بریده‌هایی از کتاب عشق های فراموش شده؛ عامره و هرمز

تاریخ داستان دل‌دادگان را تا آنجا که هنوز به هم نرسیده‌اند می‌نویسد. بعد از وصال سکوت است و فراموشی.

سفر با آوارگی فرق دارد. سفر سرانجام و مقصد دارد، اما آوارگی سرانجامی ندارد. برای انسان آواره شهرها، روستاها، بیابان‌ها و دریاها فرقی با هم ندارند. مسافر همواره امید دارد تا به شهری برسد، به منزلگاهی که کسی در آن انتظارش را می‌کشد، اما انسان آواره را هیچ ‌چشم‌اندازی امیدوار نمی‌کند. چه بسیار مسافرها که به جاده زدند، اما آوارگی در دلشان لانه کرد، ناامید شدند و مقصدشان را فراموش کردند.

«وقتی که یک روز تموم تو آسمون باشی و همه‌ی آدم‌ها و سرزمین‌ها‌ رو از بالا ببینی، یعنی همه‌ی اون چیزهایی که به‌خاطرش می‌جنگیم، می‌کشیم و می‌میریم، اون‌وقت احساس تنهایی می‌آد سراغت.»

خیلی سخت می‌توان فهمید که چرا داستان یک عشق شروع می‌شود؟ قصه‌های عاشقانه نمی‌توانند توضیح بدهند که چرا آن نگاه، آن کلمه یا آن عطری که در هوا منتشر شده است اولین زخم عشق را در سینه می‌کارد و داستان بی‌پایان عاشق‌ها و معشوق‌های غمگین را تکرار می‌کند، اما یک چیز مشخص است؛ چون جلوه کند عشق کسی را یارای انکار آن نیست.

عجیب است تا وقتی روی زمین ایستاده‌ایم چشم‌هایمان به آسمان است، به ستاره‌ها خیره می‌شویم و با شکل ابرهای آسمان خیال‌پردازی می‌کنیم، اما همین‌که از زمین دور می‌شویم و بالا می‌رویم نگاهمان به‌سمت زمین برمی‌گردد و به کوه‌ها و جاده‌ها و مسیر پیچ‌درپیچ رودها چنان زل می‌زنیم که انگار سیاره‌ی دیگری را می‌بینیم.

از آن دو دل‌داده دیگر نامی در تاریخ نمانده. تاریخ داستان دل‌دادگان را تا آنجا که هنوز به هم نرسیده‌اند می‌نویسد. بعد از وصال سکوت است و فراموشی.

عجیب است تا وقتی روی زمین ایستاده‌ایم چشم‌هایمان به آسمان است، به ستاره‌ها خیره می‌شویم و با شکل ابرهای آسمان خیال‌پردازی می‌کنیم، اما همین‌که از زمین دور می‌شویم و بالا می‌رویم نگاهمان به‌سمت زمین برمی‌گردد و به کوه‌ها و جاده‌ها و مسیر پیچ‌درپیچ رودها چنان زل می‌زنیم که انگار سیاره‌ی دیگری را می‌بینیم.