بریده‌هایی از کتاب کوازار (جلد اول، فرشتگان و شیاطین)

آدم‌ها انقدر درگیر زمین هستن که کم پیش می‌آد به آسمون نگاه کنن.

«چون آدم‌ها با نداشتن راحت‌تر کنار می‌آن تا با از دست دادن!»

چه تضاد دردناکی. دوستش داری، پس باید کمکش کنی. وقتی کمکش کنی، از دستش می‌دی.

«چون آدم‌ها با نداشتن راحت‌تر کنار می‌آن تا با از دست دادن!»

"تمام سعی‌تو بکن! همین کافیه." واقعاً همین بود. چه برنده بشی چه بازنده، فقط کافیه تمام سعی‌تو کرده باشی؛ اون‌وقته که دیگه هیچ حسرتی و افسوسی تو وجودت نمی‌مونه. چون، تو تمام سعی‌ات رو کرده بودی!

خشم همیشه نمایشی از قدرت برپا می‌کنه، اما تو رو از درون تهی می‌کنه. برای همینه که می‌گن خشم یه چاقوی دو لبه است. هم آسیب می‌زنی و هم آسیب می‌بینی.

عاشق‌ها شکست‌ناپذیرن... البته... در برابر هرکسی جز معشوق.

قبل از این‌که ابراز احساست، حسرت تمام عمرت بشه، درموردش حرف بزن!

دیدن آینده، همیشه خوب نیست. چون هیچ‌وقت آینده بدون رنج نمی‌شه!

انگار هیچ خوشی‌ای به‌تنهایی این‌جا دووم نداره، مگه این‌که یه ناخوشی خودشو بهش پیوند بزنه، شاید این نفرین زمین باشه، نفرین زمین... جایی که همه چی باید در تعادل باشن. حتی شادی و غم...