بریده‌هایی از کتاب جشن فراموشی‌ ها

هر کس که در این زمانه درویش‌تر است در جادهٔ عشق، از همه پیش‌تر است

ترمیم دل شکسته کار عسل است چشمان تو را برای این می‌خواهم

ای خواب! مکوب بر در پلک، بس است این منزل را اجاره دادیم به اشک

ای کنج لب تو خال هندوی سیاه چشمان تو زیر تیغ ابروی سیاه من بخت سیاه دارم و موی سپید تو بخت سپید داری و موی سیاه

آواره منم، غریب من، تنها من خسران‌زدهٔ آخرت و دنیا من ای حادثهٔ بزرگ! ای عشق! بیا در شهر نمانده هیچ کس الاّ من

ما را دم مرگ، آبرو باشد کاش با دوست مجال گفت‌وگو باشد کاش عمری به هوای دل خود زیسته‌ایم جان دادن ما برای او باشد کاش

عمری به هوای دل خود زیسته‌ایم جان دادن ما برای او باشد کاش

ای چاه! کجایی که اگر آه کشم از کوفه تل سوخته‌ای می‌ماند

این گفت که آمده به دنیا مولا آن گفت که می‌رود علی از دنیا پهلوی شکسته‌ای که دارد کعبه پهلوی شکسته‌ای که دارد زهرا

صبح است و ستاره، سفره‌ای گسترده‌ست ماه از دِهِ شب، نان سپید آورده‌ست خورشید دوباره بر سر دیوار است انگار کلید خانه را گم کرده‌ست

یک سکهٔ بی رواج بودی ای ماه! این چادر شب بود که زیبایت کرد

یک عمر دلم شکسته خوانده‌ست نماز در مسجد بین راهی چشمانت

هرچیز شکست قیمتش نیز شکست جز دل که شکسته قیمتش بیشتر است

گفتم: دیدار و گفت: وقتی دیگر گفتم: پیغام و گفت: از این هم بگذر گفتم: دلِ برده بازگردان، فرمود: در عشق خیانت از امانت بهتر!

گفتم: همه جا میان ما دیوار است گفتی که هنوز بخت با ما یار است دیوار زیاد است ولی باکی نیست یک حرف فقط فاصله تا دیدار است

گر سر برود، ز سر هوایت نرود تأثیر طلسم چشم‌هایت نرود فرشی ز دل شکسته انداخته‌ایم آهسته بیا شیشه به پایت نرود

گیرم که به صبح دیگری هم برسیم آیا پس از آن صبح، شبی دیگر هست؟

ای سال! خوشی که مثل ما آدم‌ها دلشورهٔ مرگ نابهنگامت نیست

امشب همه یاران قدیم آمده‌اند انصاف دهید، جای غم هم خالی‌ست

بیزارم از این پوچی و بی‌معنایی از این همه دلبستگی دنیایی ای کاش دلم خوشه‌ای از گندم بود، در دست گرسنگان آفریقایی