بریده‌هایی از کتاب اتاق فرار

درحالی‌که صورت غرق در اشکم را می‌شستم، در آینه از خودم پرسیدم: «تو کی هستی؟» از کِی پول ترجیح اولم شده بود، حتی در برابر کسانی که دوستشان داشتم؟!

هیچ‌چیز بدتر از شب‌زنده‌داری در بیمارستان نبود.

هیچ‌چیز بدتر از پس‌رفت نیست.

باید برایش وقت بیشتری می‌گذاشتم، باید به دوستم بیشتر از کارم اهمیت می‌دادم.

اجازه بده نقشه‌هایت در خفا و مانند شب نفوذناپذیر بماند، و هنگام حرکت، مانند رعدوبرق بُرنده باش.

من خوب می‌دانستم بیکار شدن کسی در چهل‌سالگی یعنی چه.

هرچه سود بیشتر، زندگی افراد بی‌ارزش‌تر.

خیلی جالب است که می‌شود چشمانمان را به روی حقیقت ببندیم.

دانستن حقیقت آن روی انسان را آشکار می‌کند و به حیوانات درنده تبدیل می‌شویم.

«مدیران همیشه یادشان می‌ماند که راضی بوده‌ای؛ یعنی سال بعد هم می‌توانند پورسانت کمی به تو بدهند و تو همچنان راضی باشی. مردها هیچ‌وقت راضی نیستند، ما همیشه شکایت می‌کنیم. مهم نیست چقدر از مبلغ لذت می‌بریم، اما همیشه قیافهٔ ناامید به خود می‌گیریم. انگار دچار ورشکستگی شده‌ایم. انگار به ما خیانت شده است. زنان همیشه راضی‌اند و همین اشتباه مرگ‌باری است.»

سپری کردن زمان با کسی که قضاوتت نمی‌کند حس خیلی خوبی است.

«او هم یکه‌تاز است. شکارچی تنهایی که با دشمنانش احاطه شده است. کسانی که منتظر کوچک‌ترین اشتباهی‌اند تا از پا درش بیاورند. قانون طبیعت این است، سرانجام شکارچی خودش شکار می‌شود.»

کمیاب‌ترین منبع در جهان زمان است.

یاد گرفته بود که پول سرسخت‌ترین وجدان‌ها را هم خواب می‌کند.

با گذشت زمان بزرگ‌ترین ترسش این بود که خودش را ناامید کند. یا نه، پدر مرحومش را ناامید کند. پدری که همیشه ارزش‌ها برایش مهم‌تر از پول و ثروت بود.

«در این دنیا آدم‌ها به دو دستهٔ بازنده و برنده تقسیم می‌شوند. سارا، باید یک دسته را انتخاب کنی و هرگز به پشت‌سر، به آدم‌هایی که له کرده‌ای نگاه نکنی. تو هیچ‌چیز به آنها بدهکار نیستی. موفقیت برای نازک‌نارنجی‌ها نیست.»

وقتی بمیریم زمان کافی برای خوابیدن خواهیم داشت. یا درمورد ما، وقتی در چهل‌سالگی بازنشسته شویم، وقت بسیاری خواهیم داشت