بریده‌هایی از کتاب آتش بدون دود (جلد اول از مجموعه هفت جلدی)

نصیحتم کن، دلالتم کن، ارشادم کن، و بگو که مرگ، حقّ است و مرگ مادر، بخش کوچکی از حق؛ امّا هرگز مخواه که بر مزار تازه‌آب‌خوردهٔ مادرم، زار نزنم و مویه نکنم. همدردی کن، دلداری بده، نوازش کن امّا هرگز مگو که گریستن، دردی را درمان نخواهدکرد. گریستن، به‌خاطر شفای انسان نیست، به‌خاطر وفای انسان است.

آق‌اویلرِ کوچک، نهایت ذلّت پدر را دید، خون خورد و هیچ نگفت؛ نهایت ذلّت مردی که روزگاری نه‌چندان دور، چون ندا دَرمی‌داد و یاوری می‌طلبید، جوانان، آن‌گونه شتابان دور او جمع می‌شدند که ماکیان‌های گرسنه به دور کودک ارزن‌پاش گرد می‌آیند…

کشتنِ یک دروغ، بسیار سخت‌تر از شکستن یک سپاه است.

اگر پسرم نبودی سر نماز دعا می‌کردم که سلامت برگردی؛ امّا حالا نمی‌توانم. می‌ترسم که دعایم، دعای یک پدر برای فرزندش باشد و نزد خدا خجل شوم. برو… برو!

مرا به شعرهای خوبم بشناس و به صدای خوشِ سازم، مرا به کینهٔ کهنه‌ام بشناس و به صدای داغ تفنگم، مرا به اسبم بشناس و به آتشی که در صدها چادر انداخته‌ام، مرا به نامم بنام: گالان‌اوجا، گالان‌اوجا، گالان‌اوجا…