بریده‌هایی از کتاب افکار مالیخولیایی در ما

ما واقعاً نیاز نداریم عالم و آدم دوستمان داشته باشند. مجبور نیستیم همه را در کنار خود داشته باشیم.

یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای ما این حقیقت بنیادین و سودازده است که همه، و مهم‌تر از همه خودمان، ترکیبی هستیم از اهریمن و فرشته

ما دربارهٔ کارهایی که اخیراً انجام داده‌ایم داستان‌سرایی می‌کنیم و این داستان‌ها تقریباً هیچ‌چیز از واقعیتمان را آشکار نمی‌کنند. داستان‌سرایی می‌کنیم نه به‌این‌دلیل که دروغگو هستیم، بلکه به‌این‌دلیل که از شکاف بین آن‌چه از خودمان می‌دانیم و آن‌چه انتظار می‌رود که باشیم شرمنده‌ایم.

یک کودک حتماً نباید به زباله‌دانی انداخته شود تا بگوییم نادیده گرفته شده است؛ ممکن است والدین به‌طور منظم کودک را حمام ببرند و به اندازهٔ کافی به او لباس بپوشانند اما به‌شیوه‌های ظریف‌تری می‌توان این تصور را برای کودک ایجاد کرد که وجودش برای کسی اهمیت ندارد.

پیدا کردن آدمی که با او غذا بخوریم کار سختی نیست؛ همیشه کسی هست که بتوان با او دربارهٔ آب‌وهوا گپ زد، اما احساس ناخوشایند بی‌کسی در لحظه‌ای که با کسی حرف می‌زنیم همچنان برقرار است. این حس زمانی به‌پایان می‌رسد که رفیق و همنشینمان، وقتی درد و غممان را آشکار می‌کنیم، بتواند درکمان کند و همراهمان باشد. احساس بی‌کسی و تنهایی وقتی تمام می‌شود که دستکم کسی باشد که ما را بشنود و بتوانیم به‌او بگوییم رابطهٔ صمیمانه چه‌قدر گیج‌کننده و مرگ چه‌قدر ترسناک است، چه حسرت‌ها در دل داریم، چه چیزهای به‌ظاهر کوچکی باعث اضطرابمان می‌شوند، گاهی چه‌قدر از خودمان متنفریم، گاهی چه‌قدر غمگینیم،

باید امکان بروز احساسات متناقض و خشم (گاهی عصبانیت بسیار شدید) هم میسر باشد، چون تنها پس از بروز این احساسات است که ابراز عشق واقعی ممکن می‌شود

مهربانی لازم داریم تا متوجه شویم چه رنجی را تحمل می‌کنیم. زیبایی لازم داریم تا بفهمیم چقدر همه‌چیز زشت شده است.

تنها چیزی که آدم به آن نیاز دارد محبت چند دوست یا حتی فقط عشق یک فرد خاص است و آدم با همین می‌تواند زنده بماند.

دلیل تیزبینی و نکته‌سنجی و طنز سیاه سودازده‌ها این است که هرگز حجاب توهم بر سرشان انداخته نشده. آن‌ها، از همان ابتدا، مجبور بوده‌اند مسائل را کاملاً واضح ببینند و به معلم‌ها یا خیلی از دوستانشان اعتماد نداشته‌اند و به‌ابراز عشق‌های گاه‌به‌گاهی مشکوک بوده‌اند. آن‌ها می‌دانند چگونه با طعنه و کنایه حرف بزنند و با تیزبینی مراقب رفتار متظاهرانهٔ دیگران باشند. این‌ها مزایای جانبی «بیش‌ازحد طرفدار خود نبودن» هستند.

سودازده‌ها، از همان دوران کودکی، درک کرده‌اند زندگی آمیخته با درد و رنج خواهد بود و این دیدگاه ساختار جهان‌بینی‌شان را شکل داده است. البته که از رنج و سختی لذت نمی‌برند اما نمی‌توانند شهامت به خرج دهند و باور کنند که قرار بوده جهان طور دیگری باشد.

جهان مدرن مدعی است که به درون‌گراها و تفاوت‌های آن‌ها احترام می‌گذارد اما در عمل همهٔ پاداش‌ها و زرق‌وبرق‌ها دقیقاً هماهنگ با استعدادها و حساسیت‌های افرادی طراحی شده‌اند که در اردوگاه برون‌گراها هستند. یک آدم درون‌گرا برای این‌که شانس عادی به‌نظر رسیدن یا دستیابی به‌موفقیت را داشته باشد باید کارهای شاقی انجام دهد که انگار ذاتاً مناسب برون‌گراهاست.

بشر گرایش زیادی به حواس‌پرتی و خیال‌پردازی داشت و این کار برایش مثل مادهٔ مخدر عمل می‌کرد و نمی‌خواست خودش را بشناسد.

روی سنگ قبرتان ممکن است بنویسند خیلی تلاش کرد یا با وجود همه‌چیز، مهربان و باملاحظه و سخاوتمند بود.

زمانی حشرات و کرم‌های بی‌گناه و گرسنه به ما ناخنک خواهند زد و ذرات ما ناهار موجود دیگری خواهد شد و هیچ‌کس گریه نخواهد کرد و نباید گریه کند.

برای اینکه محکم بودن عشق را باور کنیم، باید چند باری آن را بشکنیم.

آگاهی از ناکامل بودن همه‌چیز، بنیان سودازدگی است.

از حد وسط متنفریم و هر چیزی را خالص و کامل می‌خواهیم. نمی‌توانیم بپذیریم که چیزی ممکن است «به اندازهٔ کافی خوب» باشد یا این‌که پیشرفت ممکن است روند آهسته‌ای داشته باشد.

نیاز به شغل مناسب همان‌قدر اساسی است که نیاز به عشق.

کودک کم‌کم می‌پذیرد خودش هم ترکیبی از خوب و بد است و این دلیلی برای نفرت یا قطع امید کردن از خود نیست. با سایه‌های خاکستری هم می‌توان زندگی کرد.

یک منبع دیگر اندوه نوجوانان پرسش‌های بزرگی است که ناگهان ذهنشان را مشغول می‌کند مخصوصاً این پرسش که هدف زندگی چیست؟ که پرسشی حیاتی هم هست. سوال‌های نوجوانان اسمشان بد در رفته است اما این بیشتر به نحوهٔ پاسخ آن‌ها به سوال‌ها بستگی دارد تا به خود سوال‌ها. معنای زندگی چیست؟ چرا رنج هست؟ چرا سرمایه‌داری به همه یکسان سود نمی‌رساند؟ نوجوانان ذاتاً فیلسوف هستند. نقطهٔ پایان واقعی نوجوانی آن‌طور که گاهی اوقات مطرح می‌شود این نیست که از پرسیدن سوال‌های مهم و بنیادی دست برداشته و با زندگی روزمره کنار بیاییم، بلکه این است که منابع و هوش لازم برای ساختن زندگی حول پرسش‌های بنیادی و مهمی که اولین بار در هفده سالگی ذهنمان را مشغول کردند را به‌دست بیاوریم.