بریده‌هایی از کتاب معجزه عشق

هیچ سرنوشتی بدتر از این نیست که انسان در تنهایی زندگی کند و در تنهایی از دنیا برود، نه عاشق کسی باشد و نه کسی به او عشق بورزد. عشق ورزیدن، نجات پیدا کردن است.

دنیا را همچون دانشگاهی بزرگ ببینید. عاشق باشید و در زندگی با خودتان درگیر نشوید. از غم و غصه و نگرانی‌های بی‌پایان، گلایه نکنید. شما ناچارید در میان روح‌های کوچک و پستی که دورتان را احاطه کرده‌اند، زندگی کنید. این راه خداوند برای تمرین شماست.

هرکس در نهایت با اعمال خودش قضاوت خواهد شد. در روز حساب، خداوند دوباره تمام مردم جهان را گرد هم جمع خواهد کرد. آن جا تمام کسانی را که به آن‌ها کمک کرده‌ایم ملاقات می‌کنیم. همین‌طور تمام کسانی که مورد تحقیر قرار داده و از کمک به آن‌ها اجتناب کرده‌ایم... همه و همه حضور دارند. آن جا نیازی به گواه و شاهد نداریم، چون زندگی‌مان، سند و گواه تمام کارهایی است که انجام داده‌ایم.

وقتی کسی احساس می‌کند هیچ کس دوستش ندارد، دلش می‌خواهد بمیرد و تا وقتی که اطرافیانش او را دوست دارند، زندگی خواهد کرد. چون زندگی کردن یعنی عشق‌ورزیدن.

ایمان به خدا باعث عشق به او می‌شود و فقط از مسیر عشق، می‌توانیم به زندگی جاودان برسیم. عشق به خدا، زندگی جدیدی برایمان می‌سازد، بنابراین نباید در ایمان به خدا، دنبال آرامش، شادی و امنیت بود.

عذاب وجدان باید عشق واقعی را در ما بیدار کند.

عشق کامل کننده تمام قوانین است. عشق قانونی است که تمام قوانین را در خود دارد. عشق فرمانی الهی است که همه قوانین را شامل می‌شود. عشق راز زندگی است.

آیا ما فکر می‌کنیم ایمان مهم‌ترین چیز در دنیاست؟ اگر چنین است، کاملا اشتباه می‌کنیم. اگر چنین باوری داشته باشیم، مطمئن باشید که به زودی تمام باورهایمان از بین می‌رود.

ما چیزهای زیادی درباره عشق به خداوند می‌شنویم. اما مسیح می‌گوید، عشق به خدا در عشق به هم‌نوعان‌مان نهفته است. ما به دنبال یافتن آرامش در بهشت هستیم اما ادیان از عشق در روی زمین سخن می‌گویند.

می‌دانید معنی کلمه جنتلمن چیست؟ جنتلمن یعنی کسی که کارهایش را باملاحظه و آرام انجام می‌دهد. این هنر و رمز عشق است. کسی که عشق در قلب خود دارد، نمی‌تواند رفتاری بی‌ملاحظه داشته باشد.

امیدها و ترس‌هایش این شانسی است که به ما اهدا شده تا عشق را یاد بگیریم... به راستی عشق چیست و چه قدرتی دارد؟ هرجا عشق هست، ما نیز هستیم، پس خدا هم همان جاست. کسی که از عشق ورزیدن لذت می‌برد، از بودنش در این دنیا شاد است و با خوشحالی از خداوند اطاعت می‌کند.

چرا ما میلی به شاد کردن هم‌نوعان‌مان نداریم؟ شادی درونی ما نه با بخشش کم می‌شود و نه با پنهان کردن آن؛ برعکس، وقتی تخم شادی و بذر محبت می‌کاریم، درواقع سهم خود را نیز چندین برابر کرده‌ایم. به قول یک نفر: «باارزش‌ترین عبادتی که انسان می‌تواند در برابر خداوند داشته باشد، مهربانی با بندگان اوست.» جهان واقعآ به این تفکر نیازمند است.

تا به حال توجه کرده‌اید که چقدر از وقت پیامبران در دنیا صرف اعمال محبت‌آمیز شده است؟

بشر همواره به دنبال جوابی برای مهم‌ترین سؤال خود می‌گردد: باید با زندگی‌ام چه بکنم؟ جواب این سؤال، چیز عجیب و غریبی نیست. پاسخ را باید در بررسی تمام تمدن‌ها یافت، چرا که این سؤال با خلق بشر متولد شده و خود، گواهی بر آن است که روح ابدی در جهان دمیده می‌شود. عشق، برترین هدیه الهی، روح معنوی را منعکس می‌کند. این به خودی خود هدیه محسوب نمی‌شود، بلکه مجموعه کلمات و اعمال روزانه ما به آن معنا و ارزش می‌بخشد.

وقتی درباره خداوند و جهان معنویت حرف می‌زنید، شاید با کلماتی جذاب و شیوا از معجزه‌های الهی، نشانه‌های ایمان یا مؤمنانِ خوب صحبت کنید، اما اگر عشقی پشت این کلمه‌ها و جمله‌ها نباشد، تمام تلاش شما به هدر خواهد رفت. شاید تمام وظایفی را که به عهده گرفته‌اید، به خوبی به انجام برسانید، حتی ممکن است خود را در این راه فدا کنید، اما حتی اگر جسمتان را بسوزانید و عشقی وجود نداشته باشد، نه چیزی عاید خودتان شده و نه در پیشگاه خداوند ارزشی داشته است.

پیام معنوی ایمان در راه و روش زندگی انسان‌ها نهفته است نه در کلماتی که می‌گویند.

«من به کسانی که امیدوارند روزی کاری برای بشریت انجام دهند، می‌گویم اگر جسمم را در راه عقیده‌ام بسوزانم اما عشقی پشت این کار نباشد، هیچ حاصلی نخواهد داشت، هیچ!» شما نمی‌توانید چیزی مهم‌تر از عشقی که به زندگی خودتان منعکس شده، به دیگران تقدیم کنید. این یک زبان حقیقی و مشترک جهانی است