بریده‌هایی از کتاب قدرت پشیمانی

۹۵ درصد از پشیمانی‌های افراد، دربرگیرندهٔ شرایطی است که خود بر آن کنترل دارند، نه شرایط بیرونی.

توماس گیلوویچ، ویکتوریا مدوک و دیگر پژوهشگران به‌کرات دریافته‌اند که افراد از بی‌عملیْ بیشتر پشیمان می‌شوند تا از اعمالشان؛ به‌ویژه در گذر زمان.

مجلهٔ هاروارد گازت در سال ۲۰۱۷ چنین خلاصه‌ای ارائه داد: روابط صمیمانه بیش از پول و شهرت، افراد را در سراسر طول عمرشان شاد نگه می‌دارد... این پیوندها آدم‌ها را در مقابل ناملایمات زندگی محافظت می‌کند، کمکشان می‌کند زوال ذهنی و جسمی را به تعویق بیندازند، و بهتر از طبقهٔ اجتماعی، ضریب هوشی یا حتی ژن، نویدبخش زندگی‌های طولانی و شادند. این یافته‌ها هم در میان مردان هارواردی صدق می‌کردند و هم در میان مشارکت‌کنندگان شهری.

نقطهٔ شروع همدردی با خود، نشاندن مهربانی ناب به‌جای قضاوت خشک است. همدردی با خود گندمان را نادیده می‌گیرد و ضعفمان را پس می‌زند. کارش این است که یادآوری کند: «بی‌نقص نبودن و اشتباه کردن و مواجهه با ناملایمات زندگی، بخشی از هستی مشترک انسانی است.»[۱۵]

«کارهایی که آرزو می‌کردم ای‌کاش انجام نداده بودم، چیزهای زیادی برای استفاده در آینده یادم داد... من حتی به اشتباهاتم به چشم تجربیاتی آموزنده نگاه می‌کنم. امیدوارم در بستر مرگ هم بتوانم این حرف را تکرار کنم.»

«ما انسان‌ها برای فاش کردن افکارمان پیش دیگران، انگیزه‌ای غریزی داریم.»[۵] خودافشاگری در زمینهٔ پشیمانی نیز مزیت ویژه‌ای دارد. انکار پشیمانی‌هایمان بار سنگینی روی ذهن و بدنمان می‌گذارد. زیادی جدی گرفتنشان می‌تواند ما را دچار یک‌جور نشخوار آسیب‌زا کند. راه بهتر این است که آن‌ها را تسکین دهیم و دوباره زندگی‌شان کنیم. با افشای پشیمانی بخشی از بار آن را سبک می‌کنیم و می‌توانیم مسیر درکش را هموار کنیم.

پنهان کردن احساسات منفی در زیرزمین عواطفتان صرفاً لحظهٔ مواجهه با آشفتگی تلنبار شده در آن را به تعویق می‌اندازد. روان‌درمانگری معتقد است «سرکوب عواطف ممکن است به مشکلات جسمی نظیر بیماری قلبی، بیماری‌های گوارشی، سردرد، فراموشی و نارسایی دستگاه ایمنی منجر شود.»[۲۲] دفن کردن عواطف منفی باعث ناپدید شدنشان نمی‌شود. تشدیدشان می‌کند و آلاینده‌هایش سر از زندگی‌مان در می‌آورند

«گویا زندگی کردن یعنی انباشتن دست‌کم مقداری پشیمانی و حسرت.»

همدردی با خود، خوش‌بینی، خوشحالی، کنجکاوی و دانش آدم را افزایش می‌دهد، [۱۷] خلاقیت شخصی و هوش احساسی را بالا می‌برد، [۱۸] استقامت روانی را ارتقا می‌بخشد، [۱۹] و ارتباطات اجتماعی را عمیق‌تر می‌کند. [۲۰] این همدردی می‌تواند ما را در برابر آشفتگی ذهنی محافظت کند [۲۱] و به دانشجویان در کنار آمدن با ناکامی‌های تحصیلی کمک کند. [۲۲] همچنین ارتباط تنگاتنگی با افسردگی، اضطراب، استرس، کمال‌گرایی و احساس شرمِ کمتر دارد [۲۳] و نشانه‌های اختلال اضطراب پس از ضایعهٔ روانی را کاهش می‌دهد.

می‌خواستم خودم را تا ۸۰ سالگی ببینم و بگویم «خیلی‌خب، حالا برمی‌گردم و به زندگی‌ام نگاه می‌کنم. دلم می‌خواهد تعداد پشیمانی‌هایم را کم کنم.» می‌دانستم که در ۸۰ سالگی، از امتحان این کار پشیمان نمی‌شدم. قرار نبود از تلاش برای مشارکت در این چیزی که اسمش اینترنت بود و فکر می‌کردم کار خیلی مهمی است، پشیمان شوم. می‌دانستم اگر موفق نشوم، پشیمان نمی‌شوم، اما می‌دانستم از تنها چیزی که پشیمان می‌شوم امتحان نکردنش است. می‌دانستم هر روز غافلگیرم خواهد کرد و برای همین وقتی این‌طور بهش فکر کردم، تصمیم گرفتن برایم راحت‌تر شد. [۲۲] بزوس یک پشیمانی بزرگ را پیش‌بینی کرد و بعد در آینده از آن پرهیز کرد و روی عملکرد کنونی‌اش تأثیر گذاشت.

بعضی از باورها آن پشت‌وپسله‌ها کار خودشان را می‌کنند و بی‌سروصدا تأثیر می‌گذارند، درست مثل موسیقی آرامی در زمینهٔ فیلم. بعضی دیگر از باورها مثل بخشی از یک سرود، تبدیل به شعار زندگی می‌شوند. یکی از باورهایی که بیش‌ازپیش همه‌جا در بوق و کرنا می‌کنند این است که نباید بابت چیزی پشیمان بود

«به‌جای اینکه در پی رؤیاهایم باشم یا کاری کنم که از آن لذت می‌بردم، شغلی را فقط محض کسب درآمد انتخاب کردم. مادرم توی سرم فرو کرد که بهتر است از گرسنگی بمیرم تا اینکه بیفتم دنبال هنر. بفرما، حالا پشت میزی گرفتار تشریفات دفتری گیر افتاده‌ام و ذره‌ذره آب می‌شوم.

جیمز پنه‌بیکر، روان‌شناس اجتماعی دانشگاه تگزاس، کار دوران‌ساز خود را در دههٔ ۱۹۹۰ آغاز کرد و با همکاری سایر محققان، سه دهه ادامه یافت. این تحقیق نشان می‌دهد که صرفاً نوشتن درمورد مشکلات احساسی، حتی برای خودتان، می‌تواند بسیار اثرگذار باشد. مزایای این کار عبارت‌اند از: مراجعهٔ کمتر به پزشک، بهبود خلقیات در طولانی‌مدت، تقویت سیستم ایمنی، نمرات تحصیلی بهتر، سریع‌تر کار پیدا کردن و غیره. [۱۰] به‌علاوه، پنه‌بیکر معتقد است این مزایا گسترهٔ وسیعی را در بر می‌گیرند: «پدیدهٔ فاش‌گویی ظاهراً به موقعیت‌ها، عوامل فردی گوناگون و فرهنگ‌های مختلف غربی بستگی دارد و هیچ نسبتی با بازخورد اجتماعی ندارد.»[۱۱]

پشیمانی قادر است «بر اشتباهاتی که در رسیدن به یک تصمیم انجام داده‌ایم انگشت بگذارد و بنابراین، چنانچه موقعیت مشابهی در آینده رقم بخورد، اشتباهات قبلی را تکرار نخواهیم کرد.»

لورا کرِی از دانشگاه بارکلی و کیت مارکمن از دانشگاه اوهایو دریافتند که وقتی فرد به مذاکرات گذشته می‌نگرد و از آنچه نکرده پشیمان می‌شودمثلاً پیشنهاد اولیهٔ قدرتمندی که ارائه نکردهدر مذاکرات آتی بهتر عمل می‌کند. به‌علاوه، تصمیمات منجر به پشیمانی مزایای ممکن را بسیار گسترش می‌دهد. مذاکره‌کنندگان پشیمان اطمینان حاصل می‌کنند که در مذاکرات بعدی آش غلیظ‌تری بپزند و سهم بیشتری از آن برای خودشان بردارند. اقدام کنونی در اندیشیدن به آنچه پیش‌تر انجام نداده‌اند، ظرفیت‌های بیشتری برای اقدامات احتمالی آینده و چهارچوبی برای تعاملات بعدی پیش پایشان می‌گذارد

لورا کرِی از دانشگاه بارکلی و کیت مارکمن از دانشگاه اوهایو دریافتند که وقتی فرد به مذاکرات گذشته می‌نگرد و از آنچه نکرده پشیمان می‌شودمثلاً پیشنهاد اولیهٔ قدرتمندی که ارائه نکردهدر مذاکرات آتی بهتر عمل می‌کند. به‌علاوه، تصمیمات منجر به پشیمانی مزایای ممکن را بسیار گسترش می‌دهد. مذاکره‌کنندگان پشیمان اطمینان حاصل می‌کنند که در مذاکرات بعدی آش غلیظ‌تری بپزند و سهم بیشتری از آن برای خودشان بردارند. اقدام کنونی در اندیشیدن به آنچه پیش‌تر انجام نداده‌اند، ظرفیت‌های بیشتری برای اقدامات احتمالی آینده و چهارچوبی برای تعاملات بعدی پیش پایشان می‌گذارد