بریده‌هایی از کتاب کوازار (جلد اول، فرشتگان و شیاطین)

آدم‌ها انقدر درگیر زمین هستن که کم پیش می‌آد به آسمون نگاه کنن.

«چون آدم‌ها با نداشتن راحت‌تر کنار می‌آن تا با از دست دادن!»

چه تضاد دردناکی. دوستش داری، پس باید کمکش کنی. وقتی کمکش کنی، از دستش می‌دی.

«چون آدم‌ها با نداشتن راحت‌تر کنار می‌آن تا با از دست دادن!»

"تمام سعی‌تو بکن! همین کافیه." واقعاً همین بود. چه برنده بشی چه بازنده، فقط کافیه تمام سعی‌تو کرده باشی؛ اون‌وقته که دیگه هیچ حسرتی و افسوسی تو وجودت نمی‌مونه. چون، تو تمام سعی‌ات رو کرده بودی!

عاشق‌ها شکست‌ناپذیرن... البته... در برابر هرکسی جز معشوق.

خشم همیشه نمایشی از قدرت برپا می‌کنه، اما تو رو از درون تهی می‌کنه. برای همینه که می‌گن خشم یه چاقوی دو لبه است. هم آسیب می‌زنی و هم آسیب می‌بینی.

بدون نگاه‌کردن بهم، گفت: «بعضی اشتباهات تاوان داره ساتی، با یه ببخشید حل نمی‌شه، مواظب اشتباهاتت باش!»

ساتی تو گلو خندید. سرشو عقب برد. نگاهم کرد. لبخند زدم به صورتش. این اولین‌بار بود انقدر نزدیک به من بود و ما به هم آگاهانه نگاه کردیم. نگاهم از چشم‌های براق و کنجکاوش سر خورد کمی پاپین... دیگه چی می‌خواد بشه؟ بدتر از سقوط؟ من به‌خاطر اهریمن یک‌بار سقوط کردم. این‌بار به‌خاطر ساتی... حاضر بودم باز هم طرد بشم.

انگار هیچ خوشی‌ای به‌تنهایی این‌جا دووم نداره، مگه این‌که یه ناخوشی خودشو بهش پیوند بزنه، شاید این نفرین زمین باشه، نفرین زمین... جایی که همه چی باید در تعادل باشن. حتی شادی و غم...

قبل از این‌که ابراز احساست، حسرت تمام عمرت بشه، درموردش حرف بزن!

دیدن آینده، همیشه خوب نیست. چون هیچ‌وقت آینده بدون رنج نمی‌شه!

مهم نیست بقیه چه رفتاری داشتن! تو درنهایت مسؤول رفتار خودتی! چیزی که حقیقت محض بود! درسی که من تازه گرفته بودم! مهم نیست دنیا با تو چه کرده، اطرافیانت چه رفتاری کردن و چرا تو این تصمیم رو گرفتی! تو درنهایت مسؤول این تصمیمی! تصمیمی که گاهی به خودت یا بقیه آسیب می‌زنه!

به من نگاه کرد و گفت: «قلبت درد نمی‌گیره انقدر همهٔ احساساتت رو مخفی می‌کنی؟» ناخودآگاه لبخند زدم؛ نه لبخند از رو خوشحالی، یه لبخند از رو درد. حرف سارا خود حقیقت بود. قلبم درد می‌کرد. قلبم، روحم، کل وجودم، اما من این بودم. کسی که خوب می‌تونه منطقی باشه. کسی که خوب می‌تونه احساساتش رو کنترل کنه. خواستم به سارا جواب بدم، اما عطر آشنای سام رو حس کردم. بی‌اراده دوباره لبخند زدم، اما این‌بار از شوق... برگشتم سمت پنجره. شاید بهتره تجدید نظر کنم. من دیگه خیلی هم تو منطقی‌بودن موفق نبودم.

هربار لمس تو برای من یه اشتباهه، اما هربار که لمست می‌کنم این اشتباه برام بی‌اهمیت‌تر می‌شه.

انگار هیچ خوشی‌ای به‌تنهایی این‌جا دووم نداره، مگه این‌که یه ناخوشی خودشو بهش پیوند بزنه، شاید این نفرین زمین باشه، نفرین زمین... جایی که همه چی باید در تعادل باشن. حتی شادی و غم...

مهم نیست بقیه چه رفتاری داشتن! تو درنهایت مسؤول رفتار خودتی! چیزی که حقیقت محض بود! درسی که من تازه گرفته بودم! مهم نیست دنیا با تو چه کرده، اطرافیانت چه رفتاری کردن و چرا تو این تصمیم رو گرفتی! تو درنهایت مسؤول این تصمیمی! تصمیمی که گاهی به خودت یا بقیه آسیب می‌زنه!

انسان‌ها هر دروغی رو راحت باور می‌کنن فقط اگه به باورهای اونا نزدیک باشه! اما در برابر حقیقت، خیلی مقاومت می‌کنن؛ مخصوصاً اگه باب میل‌شون نباشه!