بریده‌هایی از کتاب برف های کلیمانجارو

استعدادش را خودش با استفاده نکردن از آن نابود کرده است، با خیانت به خودش و باورهایش، با زیاده‌روی در می‌گساری و کند کردن تیزی ادراکش، با تنبلی، با ول گشتن، با بزرگ‌نمایی، با غرور و تعصب و با کلاه‌برداری.

اگر او با دروغ زندگی کرده، باید تلاش کند با همان دروغ هم بمیرد.

صاحب هتل تریبرگ آن فصل، کار و بارش سکه بود. جای خیلی باصفایی بود و با هم دوست شده بودیم. سال بعد تورم سنگین بود و پولی که او سال قبلش درآورده بود برای خرید لوازم راه انداختن هتل کفایت نمی‌کرد و او از شدت ناراحتی خودش را حلق‌آویز کرد.

فکر کرد خودش از پس هر چیزی برمی‌آید، چون اگر به چیزی اهمیت ندهد از آن صدمه نمی‌بیند.

از کنار کافه‌ای می‌گذشت که چشمش افتاد به آن شاعر آمریکایی که یک دسته نعلبکی روی هم چیده بود و قیافهٔ بر ما مگوزید گرفته بود.

از آپارتمان فقط خانهٔ زغال‌فروش و هیزم‌شکن را می‌دیدی.

عجیب است که وقتی خسته باشی، آسان می‌شود.

«دهانت چه بوی گندی دارد، تخم‌سگ بوگندو!»

زن‌ها چقدر کم‌عقل‌اند. این را از کجا درآوردی؟ علم غیب داری؟

خداوند هیچ دردی را که آدم طاقت نیاورد نصیب او نمی‌کند

لازم نیست آدم چیزی را که می‌فهمد دوست داشته باشد.

مرد گفت: «این تخم سگ هر شب از اینجا رد می‌شود. دو هفته است هر شب.»

وقتی برف نمی‌بارید بساط قمار به راه بود.

مردم توی برف راه افتادند تا سرانجام در آن سیاه زمستان یخ زدند و مردند.

«نمی‌توانم گوش کنم. حرف زدن راحت‌تر است. دعوا می‌کنیم وقت می‌گذرد.»

«نمی‌توانم گوش کنم. حرف زدن راحت‌تر است. دعوا می‌کنیم وقت می‌گذرد.»

کلیمانجارو کوه برف‌پوشی است به ارتفاع ۶۵۷۰ متر که بلندترین قلهٔ آفریقاست. قلهٔ غربی آن نگایه نگای ماسایی نام دارد. نزدیک قلهٔ غربی لاشهٔ خشکیده و یخ‌زدهٔ پلنگی افتاده است. معلوم نیست پلنگ در آن ارتفاع چه می‌کرده و دنبال چه بوده.

هری یک تیر بزن خلاصم کن. محض رضای خدا مرا بکش. قبلاً با هم بحث کرده بودند که خداوند هیچ دردی را که آدم طاقت نیاورد نصیب او نمی‌کند و یکی هم می‌گفت درد یک جایی متوقف می‌شود و آدم را خود به خود از حال می‌برد.

هری یک تیر بزن خلاصم کن. محض رضای خدا مرا بکش. قبلاً با هم بحث کرده بودند که خداوند هیچ دردی را که آدم طاقت نیاورد نصیب او نمی‌کند و یکی هم می‌گفت درد یک جایی متوقف می‌شود و آدم را خود به خود از حال می‌برد. ولی او حال ویلیامسن را در آن شب یک لحظه هم از یاد نمی‌برد. ویلیامسن از درد بیهوش نشد تا آنکه هر چه قرص مورفین برای خودش کنار گذاشته بود به او داد

مری فم دو مناژ به روزی هشت ساعت کار اعتراض می‌کرد و می‌گفت: «شوهر اگر تا ساعت شش کار کند سر راه فقط یک‌کمی مست می‌شود، زیاد ولخرجی نمی‌کند. اگر فقط تا ساعت پنج کار کند هر شب مست می‌کند، خب به این ترتیب پولی نمی‌ماند. کسی که از کاهش ساعت کار ضرر می‌کند زن یک مرد کارگر است.»