بریده‌هایی از کتاب سوالات زیبا

کسب‌وکارها همیشه باید این چهار سؤال زیبا را بپرسند: چرا؟ چرا که نه؟ چه می‌شود اگر؟ چگونه؟

مطالعه‌ای توسط پل هریس (روانشناس دانشگاه هاروارد) نشان می‌دهد که کودکانِ بین ۲ تا ۵ ساله در مجموع حدود ۴۰ هزار سؤال می‌پرسند.

سیستم آموزشی متداولِ مدارس؛ نابودگرِ تمایل ذاتی کودک برای سؤال پرسیدن

حقایق فقط به اندازه سؤال‌هایی که ما می‌پرسیم، ارزش دارند.

اکثر اوقات سؤال‌های ما از پاسخشان مهم‌تر هستند.

در نیمه نخست قرن بیستم، دختربچه‌ای از پدر عکاسش پرسید که چرا باید برای دیدن عکس‌هایی که از او گرفته، منتظر بماند. تعجبی ندارد که پاسخ فنی پدر نه‌تنها برای دختربچه، بلکه برای خود پدر نیز راضی کننده نبود. سؤال دخترش به شدت ذهن او را مشغول کرد و تصمیم گرفت پاسخ بهتری برای آن بیابد. در نهایت او پس از سال‌ها آزمایش به راه‌حلی دست یافت: دوربین فوری پولاروید.

آنچه واقعاً باعث منحصر به فرد بودن ما می‌شود، تمایل ذاتی ما برای سؤال پرسیدن است.

مطالعهٔ بی‌وقفه احتمالاً به اخذ نمرات خوب کمک می‌کند، اما از آنجایی که تبدیل به یک وظیفه می‌شود، شوق سؤال پرسیدن را کم کرده و یا به طور کلی از بین می‌برد.

عطش یک کودک برای کسب دانش به حدی قوی است که او را وادار به پرسیدن سؤال‌های مداوم می‌کند؛ ولی پس از ورود به مدرسه، تمایل باطنی افراد برای پرسش به دلیل مطالعه و حفظ کردن حقایق و اعداد و ارقام جهت قبولی در امتحانات، کاهش می‌یابد.

یادتان باشد سؤالاتِ «چه می‌شود اگر؟» یا «چگونه» همواره شما را به سمت خلق ایده‌ای نوین و ناب سوق می‌دهد؛ پس از آن‌ها غافل نشوید.

ذهن خود را به دوران کودکی‌تان برگردانید؛ همانطور که در زمان کودکی برای هر چیزی یک «چرا؟» داشتید، اکنون نیز سعی کنید به مسائل همانگونه نگاه کنید و یک چرا در انتهای هر چه می‌بینید یا می‌شنوید، قرار دهید.

برخی از افراد فقیر، ظاهراً خوشحال‌تر از افراد ثروتمند هستند. چگونه چنین چیزی ممکن است؟ این افراد قدردان موارد اساسی در زندگی خود هستند؛ دوستان و خانواده یا لذت‌های ساده مانند سرگرمی‌ها یا تعلق به یک جامعه کوچک. آن‌ها موهبت‌های خود را شمرده و برای آنچه دارند، قدردان هستند. از سوی دیگر، افراد ثروتمند هرگز این سؤال ضروری را نمی‌پرسند؛ شاید چون مجبور نیستند. به جای این کار، آن‌ها برای رسیدن به داشته‌های بیشتر تلاش می‌کنند و هرگز از آنچه دارند، راضی نیستند.

برخی از افراد فقیر، ظاهراً خوشحال‌تر از افراد ثروتمند هستند. چگونه چنین چیزی ممکن است؟ این افراد قدردان موارد اساسی در زندگی خود هستند؛ دوستان و خانواده یا لذت‌های ساده مانند سرگرمی‌ها یا تعلق به یک جامعه کوچک. آن‌ها موهبت‌های خود را شمرده و برای آنچه دارند، قدردان هستند.

یافتن کلید خوشحالی ما با یک سؤال ساده آغاز می‌شود: «چه چیزهایی دارم که برای آن‌ها احساس قدردانی به من دست می‌دهد؟»

هنگامی که متوجه شدیم باید تغییری ایجاد کنیم، آنگاه می‌توانیم بپرسیم: «اگر مسیری متفاوت را طی کنم چه؟» و پس از آن باید بپرسیم: «چگونه شروع کنم؟»

داشتن یک زندگی زیبا و هدفمند با پرسیدن سؤال‌های زیبا رابطه مستقیم دارد.

یافتن پاسخ مناسب کاملاً به مطرح کردن سؤالات مناسب بستگی دارد.

ارائه کردن ایده به تنهایی کافی نیست؛ این ایده‌ها باید واقع‌گرایانه و امکان‌پذیر باشند تا بتوان آن‌ها را عملی کرد. برای حرکت از ایده به سمت عمل باید سؤال «چگونه؟» را مطرح کنید.

پرس‌وجوی ارتباطی، فرآیند ارتباط برقرار کردن بین ایده‌ها و ترکیب نمودن آن‌ها با یکدیگر است.

هنگامی‌که وارد بازار کار یا دانشگاه می‌شویم دیگر توانایی خود را برای پرسیدن سؤالات مؤثر از دست داده‌ایم؛ یعنی دقیقاً زمانی که سؤالات ما می‌توانند تفاوت زیادی ایجاد کنند.