بریده‌هایی از کتاب درد همیشه راه را نشان می دهد

خواندن یک کتاب در ماه و دم کشیدن محتوای آن بهتر از خواندن پنج کتاب در هفته و فراموشی آن‌هاست.

دلیل اینکه کتاب‌هایی را هم که خوانده‌ایم، زود فراموش می‌کنیم همین است. اگر بعد از آن کتاب دم نکشیده باشی، درموردش فکر نکرده باشی، محاکمه‌ای درونی درموردش برپا نکرده باشی، درمورد محتوایش مدتی نیندیشیده باشی و آن را از صافی رد نکرده باشی، درنهایت پر می‌زند و از ذهنت می‌رود.

«صبر، چنان ریسمانی است که گمان می‌کنی پاره می‌شود، اما رفته‌رفته محکم‌تر می‌شود. گمان می‌کنی تمام می‌شود، اما رفته‌رفته زیاد می‌شود.»

بهارها در زمستان مخفی‌اند. از زمستان فرار نکن و با باران‌ها قهر نکن...

ای دل، اگر هم کسی را دوست داری، برونش را نه که درونش را دوست داشته باش. آنچه را قابل مشاهده است، همه دوست خواهند داشت، اما آنچه را نادیدنی است، تو باید دوست داشته باشی. اگر نه در کلام، بلکه در عمل در جست‌وجوی عشق هستی، البته که تن نه، جان خواهی داد.

«نتیجه» نمی‌تواند هدف باشد... «روند» هم شامل نتیجه است؛ زیرا انسان وقتی در راه است، بزرگ می‌شود، ممکن نیست یکباره به خط پایان رسید...

راه رفتن حقیقی خلاف جمعیت رفتن است.

«ای جان! انسان مناسب، شادی و انسان نامناسب تجربه برجای می‌گذارد. در زندگی هیچ چیز بیهوده نیست.»

در راه استادی، شتابزدگی بزرگ‌ترین دشمن است...

«وداع برای کسانی است که با چشمانشان عاشق شده‌اند. زیرا آن کس که با قلبش عاشق شده باشد، هرگز جدا نمی‌شود.»