بریده‌هایی از کتاب تلخ و شیرین

وقتی به کنسرت موردعلاقه‌تان می‌روید و صدای خوانندهٔ محبوبتان را می‌شنوید که آهنگ مغناطیس بدن را می‌خواند، همان اشتیاق است؛ وقتی معشوق خود را ملاقات و با چشمان درخشان یکدیگر را برانداز می‌کنید، همان اشتیاق است؛ وقتی فرزند ۵ سالهٔ دلبند خود را قبل از خواب می‌بوسید و او موقرانه رو به شما می‌کند و می‌گوید: «ممنون برای اینکه این‌قدر مرا دوست داری»، همان اشتیاق است؛ همهٔ آن‌ها وجه‌های یک جواهرند. البته ساعت ۱۱ شب کنسرت تمام می‌شود و باید خودروی خود را در پارکینگ شلوغ پیدا کنید. همچنین اینکه رابطهٔ شما بی‌نقص نخواهد بود، چون هیچ رابطه‌ای بی‌نقص نیست؛ یک روز دختر شما در کلاس یازدهم مردود می‌شود و اعلام می‌کند از شما متنفر است.

وقتی به کنسرت موردعلاقه‌تان می‌روید و صدای خوانندهٔ محبوبتان را می‌شنوید که آهنگ مغناطیس بدن را می‌خواند، همان اشتیاق است؛ وقتی معشوق خود را ملاقات و با چشمان درخشان یکدیگر را برانداز می‌کنید، همان اشتیاق است؛ وقتی فرزند ۵ سالهٔ دلبند خود را قبل از خواب می‌بوسید و او موقرانه رو به شما می‌کند و می‌گوید: «ممنون برای اینکه این‌قدر مرا دوست داری»، همان اشتیاق است؛ همهٔ آن‌ها وجه‌های یک جواهرند. البته ساعت ۱۱ شب کنسرت تمام می‌شود و باید خودروی خود را در پارکینگ شلوغ پیدا کنید. همچنین اینکه رابطهٔ شما بی‌نقص نخواهد بود، چون هیچ رابطه‌ای بی‌نقص نیست؛ یک روز دختر شما در کلاس یازدهم مردود می‌شود و اعلام می‌کند از شما متنفر است.

«اینجا ظلمتی است که باید به شما نشان بدهم؛ ما باید بپذیریم که هیچ یاری نیست که همهٔ وجود ما را درک کند و با ما در همهٔ موارد کوچک و بزرگ هم‌سلیقه باشد. در بهترین حالت ممکن، همیشه تنها به درصدی از سازگاری دست خواهیم یافت. بگذارید به افلاطون برگردیم و به عنوان یک گروه، یک بار برای همیشه این ساده‌لوحی جذاب ولی احمقانه و نابودکنندهٔ عشق را بکشیم: ما هیچ نیمهٔ گمشده‌ای نداریم!»

نظریهٔ او این بود که آگاهی از فانی‌بودن، نه فقط خود سن، باعث می‌شود انتخاب‌هایی شبیه افراد مسن‌تر و داناتر در زندگی انجام دهیم.

نامش را "کمال بی‌زحمت" گذاشته‌اند. این عبارت به معنای فشاری است که برای برنده به نظر رسیدن بدون هیچ تلاشی وجود دارد و به شکل‌های مختلفی بروز می‌کند. نیک می‌گوید: «از نظر آکادمیک باید طوری به نظر برسید که از همه کمتر درس خوانده‌اید. آماده نیستید اما موفق‌ترین هستید.

«می‌خواهی بدانی چطور می‌توانی به من کمک کنی؟ من سه ماه از زندگی‌ام مانده است. ارزشی در این سه ماه نمی‌بینم. اگر می‌خواهی به من کمک کنی، مرا بکش.»

او جزو آن دسته از افرادی است که می‌شود خطاهای اخلاقی یا شرم‌آورترین اشتباهاتی را به او بگویید که در جمع مرتکب شده‌اید و او تنها لبخندی کج و همدلانه تحویلتان دهد و جام شرابش را بلند می‌کند

«من خوبم، خیلی خوب. هنرم برایم دوستان و احترام به ارمغان آورده است و چه چیزی بیشتر از این می‌خواهم؟»

«به‌سختی می‌توانست نوعی از زیبایی را تصور کند که در آن مالیخولیا نباشد

ما گرسنه می‌شویم چون نیاز داریم که غذا بخوریم و تشنه می‌شویم چون نیاز به نوشیدن داریم، پس اگر "اشتیاقی تسکین‌ناپذیر" را احساس می‌کنیم که در این دنیا نمی‌توانیم آن را ارضا کنیم، به این دلیل است که به مکانی دیگر، مکانی خدایی، تعلق داریم.

افسانهٔ هندو می‌گوید که والمیکی، اولین شاعر جهان، بعد از مشاهدهٔ پرنده‌ای که شکارچی جفتش را هنگام عشق‌بازی کشته بود و او برایش سوگواری می‌کرد به شعر گفتن گرایش پیدا کرد.

همچنین در سال ۲۰۱۷ وقتی گروهی از محققان که به رهبری آملیا گورانسون، روان‌شناس دانشگاه کارولینای شمالی، فعالیت می‌کردند، از افراد خواستند تا تصور کنند مرگ چه حسی دارد، بیشتر آن‌ها غم، ترس و اضطراب را توصیف کردند. ولی آن‌ها با مطالعه روی بیماران در حال مرگ و زندانیان بند اعدام به این نتیجه رسیدند: کسانی که واقعاً با مرگ روبه‌رو هستند احتمالاً از معنا، وصل و عشق صحبت می‌کنند.

از یافته‌های کلتنر این است که سیستم عصبی ما تفاوت زیادی بین درد خودمان و دیگران قائل نمی‌شود و به هر دو واکنش یکسانی نشان می‌دهد.

«این مرد جرئتش را از مهربانی‌اش می‌گیرد، من می‌خواهم مثل او باشم.»

من فقط زندگی‌ام را با حفظ این سؤال‌ها در ذهنم ادامه دادم: چرا غم، احساسی که ما را افسرده و ملول می‌کند، فشار تکامل را تاب آورده است؟

ما باید تلاش کنیم «تا در اندوهِ دنیا سرخوشانه مشارکت کنیم.»