بریده‌هایی از کتاب وقت بودن

جان‌محمد! اشتباه نکن! ما نماز می‌خونیم که هر کاری رو نکنیم

- اونا هر کاری بکنن، نمازشون رو می‌خونن. مولوی که قصد داشت برود داخل اتاق و لباسش را عوض کند، از راه برگشت. روبه‌روی او روی پله‌ها ایستاد و آرام و شمرده گفت: - جان‌محمد! اشتباه نکن! ما نماز می‌خونیم که هر کاری رو نکنیم.

. سنگی را برداشت و توی چاه انداخت. چاه با صدای خشکی جواب داد: «آب ندارم.»

این مردم عادت نداشتند به یکدیگر بگویند: «دوستت دارم»

جان‌محمد تمام مدت داشت جمله‌ای را در ذهن تکرار می‌کرد تا به مائده بگوید. سرانجام دستش را به‌طرف مائده دراز کرد و او را به سمت خود کشید: - جبران می‌کنم. جبران می‌کنم. مائده مثل شیئی که یکباره از ذرات الکترون باردار شده باشد، خود را به او چسباند و دست‌هایش را بوسید. انگار دنیا را به او داده بودند. دیگر حرفی برای گفتن نداشتند.

در پناه پشته‌ای خاک بودند. دختر کوچکش جیغ می‌کشید. ناگهان از پشت گرد و خاک، اندام مردی با لباس بلوچی ظاهر شد که خشمگین اسلحه‌ای را به سمت آنها نشانه گرفته بود