بریده‌هایی از کتاب ارتقا

صدای آرامی از دورترین گوشۀ مغزم به‌نجوا گفت: «چیزی تغییر نکرده. تو تغییر کردی.»

میریام گفت: «نه‌فقط احمق؛ منظورم اینه که عادت دارن انکار کنن. خودخواهن. منتظر معجزه یا جادو هستن. ما موجودات عاقلی نیستیم. راحت‌طلبیم. دوست نداریم صاف تو چشم‌های واقعیت نگاه کنیم. می‌خوریم و می‌خوابیم و خودمون رو متقاعد می‌کنیم که اگه مثل کبک سرمون زیر برف باشه، هیولاها می‌رن پی کارشون. ساده بگم، ما از کمک به خودمون خودداری می‌کنیم. همچنین از کاری که باید انجام بشه. منشأ هر خطری که ما رو تهدید می‌کنه، صاف برمی‌گرده به همین قضیه.»

شما به قلبی که در آنِ واحد هم سرشار از خوشحالی و هم در حال فروپاشی است چه می‌گویید؟ شاید کلمه‌ای برای آن وجود نداشته باشد، اما به‌نوعی من را به یاد آسمانی بارانی در دل آفتاب سوزان می‌اندازد.

هیچ‌کس به شما نمی‌آموزد که چطور با مرگ یک رؤیا کنار بیایید.

«هیچ‌وقت زندگی اون‌طور که تو می‌خوای یا انتظار داری پیش نمی‌ره. معمولاً حتی اگه چیزی رو هم که می‌خواستی به دست بیاری، بعداً مشخص می‌شه چیزی نبوده که می‌خواستی. بنابراین پسرم، اگه حتی ذره‌ای خوشبختی و آرامش هم نصیبت شد شکرگزار باش و زندگیت رو بکن. دستت رو واسه بیشتر از اون دراز نکن، چون قطعاً همون ذره هم گیر خیلی‌ها نیومده.»

جایی، کودکی در چاهی می‌میرد، تمام دنیا اندوهگین می‌شود و گریه می‌کند. اما وقتی تعداد قربانیان افزایش می‌یابد، شفقت ما رفته‌رفته رنگ می‌بازد.

همین عواطفن که باعث می‌شن ما انسان باشیم. شاید وجود همین چیزهاست که بقای گونۀ ما رو باارزش و مهم می‌کنه

بصری پرسید: «یعنی مردم احمق هستن؟» میریام گفت: «نه‌فقط احمق؛ منظورم اینه که عادت دارن انکار کنن. خودخواهن. منتظر معجزه یا جادو هستن. ما موجودات عاقلی نیستیم. راحت‌طلبیم. دوست نداریم صاف تو چشم‌های واقعیت نگاه کنیم. می‌خوریم و می‌خوابیم و خودمون رو متقاعد می‌کنیم که اگه مثل کبک سرمون زیر برف باشه، هیولاها می‌رن پی کارشون. ساده بگم، ما از کمک به خودمون خودداری می‌کنیم. همچنین از کاری که باید انجام بشه. منشأ هر خطری که ما رو تهدید می‌کنه، صاف برمی‌گرده به همین قضیه.»

توانایی ما برای خواندن توالی ژنوم خودمان به‌نوعی خودش یک پارادوکس فلسفی است؛ آیا یک موجود هوشمند توانایی درک دستورالعمل‌های ساخت خودش را دارد؟ جان سولستون

حمله به دانشمندان واقعی آزاردهنده است. آن‌هایی که زندگی‌شان را وقف کرده‌اند تا برای بشریت دست به اقدامی نوآورانه بزنند؛

خیلی جاها، زندگی به نوعی بقای تلخ تبدیل شده بود.

هوش ما هم مشکلی ندارد. ما مشکل شفقت و دلسوزی داریم. این، بیش از هر عامل منفرد دیگری ما را به سمت انقراض می‌کشاند.

«افول گونۀ انسان هم مثل روز روشنه. می‌تونیم اون رو در فاصلۀ خیلی نزدیک ببینیم، در قالب هزاران هزار متغیر مؤثری که دوروبرمون رو گرفته‌ن

گونۀ انسان فقط می‌تواند به ۱۵۰ نفر اهمیت بدهد، با آن‌ها همزادپنداری کند و روابط پایداری داشته باشد.

قلب سنگی‌ام شروع به ترک خوردن کرد.

اگرچه همۀ ما تقریباً ژن‌های یکسانی داریم، اما برخی ژن‌ها چندریختی هستند که بیانگر تفاوت‌های کوچک در توالی این ژن‌ها است، و منجر به تغییراتی در سطوح ظاهری و عملکردی این ژن‌ها می‌شود. همین تفاوت‌های ظریف باعث می‌شود هر یک از ما از سایر اعضای گونه‌مان متمایز باشیم.

اما ریاضی آرامش خاصی به من می‌داد.

«مگه ژنوم ما سه میلیارد حرف طول نداره؟»

به طرف شیشه خم شد و گفت: «آی‌کیوی تو حداقل دویسته. این تازه آخرین حدیه که تست می‌تونه اندازه‌گیری کنه. حافظۀ تو مافوق‌طبیعیه.»

توالی فیبوناچیه. توی این توالی غیر از دو عدد اول، اعداد بعدی از جمع دو عدد قبلی خودشون به دست می‌آن.»