بریده‌هایی از کتاب چیزهای تیز

«همه از آدم بترسن امن‌تر از اینه که آدم رو دوست داشته باشن.»

به نظر می‌رسه که اگه بچه‌دار نشی بخشی از قلبت هیچ‌وقت کار نمی‌کنه. انگار همیشه خاموش می‌مونه.»

«تو پر از نفرتی.» «شاگرد خودت بود‌م.»

«کاش منم به قتل می‌رسیدم.» مادرم رنگ‌پریده گفت: «اِما این چه حرفیه که می‌زنی؟» انگشت‌هایش را روی مژه‌هایش برد، بعد دوباره روی میز گذاشت. «بعدش دیگه لازم نیست هیچ‌وقت نگران باشم. آدم وقتی می‌میره دیگه بی‌عیب‌و‌نقص می‌شه. دوست دارم پرنسس دیانا باشم. همه الان عاشقشن.»

فکر می‌کردم برگشتن به خونه‌ی خودت باید برات خوب باشه... ولی خب من گاهی فراموش می‌کنم که همه‌ی پدر‌مادرا... برای بچه‌هاشون خوب نیستن.»

همیشه برای کودکی خودم احساس اندوه می‌کنم، هیچ‌وقت احساس نکردم مادرم می‌تواند مرا آرام کند. هیچ‌وقت به من نگفت دوستم دارد و من هم هیچ‌وقت فکر نکردم دوستم دارد. او به من می‌رسید. مدیریتم می‌کرد و بله! یک ‌بار هم برایم لوسیون پوست با ویتامین E خرید.

«لبخند بهترین سلاح دخترها نیست؟»

یه دختر زیبا اگه درست رفتار کنه می‌تونه از پس هر مشکلی بر بیاد.

گونه‌هایم را مالیدم و شانه‌هایم را شل کردم. به خود گفتم عزیزم. دلم می‌خواست پوستم را ببرم

این‌جا افتضاحه و من دلم می‌خواد بمیرم، اما جایی هم به ذهنم نمی‌رسه که اوضاع بهتر از این‌جا باشه

آدم باید با وسایل دوران کودکی‌اش مهربان باشد.

«اِم‌بی‌پی دیگه چیه؟» «سندرم مونچاوزن جایگزین. مراقبت‌کننده که معمولاً مادره، یعنی تقریباً همیشه مادره،‌ بچه‌ش رو مریض می‌کنه که جلب‌توجه کنه. اگه خودت مونچاوزن داشته باشی خودتو مریض می‌کنی که جلب‌توجه کنی. اگه سندرم مونچاوزن جایگزین داشته باشی بچه‌ات رو مریض می‌کنی که به همه نشون بدی چه مادر مهربون و دلسوزی هستی

اگر لیاقت چیزی را داشته باشی، آن‌را به‌دست می‌آوری.

کی از زمستون خوشش می‌آد؟» «زود تاریک می‌شه. از اینش خوشم می‌آد.» «چرا؟» چون به این معناست که روز به پایان رسیده. دوست دارم روزها را روی یک تقویم علامت بزنم. صدوپنجاه‌ویک روز گذشته و هیچ اتفاق وحشتناکی نیفتاده. صدوپنجاه‌ودو روز گذشت و دنیا به آخر نرسید. صدوپنجاه‌وسه روز و من بیش‌تر از قبل به فنا نرفته‌ام. صدوپنجاه‌وچهار روز و هیچ‌کس ازمن متنفر نیست.

هرکسی روایت خودش رو از یه ماجرا داره.

نمی‌توان با مُرده‌ها رقابت کرد. کاش دست از تلاش برمی‌داشتم.

«به نظرم بعضی زن‌ها برای مادرشدن ساخته نشده‌ان. برخی زن‌ها هم اصلاً از اول قرار نبوده دختر باشن.»

کوری می‌گوید گزارشگرها به خون‌آشام می‌مانند. نمی‌توانند بدون دعوت وارد خانه شوند، اما وقتی وارد شدند، دیگر تا وقتی خون طرف را نمکند نمی‌شود بیرون‌شان کرد.

این مهمه که آدم خودشو دوست داشته باشه.

«همه از آدم بترسن امن‌تر از اینه که آدم رو دوست داشته باشن.»