «صمیمیت» و «آشنایی»، با اینکه دل‌نشین‌اند، گاهی تکبر ایجاد می‌کنند و باعث می‌شوند درکمان از نزدیکانمان را بیش از حدِ واقعی ارزیابی کنیم.

خوب گوش‌کردن یعنی بفهمیم در ذهنِ طرفِ مقابلمان چه می‌گذرد و نشان دهیم آن‌قدر برایمان مهم است که می‌خواهیم بدانیم به چه فکر می‌کند.

هیچ‌چیز هم غافل‌گیرکننده‌تر از حرفی نیست که از دهانِ آدم‌ها بیرون می‌آید، حتی آدم‌هایی که فکر می‌کنیم خوب می‌شناسیمشان. حتی شاید گاهی از حرفی که از دهانِ خودتان بیرون آمده است غافل‌گیر شده باشید. آدم‌ها شگفت‌انگیزند، چون به‌شدت غیرقابل‌پیش‌بینی‌اند.

راهِ تعامل با هرکسی گوش‌کردن و یافتنِ چیزهای مشترک و ایجادِ تدریجیِ رابطه‌ای دوستانه است. بازجویی حتی دربارهٔ تروریست‌ها هم نتیجه نمی‌دهد، پس چرا فکر می‌کنیم در ملاقات با کسی در یک مهمانی نتیجه می‌دهد؟ بمباران‌کردنِ آدم‌ها با سؤال‌هایی مثل «شغلت چیه؟» یا «کجای شهر زندگی می‌کنی؟» یا «کجا درس خوندی؟» یا «متأهلی؟» بازجویی‌کردن است. با این کار سعی نمی‌کنید آن‌ها را بشناسید، بلکه سعی دارید آن‌ها را دید بزنید! این کار باعث می‌شود آدم‌ها ناخودآگاه حالت دفاعی بگیرند و احتمالا گفت‌وگو را به‌سمت چیزهای سطحی و شرحِ نه‌چندان سودمندِ رزومه یا سخنرانی آسانسوری خودستایانه هدایت کنند.